Χμμ...

Θα θελα να βάλω στίχους, καποιο ποιήμα, κάτι εστω πολύ πιο έμμεσο που να μπορούσε να περιγράψει την κατάσταση για την οποία θέλω να μιλήσω, αλλά δυσκολεύομαι...
Γι αυτό θα ανοιχτώ , πολύ άμεσα..
Δεν ξερω τι ακριβώς συμβαίνει...και an δικαιολογείται απο τον πλούτωνα που μπήκε στον ωροσκόπο μου, την έκλειψη στον Λέοντα, η οποία πέφτει πάνω στην σελήνη μου...η κάποια άλλη πλανητική επίδραση..

Αυτό που θα θελα όμως να καταθέσω..και ίσως να είναι και άλλοι ιχθείς στην ίδια φάση με εμένα είναι το εξής:

Προχθές, και εκί που κανείς δεν το περίμενε, παραιτήθηκα από την δουλειά μου...
Και ενώ για οχτώμιση χρόνια, σπούδαζα το εν λόγω αντικείμενο, έκανα μεταπτυχιακά, προσπάθησα να το δω με τρόπο που να με κάνει να το αγαπήσω τελικά δεν τα κατάφερα...Ποτέ δεν το εκτιμούσα, δνε μου άρεσε, δεν με εξέφραζε σαν άνθρωπο..Μέχρι που έφτασα στο σημείο να έχω διάφορα ψυχοσωματικά συμπτώματα, να μην αποδίδω , να έχω παραλύσει σωματικά και συναισθηματικά..και απλώς να κάνω ένα μεγάλο μπαμ..Αποφάσισα εντελώς ξαφνικά, πως ήρθε η στιγμή που πρέπει να πάψω να κοροιδεύω τον εαυτό μου, και κυρίως να τον πιέζω τόσο,  και να κάνω μια μεγάλη στροφή η οποία θα με φέρει πιο κοντά σε όλο αυτό που είμαι σαν άνθρωπος, ακόμα και αν ολοι γύρω μου, εκτός από τους 2, 3 στενούς φίλους πιστεύουν πως ε'ιναι κακή και επισφαλής ιδέα...
Παράλληλα είχα άλλες δραστηριότητες οι οποίες ηταν πολύ πιο κοντά σε αυτο που είμαι σαν άνθρωπος...Και συνειδητοποίησα, πως αν αξιακά και ιδεαλιστικά, δεν συμμετέχω στην οποιαδήποτε δραστηριότητα, τότε ακόμα και αν έχω λόγους να την κάνω (πχ επιβίωσης) το σώμα μου μπλοκάρει συναισθηματικά-ψυχολογικά, και κάτι σαν εσωτερικός τοίχος με εμπδίζει να λειτουργήσω...
Όσον αφορά δε τα προσωπικά, και αφού πέρασα δύο εξαιρετικά ταραχώδεις μήνες, (Νοέμβρη-Δεκέμβρη) όπου κάποιες στιγμές άγγιξα την υπέρτατη ευτυχία και τις υπόλοιπες έπιασα πάτο...(πιο πάτο και απο τον πατο), έκανα τις κλασικές κριαρίσιες παράτολμες τρέλες μου, γκάζωσα με χίλια εκεί που οι άλλοι μου έλεγαν "μην.." και έζησα όλο το φάσμα αυτού του αντιφατικού συναισθήματος που λέγεται έρωτας...ένιωσα μετά από δύο χρόνια, πως αυτός ο άνθρωπος, είναι ο έρωτας της ζωής μου, και όσον και αν παλέυω με τον εαυτό μου, έχω φάει τα σωθικά μου και τα δικά του μαζί , όσο και αν χτυπιέμαι, ψυχανεμίζομαι ,διάφορα , παθαίνω κρισάρες, δεν βγαίνει τίποτα, και καλό θα ήταν να το πάρω απόφαση, και είτε να αφεθώ πλήρως και να σταματήσω να αυτομαστιγώνομαι, είτε να αλλάξω γαλαξία για να ξεπεράσω αυτά που νιώθω...(ομολογουμένω το πρώτο είναι πιο εύκολο πρακτικά...)

Και σε αυτό το σημείο, φοβούμενη πως σας τα έχω πρήξει, και έχω παραδοθεί σε μια μονότερμη και φτηνή αυτοψυχανάλυση, το βουλώνω, και σκέφτομαι με απόγωση, αλλά και ελπίδα πως κάποιοι θα καταλάβουν, θα έχουν περάσει η περνούν αυτήν την φάση, και ίσως να υπάρχει  αστρολογική εξήγηση γι αυτό.

Εκτός λοιπόν από το προσωπικό μου ερώτημα για το πως εξηγείται με βάσει τον χάρτη μου όλο αυτό,θα ήθελα να σας ρωτήσω, αν έχετε φτάσει ποτέ σε εκείνο το κρίσιμο σημείο καμπής, που λες "η στροφή ή αλλιώς καταστροφή" ,και αν ναι, πως αυτό συνδεόταν τότε με τις πλανητικές επιδράσεις στον χάρτη σας..

Ευχαριστώ εκ των προτέρω, όσους έφτασαν μέχρι αυτή τη γραμμή διαβάζοντας αυτό το σεντόνι :/