Μα μπορεί άραγε κάποιος να μου εξηγήσει, τι είναι αυτό που τρομάζει δυο μάτια μπροστά σε μια αλήθεια? Τι τρομακτικό έχει μια εικόνα γύμνιας? Πότε γίναμε πουριτανοί, πότε σταματήσαμε να πιστεύουμε στην αλήθεια, που χάσαμε το ενδιαφέρον μας να τη ψάξουμε? Πού χάθηκε το ταλέντο του ανθρώπου να ζει?

Βέβαια, είναι οι ζωές μας σκληρές… μας αποξενώνουν από τους εαυτούς μας. Κάθε μας ανάσα μας γεμίζει με ψέματα και δηλητήρια σκληρά… Αλλά πάντα ο άνθρωπος έψαχνε το σημείο που θα μπει ο θεός μέσα του και θα τον εξαγνίσει από τη λάσπη στην οποία έντεχνα εγκλώβισε την ανάσα του και την οποία τον καταδίκασε να σέρνει δεξιά και αριστερά! Και αυτό το στενό μυαλό, πάντα ψάχνει τη μια και μοναδική απάντηση στο ερώτημα, που είναι επιτέλους αυτός ο θεός, και ξεχνάει να κοιτάξει απέναντί του. Αν πρόσεχε λίγο, θα Τον έβρισκε στο χαμόγελο του διπλανού του, στο χάδι της μαμάς του, στον αέρα στο πρόσωπό του! Μα όχι… έπρεπε να είναι κάτι χειροπιαστό, κάτι σαν πύλη που αν είναι δυνατόν, να βάζαμε και διόδια για τους εισερχόμενους… και αφού αυτή η πύλη δε γίνεται να κατασκευαστεί από τα χέρια μας, αποφασίσαμε ότι απλά δεν υπάρχει. Και τελικά γίναμε μόνο λάσπη…