Το συνάντησα τόσο συχνά το φαινόμενο του τάχα ανδρισμού, συμβαίνει συνήθως σε περίπτωση που θέλει ο άνδρας να εντυπωσιάσει μια γυναίκα. Το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγω είναι πως αυτοί οι άνδρες είναι κομπλεξικοί τελικά, γιατί διαλέγουν να φορέσουν ένα εαυτό που δεν είναι αυτοί και που στο τέλος σπάζει.

Αυτοί οι άνδρες δεν είναι ειλικρινείς. Κάποιος που είναι αληθινός έχει αξίες σταθερές και δεν έχει ανάγκη να εντυπωσιάσει.

Οι άνδρες αυτοί είναι στην πραγματικότητα Δειλοί. Δεν έχουν δικό τους χαρακτήρα και είναι πολύ εγωιστές. Θέλουν με ψεύτικους τρόπους και λόγια να κερδίσουν αυτό που θέλουν, χωρίς να τους νοιάζει αν μετά πληγώσουν, με την αναξιότητά τους και τη δειλία τους.

Γιατί όσο τα πράγματα είναι με το μέρος τους, όλα μέλι γάλα. Όταν τα πράγματα αρχίζουν και ζορίζουν, τότε μπλοκάρουν, πατούν φρένο, τραβούν πίσω, εξαφανίζονται. Και έχουν και το θράσος να βγαίνουν μετά σαν το λάδι από πάνω, σαν να μη συνέβη τίποτα και να σε φταίνε κιόλας και να σε βγάζουν και τρελή.

Λυπάμαι για την τόση απαγοήτευση που σκορπούν. Τον τόσο πόνο.

Ο άνδρας ο σωστός, με τον ειλικρινή ανδρισμό, ο άνδρας με θάρρος στα δύσκολα φαίνεται. Κυρίως όταν ισχυρίζεται πως αγαπά.

Και ακόμα περισσότερο λυπάμαι, γιατί ψάχνω να βρω έναν άνδρα ειλικρινή, ένα άνδρα που να με κοιτά στα μάτια και να ανοίγεται, να μου λέει ίσια και σταράτα, κατάφατσα την αλήθεια, παρά να με παραμυθιάζει, να με πονά και ότι έχει να πει να είναι φτηνές δικαιολογίες. Και αυτός ο άνδρας φοβάμαι δεν υπάρχει. Όχι πια.

Μπορεί πολλοί από εσάς να "προσβληθείτε". Να σας έθιξα τον "ανδρικό σας εγωισμό". Αλλά εγώ ξέρω πως ο εγωισμός και μόνο είναι αυτό που σας κάνει να μη θέλετε να δείτε και την άλλη όψη, που σας κάνει δειλούς στο να "χαλαστείτε" για κάποιον.

Μπορώ να πω με σιγουριά πως έχασα κάθε ίχνος θαυμασμού και εκτίμησης για το ανδρικό φύλο. Όχι πως υποστηρίζω το δικό μου, αλλά δυστυχώς το δικό σας είναι που υποτίθεται με συμπληρώνει.


Αυτό το άκουσα τελευταία. Πως η γυναίκα έχει εξελιχθεί, αλλά ο άνδρας έμεινε αρκετά πίσω.

Με ποια έννοια.

Η γυναίκα τον τελευταίο αιώνα έκανε και κάνει αγώνα να αποδεσμευτεί, να είναι αυτόνομη, να μην έχει ανάγκη τον άντρα οικονομικά, κοινωνικά κτλ... Τον έχει όμως ανάγκη συναισθηματικά αλλά και φυσιολογικά. Η γυναίκα, από τη φύση της να είναι και μητέρα, είναι πλάσμα πιο ανθεκτικό, πιο δημιουργικό, πιο πολύπλοκο συναισθηματικά, πιο δυνατό σε χαρακτήρα, παρόλο που φαντάζει αδύναμο σωματικά και μυικά. Για να αποδεσμευτεί λοιπόν ανέπτυξε άλλους μεθόδους επιβίωσης. Πιστεύω πως ο λόγος που αυξήθηκαν τα διαζύγια είναι γιατί οι γυναίκες νοιώθουν πλέον πως ο άντρας δεν μπορεί να τις πληρεί. Γιατί ο άνδρας μέσα από την ασφάλεια και ελευθερία που είχε μέχρι σήμερα δεν ένοιωσε την ανάγκη να εξελιχθεί. Και συναισθηματικά έμεινε ακατέργαστος. Με αποτέλεσμα να μην μπορεί να γεμίσει το συναισθηματικό κενό που νοιώθουν οι γυναίκες. Γιατί τώρα πια για τα υπόλοιπα οι γυναίκες δεν τους χρειάζονται.

Οι άνδρες βλέποντας τις γυναίκες να είναι δυναμικές και να μην τους χρειάζονται, κομπλεξάρονται. Προσπαθούν στην αρχή να μας παραμυθιάσουν, κι αν το επιτυγχάνουν είναι γιατί εμείς είμαστε αρκετά εξελιγμένες συναισθηματικά και μας είναι ανάγκη η αγάπη και η αλληλεγγύη, η κατανόηση. Όμως δεν έχουν τα εργαλεία να πάνε μακριά. Όταν ειδικά αρχίσουν τα πράγματα να γίνονται καθημερινά, ο άντρας σπάζει. Δε μπορεί να αντεπεξέλθει.

Γίνεται δειλός, υποκρίνεται, το βάζει στα πόδια. Που είναι ο "ανδρισμός"...

Έτσι εξηγείται και το γιατί οι γυναίκες σήμερα είναι πιο σκληρές και αδίστακτες. Πιο διπλωματικές. Αλλά αυτό με λυπεί. Γιατί είναι αρνητική αντίδραση στο κενό που υπάρχει. Είναι τρόπος επιβίωσης, αλλά λανθασμένος.

Αν ο άνδρας γίνονταν πιο συναισθηματικός... θα ήταν gay? Προσωπικά δεν το νομίζω. Απλά αυτή η αλλαγή θα τους "αφαιρούσε" τα προνόμια του "ανδρικού εγωισμού" και αυτό δεν συμφέρει. Θα ήταν αναγκασμένος να υποχωρεί, να βοηθά, να κατανοεί, να χαλιέται, να έχει επιπρόσθετες έγνοιες και ευθύνες. Μπα δε συμφέρει.

Άντε γεια."

Συγγραφέας: Αγνωστος