-          ο ερωτας στα χρονια της χολερας , με τοπανι μιας σκισμενης παντιερας...

-          Καλύτερα...μιας ανύπαρκτης παντιέρας..

-          και στο βαθος,της αγωνιας το τερας

-         Και η πεντάμορφη; Πού είναι;

-         πενταμορφη,σου κλεψαν το χρυσομαλλοδερας

-         μου έμειναν, όμως, τα αστέρια..

-         ναι αλλα κι αυτα πεφτουνε σε ξεναλημερια ή χερια

-         παραμένουν πάντα αστέρια... κι έτσι, ταξένα λημέρια (ή τα χέρια) γίνονται δικά σου...

-         λημερια χερια ο δρομος στο τελος τουουρανου μοιαζει απροσπελαστος , και εγω αγελαστος

-         σʼαφήνω στον αγέρα, για να σε βρω στοφως..

-         με τον αγερα πλουσιος και με το φωςφτωχος , εγινε ο απολογισμος

-         μα, φτωχός κι αν είμαι... δε φοβάμαι,δεν πονώ...

-         οσο κι αν δεν ειναι αρκετο,οσο κι ανστις θυελλες τραγουδω?

-          ανεμογυρίσματα,ανεμοσκορπίσματα ... η ίδια μου η ζωή..

-         μια στο αγνωστο φυγη...πληγη,αιματοςσταλαγματια απο του συμπαντος την πηγη

-         γιατί? με ρωτούσες με απορία... δε φταίωεγώ, σου'λεγα.. είναι η πορεία... προς το σύμπαν και το δάκρυ... προς τοσκοτεινό φεγγάρι...

-         απολυτη η διαδρομη...κανεις πωςλοξοδρομει?δε φερουμε αρκετα μπαγκαζια,σε ονειρα με πατημενα γκαζια?

-         δεν ωφελούν τώρα τα νάζια... ποιόν παςνα τουμπάρεις? μόνος σου εσύ, σε αυτήν την διαδρομή, και ο οδηγός και οεπιβάτης πάλι μόνο εσύ...

-         καμια ανοχη λοιπον στο ενοχο μου τοπαρον...εγω ο υπογραφων στου αδηλου μου του αναθεματος ο δηλων...

-         Η ανοχή είναι ενοχή, μου είπες...ένοχος, λοιπόν, κι εγώ.. έξω από πρέπει, έξω από θέλω, οργή που θρέφω, πώςκαταστέλλω?

-         αφηνεις την τρικυμια να ξεσπασει ,στηνακτη το ασημοχρυσο καραβι να ξεβρασει κι εκει με τις σειρηνες ναγελασει...ετσι,θα ξεχασει...

-         θα ξεχάσει... νομίζεις? εντάξει... πάνταεν τάξει, δε γίνεται τίποτα... πάμε μαζί σε τρικυμίες και χαλασμούς, μαζί καιστα ουράνια τόξα...

-         και του ουρανου τη δοξα να ταζουν,οικαρδιες παντα θα αναστεναζουν και το κενο θα αναταραζουν....ανωφελο κι ανειναι,μη μου μιλας για ομορφια,φενακη ειναι και ανημπορια,στου παγωμενουχειμωνα την θωρια

-         να σου μιλήσω για ομορφιά... ναι, τοθέλω... την μέσα ομορφιά μας... που, ψεύτικη δεν είναι - παντοτινή όσο και ηψυχή μας...

-         και οι διαρρηκτες της ψυχης,πως τουςαφηνουμε να μπουνε?...ξεχνανε καποιοι αφου ανοιξουν,στο κορμι μας να στηριξουντον μισο τους εαυτο και μετα να μην κλειδωσουν και οι εισβολεις να αφουγκραστουνκαι την χαρα μας αδιακριτα να κρυφακουνε