Χαράζει η μέρα σπρώχνοντας τη λήθη να ρημάξει

κι η νύχτα φεύγει, σαν πουλί με λαβωμένα μάτια

γαντζώνει με δειλή χαρά τα νύχια να βαστάξει

στις σάρκες της, μα πορφυρά σκορπίζεται κομμάτια.

Η χίμαιρα με τον λυγμό δεν θέλει να πλαγιάσει

κι απλώνει χέρια στοργικά σε βλέφαρα βαμμένα

καπνό από τις φλέβες μου πίνει να ξεδιψάσει

μα του Ιούδα το φιλί μου δίνει ντροπιασμένα.

Ξεχύνει η μέρα ατσάλινο λυκόφως στη σιωπή μου

που τρεις φορές μʼ αποζητά και τρεις εγώ την καίω

κι αναρωτιέται η αγκαλιά και τρέμει η φωνή μου

ποιος θα ʽναι σήμερα ο φονιάς, ποιο φθισικό λαθραίο.

Χαράζει και χαράζεται η λογική στα δύο

της γκρίζας πόλης που ξυπνά ο ύπνος με ζυγώνει

χαραματιά στα σωθικά μου μπάζει ήλιο κρύο

και της γαλήνης το στοιχειό πεθαίνει. Ξημερώνει…_