Κύριε Πανόπουλε,

Κύριε Βαφεία,

Σας παραθέτω το δίλημμα που αντιμετωπίζω στον εργασιακό τομέα και θα ήθελα την αντικειμενική και αμερόληπτη κρίση σας, γιατί -ειλικρινά-έχω "πελαγώσει" το ψάρι:

Την προηγούμενη εβδομάδα η εταιρεία που εργάζομαι εξαγοράστηκε από πολυεθνική, ο δ/ντης της οποίας μου πρότεινε να αναλάβω ένα πόστο "καριέρας" όπως θα το έλεγε κάποιος, με αντικείμενο την παρουσίαση + αντιπροσώπευση της εταιρείας σε πανευρωπαϊκό επίπεδο! Ένας φυσιολογικός άνθρωπος θα πέταγε από τη χαρά του, αλλά εγώ -όντας Ιχθείς- και ΚΥΡΙΩΣ έχοντας το γνώθι σαυτόν ΞΕΡΩ ότι αυτή η θέση θα είναι ένα φιάσκο, τόσο για την προσωπική μου ζωή όσο και για την ίδια την εταιρεία. Δεν είναι θέμα ευθυνοφοβίας, χαμηλής αυτοπεποίθησης ή βαρεμάρας να ανταπεξέλθω στη σκληρή δουλειά, είναι θέμα γνώσης των ΙΚΑΝΟΤΗΤΩΝ μου. Γνωρίζω μέχρι που μπορώ να φτάσω και σίγουρα, μιά τέτοια θέση απαιτεί μια ιδαιίτερα δυναμική και "αεράτη" ιδιοσυγκρασία την οποία ΔΕΝ διαθέτω.

Και έρχομαι να σας ρωτήσω: Είναι ΑΥΤΗ η ευκαιρία του Δία, η ΜΙΑ και μοναδική και αν δεν την αρπάξω τώρα δεν θα τη ξαναβρώ ποτέ;;;; Γιατί -για εμένα- ουσιαστικό δίλημμα δεν υπάρχει, ξέρω ότι ΔΕΝ είναι αυτό που ονειρεύομαι. Αλλά με όλα αυτά περί "Δία και "απρόσμενων ευκαιριών, αναπάντεχων δυνατοτήτων" φοβάμαι μήπως κλωτσάω την τύχη μου κι ας μην μου φαίνεται και τόσο τύχη όλο αυτό το επαγγελαμτικό σκηνικό. Από την άλλη πλευρά, ΠΩΣ γίνεται ένας άνθρωπος να πιστεύει τόσο πολύ σε εμένα (ότι θα καταφέρω να φέρω εις πέρας κάτι τόσο σημαντικό για την εταιρεία του), ενώ εγώ ΞΕΡΩ ότι "I just don't have what it takes". Αυτό που θέλω να πω είναι ότι άνθρωπος καριέρας και δημόσιας προβολής ΔΕΝ είμαι. Είμαι αρκετά καλή και αποδοτική ως support, ως assistant αλλά όχι ως Manager. 

Θα εκτιμούσα πραγματικά την άποψή σας επί του θέματος - αν χρειάζονται επιπλέον στοιχεία, έχω και ωροσκόπο Ιχθύ, 19/03/1979, ώρα 06:20 π.μ., Αθήνα.