Κάποτε σε ενα -όχι και τόσο- μακρινό μερος...

Γεννήθηκε ένα λουλούδι. Όταν άνοιξε τα μάτια του και είδε γύρω τον κόσμο, κατάλαβε οτι είχε γεννηθεί πάνω σε πέτρες! Γύρω του δεν υπήρχε πουθενά κανένα άλλο λουλούδι...
Πέρασαν έτσι μέρες και μήνες, βροχές και λιακάδες και το λουλούδι καθόταν μόνο του και λυπημένο περιμένοντας υπομονετικά να αλλάξει κάτι...

Μια μέρα μια μέλισσα πήγε και κάθισε στα τρυφερά ροζ πέταλά του και το λουλούδι τρόμαξε καθώς μέχρι εκείνη τη μαγική μέρα το μόνο που είχε δει ήταν πέτρες!
Η μέλισσα όταν κατάλαβε οτι τρόμαξε, έβαλε τα κλάμματα και το λουλούδι προσπαθούσε να την κάνει να ηρεμήσει. Όταν τα κατάφερε η μέλισσα του είπε λυπημένη οτι είναι κηφήνας και η βασίλισσα έχει διατάξει να τον σκοτώσουν γιατί είναι άσχημος και κάθε φορά που πάει να κάτσει σε κάποιο λουλούδι όλα τον διώχνουν γιατί τρομάζουν και η βασίλισσα δεν τον θεωρούσε χρήσιμο. Ο κηφήνας όμως την παρακάλεσε να του δώσει μια ακόμη ευκαιρία και εκείνη δέχτηκε μόνο όμως αν έχει αποδείξεις!

Το λουλούδι που είχε στεναχωρηθεί με την ιστορία του μικρού κηφήνα διηγήθηκε την δική του λυπητερή ιστορία και τότε ο κηφήνας χαμογέλασε για πρώτη φορά μετά απο πολύ καιρό και είπε δυνατά : "Μπορούμε να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον!"
Εξήγησε στο λουλούδι οτι αυτός έμενε σε ένα δάσος με πολλά λουλούδια και δέντρα και αν έλεγε το λουλούδι στη βασίλισσα οτι είναι ικανός καφήνας, τότε αυτός θα τον μετέφερε στο δάσος! Το λουλούδι δέχτηκε χαρούμενο και ξεκίνησε έτσι το μαγικό ταξίδι τους...

Όταν έφτασαν το λουλούδι εγκαταστάθηκε σε ένα όμορφο μέρος κοντά σε μια λίμνη με πολλά πολλά λουλούδια και δέντρα. Ο κηφήνας πήγε χαρούμενος και φώναξε τη βασίλισσα λέγοντάς της οτι βρήκε τις αποδείξεις που θα τον κρατήσουν στη ζωή!
Όταν όμως πήγαν στο μέρος που είχε εγκατασταθεί το λουλούδι είδαν ενα φριχτό θέαμα. Όλα τα γύρω λουλούδια είχαν μαραθεί και είχαν πεθάνει απο τη ζήλια τους γιατί το λουλούδι που ζούσε στις πέτρες είχε μια σπάνια και εξωτική ομορφιά και τα άλλα λουλούδια δεν μπόρεσαν να δεχτόυν την διαφορετικότητά του.
Η βασίλισσα τότε θυμωμένη καταδίκασε τον κηφήνα σε θάνατο για το κακό που προκάλεσε και το λουλούδι το διέταξε να γυρίσει σπίτι του και να μην ξαναπατήσει ποτέ το πόδι του σε εκείνο ή άλλο δάσος γιατί θα το μάθει και θα το σκοτώσει.

Ο κηφήνας πρίν πεθάνει είπε λυπημένος : "Εσείς δε βλέπετε πάνω απ' τη μύτη σας. Εύχομαι η λύπη να γίνει το αιώνιο κελί σας." Το λουλούδι ξαναγύρισε στις αιώνιες πέτρες του και έβλεπε πάλι να περνούν τα καλοκαίρια και οι χειμώνες και αυτό να μένει εκεί, ακούνητο, αμίλητο για πάντα.
Μια μέρα είδε το δάσος να καίγεται και κατάλαβε τότε πως η κατάρα του μικρόυ κηφήνα έπιασε.
Κατάλαβε τότε πως πρέπει να κάνει κάτι για να αλλάξει την κατάσταση του και έτσι αποφάσισε να μιλάει κάθε μέρα στις πέτρες μέχρι να του μιλήσουν... Κανείς δεν ξέρει αν τελικά του απάντησαν ποτέ, όμως η ζωή του λουλουδιού είχε αποκτήσει νόημα πια...

Αξίζει να υπάρχεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει..
(Αφιερωμενο σε καθε επισκεπτη του stardome που θεωρει οτι στη λυπη βρισκονται ποτε απαντησεις)