Ναι, το σενάριο είναι κλισέ... Ερωτεύτηκα τον καλύτερο μου - Καρκίνο - φίλο. Τον άνθρωπο μου, αυτόν που χρόνια τώρα, του έχω πει τα πάντα και μου έχει πει τα πάντα. Αυτόν που θαυμάζω, αυτόν που με κάνει να γελάω, αυτόν που θέλω να μοιραστώ κάθε τι περίεργο μέσα στην ημέρα. Ναι, κάναμε τον πιο απίστευτο έρωτα της ζωής μου. Ναι, δεν το είχε σχεδιάσει κανείς. Ναι, προέκυψε. Και κατόπιν, είπαμε πως με τίποτα δε θα αφήσουμε τη φιλία μας να χαθεί / να χαλάσει.... Ναι, ΔΕΝ μπορούμε να είμαστε μαζί.... Ναι, ζορίζομαι απίστευτα και ναι, το πνίγω.... Ναι τον λατρευω, και πριν έρθουμε πιο κοντά τον λάτρευα.... Πλέον όμως έχω περάσει στο άλλο στάδιο.... Στεναχωριέται; Στεναχωριέμαι και εγώ.... Χαίρεται; Είμαι χαρούμενη και εγώ.... Ακόμα και αν είναι αυτή η άλλη γυναίκα που τον κάνει χαρούμενο.... Και ναι δεν έχω αισθανθεί ποτέ στο παρελθόν έτσι... και δεν είμαι και μωρό..... Και τι είπαμε λεει ο Πανόπουλος σήμερα στις συμβουλες;;;;.... "Προειδοποίηση: Δεν υπάρχουν στην περίπτωση σου εκ του ασφαλούς φλερτ ή δήθεν ακίνδυνα παιχνίδια με ερωτικό απόηχο με φίλους/ες σου. Όταν ξεκινάς έτσι συνήθως είσαι ο πρώτος/η πρώτη που την πατάς και μετά άντε να βγάλεις άκρη..."............ Ειρωνία, ε;;;; Τά'πα. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα... τον αγαπώ, τον θέλω, τον νοιάζομαι, τον ποθώ, τέλος.