Δεν ειναι πονος μητε δακρυα αυτο που σου αξιζει
Στη λεβεντια σου μονο αγαπης μπραβο χριζει
Η ψυχη σου επισκεπτης ηρθε, για να φυγει
Που ολους εμας, παντα, καπου θα φωτιζει

Τι ειναι το για παντα σου, το πριν και το μετα σου
Σαν ηλιαχτιδα ζεσταινες με λογια απ την καρδια σου
Εδινες χρωμα και ρυθμο με καθε αγγιγμα σου
Χαραζες ουρανους σαν αστραπη στο περασμα σου

Να ξερες ποσα γεννησες και τα αφησες να χτισουν
Αγαπες ερωτες χαρες, κοσμους μικρους να ζησουν
Εφερνες τ'αστρα εδω στην γη για να μας ακουμπησουν
Και αυτα σε πηρανε ψηλα για να σε κατακτησουν

Θυμασαι που λεγες, 'θρηνω, πριν γινει ο χαμος'
Τωρα που φευγεις, μεσα μου γινεται σεισμος
Δε μαλακωνει εδω ο πονος, και ας χαιρομαι τοσο που εγινες Φως
Γλυκοπικρη μου χαρμολυπη, πιο ειναι το πισω και πιο το μπρος

Σε λατρεψαν, σε μισησαν, σε αγαπησαν με παθος
Εζησες τουτη τη ζωη χωρις σωστο η λαθος
Και εφυγες μεσα απ'του ονειρου σου το βαθος
Dream and show the way, ο τελευταιος σου αθλος

Αβυσσος μου'χες πει, δεν ειν'καιρος να αλλαξεις?
Και ερεθισες την Φωτεινη να βγει για αναταραξεις
Και ποσοι ακομα φωτισαν απο δικες σου πραξεις
Τωρα που ηλιος γινεσαι, μπορεις, μα μη μας καψεις

Διαλεξες τελικα το μπρος, κι εμειναν ολοι πισω να θωρρουν
Ξυπνουν, πονουν, σοκαρονται μα ολοι να θρηνουν
Αυτοι που σε αγαπουν ποτε δε σε λησμονουν
Δασκαλα, φευγεις ευχοντας να μαθουν πια να ζουν...