Έχω ένα παιδί μέσα μου. Είναι θυμωμένο.  Φοράει στρογγυλά γυαλιά, έχει σπυράκια στο πρόσωπο και σιδεράκια σταδάντια. Το μπουφάν του ειναι σίγουρα μεγαλύτερου μεγέθους απʼ οτι πρέπει αφου ταμανίκια κρύβουν τις παλάμες του. Εγώ κάνω οτι εχω συνηθίσει να κάνω κάθε μέρα,ξυπνάω νωρίς, πίνω ένα γρήγορο καφέ, πάω στη δουλειά, κάνω οτι πρέπει να κάνω,πάω να πάρω κάτι να φάω το μεσημέρι στο 10λεπτο διάλλειμα, κάνω ένα τσιγάρο, ξανάστη δουλειά, ξανά κάνω οτι πρέπει, προσπαθώ να είναι όλοι ευχαριστημένοι,γυρνάω σπίτι, συμμαζεύω λίγο, φτιάχνω κάτι ελαφρύ να φάω, κοιτάζω αν έχω μέιλ,βλέπω λίγο τηλεόραση, κάνω μπάνιο για να μη χρειαστεί να κάνω το πρωί που βιάζομαικαι κοιμάμαι για να τα ξανακάνω όλα αυτά αύριο..

Όλη τη μέρα προσπαθώ να αγνοήσω το παιδί με τα γυαλιά και τα σπυράκια.  Φωνάζει και ωριέται, το κεφάλι του ίσαπου φτάνει στο γραφείο μου και με μια κίνηση χτύπαει το χέρι του στο γραφείο,φωνάζει, απαιτεί. Του λέω να κάνει υπομονή και θα το πάω στη Ντίσνευλαντ ναφάει παγωτό με το Μίκι, το παίρνω αγκαλιά να το παρηγορήσω, το εκλιπαρώ να πάψεινα φωνάζει. Τίποτα, συνεχίζει και η φωνή του μου σπαραζει τη καρδια, με πιανουντα κλάμματα, δε ξέρω τι να κάνω, δε μπορώ να το κάνω καλά… Το αδίκησα μου λεει…