Στο βάθος η συνείδηση σπασμένη πολυθρόνα
Μια εφημερίδα χορεύει στον άνεμο
Ηλεκτρικές σκούπες τραγουδάνε πένθιμα
και η τηλεόραση χαμογελάει αβίαστα ενώ τραβάει το καζανάκι
Πολυεστέρες και πλαστικές σακούλες φυλακίζουν την ψυχή μου
Ένας χορός ξεκινάει και οι σιδεριές στην πόρτα λαμβάνουν χάρη
Σαν ερωτευμένος τραγουδάω το ένα μετά το άλλο παραμύθι
Το δωμάτιο με ξυπνάει
Ξαφνικά σκοτεινιάζει από το θλιβερό χαμόγελο της μέρας
Λίγες ρίμες με κάνουνε ζητιάνο
Σπασμένα αγγεία και μια χαραυγή να πλησιάζει
Σήμαντρα από μακριά και τυραννικές φλογέρες με περιστρέφουν
Λιτά αγόρια,σχεδόν μοντέλα μιας άλλης εποχής με σηκώνουν
για να αγγίξω την βρεγμένη συμμορία του φωτός
Λιμάνι ανοίγεται εμπρός μου
και φαίνονται όλα αλαβάστρινα και ανατολοβαμμένα
Μαστίγια οι ριπές του φωτός,γλυκά και θαυμαστά
...μα τι μανία κι αυτή να θέλω να ισορροπήσω...
περίπου έτσι ξεκινώ κι αλλού στρατοπεδεύω
στίγμα δεν βρίσκω.το έχασα σ΄'ένα λεπτό
Η φαντασία με κακομαθαίνει...
κι εγώ χορεύω
ΑΦΗΣΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΟΥ
ΘΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΓΡΑΨΕΙΣ ΣΧΟΛΙΟ ΣΕ ΛΙΓΗ ΩΡΑ
ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΜΕΛΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΣΧΟΛΙΑΣΕΙΣ