..πως δεν έχω τίποτα εδώ και καιρό να σας πω..

μέσα στο κεφάλι ακούω τον ήχο του χιονιού της τηλεόρασης
το τηλεκοντρόλ έχει χαλάσει
και τα κανάλια αλλάζουν συνεχώς..
χιόνια...και κάθε λίγο διάσπαρτες κουβέντες..

μεγαλοδημοσιογράφοι, τηλεπαρουσιαστές πραγματικοτήτων,
τηλεπερσόνες, κωμικοί, μαιντανοί, γλάστρες, έμποροι..
σχόλια, γνώμες, ατάκες

που τη μία στιγμή σημαίνουν πολλά
και την αμέσως επόμενη τίποτα.

και κατα ένα περίεργο τρόπο,
ότι έγραψα για την ακοή,
ακριβώς το ίδιο παίζει και στην όραση.
όχι, δεν τρελάθηκα
δεν ακούω φωνές ούτε βλέπω φαντάσματα.
αλλά όλα αυτά που βλέπω
μία είναι τα πάντα
και μία τίποτα.

σαν να βρίσκομαι σε παιχνίδι 3D
και κάποιος παίζει με το περιβάλλον γύρω μου.
βουνά  και θάλασες, ποτάμια κι ουρανοί,
σύννεφα πόλεις και χωριά, άνθρωποι και φωνές
συναισθήματα, ήχοι, χρώματα κι αρώματα
τη μία σχηματίζονται και την άλλη χανονται.
Βουλιάζουν στο τετραγωνισμένο επίπεδο
για να εμφανιστούν μετά από λίγο κάπου αλλου πιό δίπλα.
με άλλη μορφή, με άλλο σχήμα και χρώμα, με άλλο ρόλο..

ναι, έχω αρκετό καιρό που δεν έχω γράψει τίποτα..