εβγαινα καθε μερα εξω και συναντιομουν με πολλους..πολλους και διαφορετικους ανθρωπους (η τις προβολες τους..). αλλους το πρωι, αλλους το μεσημερι, αλλους το βραδυ..μεσα μου αυτη ακριβως τη στιγμη που γραφω, νιωθω πως αυτο εδω, ισως ειναι αφορμη για εναν ακομη καφε..η η συνεχεια εκεινης της κουβεντας..εδω πισω στην ζεστη μας πισινα, στο βυθο που,ναι, αποκτα ολο και περισσοτερο φως..

εγινε μια κουβεντα, εκει πισω στα τελη νοεμβρη.. του μηνα που εμενα με φερνει πολλα χρονια τωρα, παντα αντιμετωπο με τους πονους μου, τις επιθυμιες μου, τα ονειρα μου,τα οχι μου και τα ανεξελεγκτα ναι μου.. με τρελαινει ο νοεμβρης..με εξιταρει, με μεθαει,με κινητοποιει,μου δινει χωρο και χρονο να βγαλω στην επιφανεια το ειναι μου,και το ειναι ολων μας.. την αναγκη μου..την αναγκη μας..ναι, με εξιταρει ο νοεμβρης..ειναι ο μηνας του σκορπιου, του δηλητηριου, της εκδικησης, της εξεγερσης,της επαναστασης, της εκδηλωσης των πιο εσωτερικων αναγκων μου, των πιο εντονων συναισθηματων και των πιο ειλικρινων δεσμευσεων..

..καποια στιγμη, βγηκα απ αυτο. βγηκα για να ερθω σε επαφη με το τωρα, οπως