Καρμικό το τέλος στη βάση της προκυμαίας
Λέξεις με περίσσιο θάρρος με τραβάνε ζωντανό στο μπουντρούμι
κατακερματισμένο...
...ανήμπορος να αντιδράσω...
Χτυπάω τις σιδεριές μήπως και αποδράσω
φτύνω κατάρες
και έξω λυσσομανάει ο αέρας
Θα έρθουν- έστω-
να με απαλλάξουν
από το μαρτύριο της ύπαρξης
ή θα καθαρίζω τις πληγές
με όξος και χολή;
Ρήματα και άνθρωποι
πορεύονται χωρίς σταματημό
στο στενό σοκάκι του μυαλού μου....
Κάτισχνος και αποκαμωμένος
ρεμβάζω
και αδημονώ
για μια νέα επανεκκίνηση
Ο κροταλίας της ψυχή μου σέρνεται
και απολυταρχικά
μου επιβάλλεται
Σύμμαχος ή εχθρός οχρόνος...
Λυπάμαι μόνο που πρέπει να κυνηγώ τη σκιά μου
Γκρεμός πίσω μου
και μια πλανόδια ανησυχία με περιτριγυρίζει
Σκισμένα παραπετάσματα
κατρακυλούν στα σκαλοπάτια
αντί για τα κόκκινα χαλιά σου
Λυπανθή και πεσιμάγημα
το ερωτικό σου κάλεσμα
Φλόγα στην άκρη μου,φύγε!
με σκύλεψαν τα μικρά σου δάχτυλα
και με καθρέφτισαν οι ανοιχτές σου παλάμες
Εδώ,όλα αυτά,στο μπουντρούμι σαν με βρούνε
ασ με κατασπαράξουνε γλυκά
και,νανουρίζοντάς με,
πέταξε τα κομμάτια μου
πάνω από τις σκεπές
σαν λιτανεία πόνου και θανάτου...
ΑΦΗΣΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΟΥ
ΘΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΓΡΑΨΕΙΣ ΣΧΟΛΙΟ ΣΕ ΛΙΓΗ ΩΡΑ
ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΜΕΛΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΣΧΟΛΙΑΣΕΙΣ