Πρώτη φορά μπαίνω στη διαδικασία να γράψω σε ένα site για κάτι που με βασανίζει... άλλα πραγματικά κράτησε πολύ όλο αυτό και θέλω τη βοήθεια σας... τη γνώμη σας... Είμαι 27 ετών και Ιχθύεις κι ο καλύτερος μου φίλος 35 και Κριός. Γνωριστήκαμε πριν 5,5 χρόνια σε μια θεατρική ομάδα. Ένιωσα σκιρτημα απο την πρώτη κουβέντα, από το πρώτο βλέμμα, "αυτός είναι" είπα μέσα μου. Τους πρώτους μήνες  της γνωριμίας κάλεσα όλη την παρέα στο σπιτι κι ακριβώς την επόμενη μέρα που ήμουν τελειως μονη εστειλε μήνυμα σε κεινον να ερθει να πιουμε ενα κρασάκι. Ποτέ δεν μου απάντησε για οποιονδήποτε λόγο κι εγώ όντας 5 χρόνια μικρότερη απ'ότι είμαι τώρα δεν  το κούρασα και πολύ... η σχέση μας άρχισε να εξελίσσεται... να δενόμαστε.... τηλεφωνα με  τις ώρες.. ατελειωτες κουβεντες και βόλτες και ξενυχτια...άρχισε να αναπτύσσεται μια πολύ δυνατή φιλία...(όσοι μας εβλεπαν ρωταγαν συνεχεια αν ειμαστε ζευγαρι,όλοι γνωστοι και αγνωστοι) όντως ομως φιλία??? γιατί εγω δεν ήμουν ελεύθερη να τον αγγίξω και να τον αγκαλιάσω όπως αγκαλιάζω όλους τους πραγματικά φίλους μου?? κι αυτός το ίδιο? γιατι έψαχνα προφάσεις για να τον αγγίξω?? γιατι καρδιοχτυπούσα κάθε φορά που ήταν να βρεθουμε και ετοιμαζόμουν μία ώρα για να είμαι όμορφη για εκείνον?? ααααχ....γιατί πάντα έχω την τάση τα συναισθηματα μου να τα θάβω βαθιά μέσα μου?? μέσα σε αυτά τα 5,5 χρόνια έκανα 2 σχέσεις τις οποίες απέφευγα να τις φέρνω σε επαφη με τον καλύτερο μου φίλο... στην ουσία για εκείνον μόνο ήταν ανυπαρκτες... ήμουν με αλλους για να ξορκίσω αυτα που νιώθω... για να πειστω ότι απλά το μυαλό μου,παιζει παιχνιδια... ήμουν σε αυτες τις 2 σχέσεις και προσπαθούσα να πεισω τον εαυτο μου οτι όντως είμαι εκει...και την ιδια στιγμη.. ήταν σαν να τις έκρυβα από τον καλυτερο μου φίλο...(τι ηλίθια που είμαι)....μέσα σε αυτά τα 5,5 χρόνια εκεινος δεν είχε καμμια σχεση... κατα καιρούς μου έλεγε για διαφορες κοπελες... αλλα δεν με φοβιζε.. δεν ενιωσα ποτε ότι τον χάνω (γιατι ετυχε όλες οι περιπτωσεις να ειναι κοπελες δεσμευμενες)...τα πολυλογω...αλλα 5,5 χρόνια δεν γραφονται σε λιγες γραμμες...

Κρατήθηκα πολυ, προσπαθησα πολυ να μη παραδεχτω αυτα που νιωθω να τα θαψω μέσα μου .. ΓΙΑΤΙ?? δεν με καταλαβαινω ωρες  ωρες... απο τον γεναρη που μας περασε και μετα όλα αυτα τα συναισθηματα σαν χειμαρρος ήρθαν κι μ επνιξαν.... αυτός ο ανθρωπος είναι πολύ σημαντικός για μενα και δεν μπορω να το κοιταξω στα ματια γιατι είμαι ανειλικρινης απέναντι του... δεν είναι μόνο φίλος μου .. ειναι πολλά παραπάνω....παρα πολλά...εχω ένα χρόνο που βασανιζομαι.. να του μιλήσω ? να μη του μιλήσω?? να βάλω πάνω απ όλα τη... φιλία ή  τα συναισθηματα μου...τί να κάνω?? πρεπει να το βγαλω απο μέσα μου.. αλλα πώς???

εκείνος κάτι πρεπει να έχει ψιλιαστεί... δεν μπορει.... του είχα αφησει κι ενα σημειωμα ένα βραδυ που ειχα κοιμηθει σπιτι του πριν 2 μηνες...κοιμηθει?? καθολου δεν κοιμηθηκα...εφυγα πρωι πρωι αφηνοντας του ενα σημειωμα πως κατι ηθελα να του πω αλλα....

 ποτέ δεν με ρώτησε τι ήθελα να του πω...κλειστηκα στον εαυτο μου..κι αυτος το ιδιο.. χαθηκαμε.. βρεθηκαμε.. με ρωτησε τι με βασανιζει?? δεν του ειπα...  μου είπε οτι εχω να  το βγαλω απο μεσα μου...να μην καταπιεζω  τον εαυτο μου... συνεχιζα να με καταπιεζω...

ξαναχαθηκαμε για 3 βδομαδες... ουτε φωνη ουτε ακροαση..ποσο μου έλειπε... δεν επαιρνε τηλεφωνο.. ουτε κι εγω ομως... ήμουν σιγουρη απο διαισθηση  ότι κατι παιζει στη ζωη του...

 μιλησαμε σημερα.. αμηχανια... οντως.. μου ειπε ότι κατι παιζει με μια κοπελα... δεν ακουγοταν ιδιαιτερα ενθουσιασμενος... μου ελεγε κατι προβληματα που αντιμετωπιζει.... του ειπα να εχει θετική σκεψη κι όλα θα πανε καλα... κι απο την άλλη μερια εσφιγγα τα δοντια μου... μια χαρα θα τα καταφερεις  του είπα....

 δεν ξερω ... τον θελω κοντα μου... αλλα απο την άλλη θέλω να είναι καλα κι ας είναι μακρια μου... αν προχωρησει το πραγμα με αυτη την κοπελα σιγουρα θα χαθουμε γιατι τουλαχιστον τον πρωτο καιρο δεν θα αντεχω να τους βλεπω και τους 2 μπροστα μου...

 τωρα  το θέμα είναι με μένα τί γινεται?? θελω να ειμαι ειλικρινης.. νιωθω πολλές φορές οτι θελω να  του τα πω όλα... να του πω ακριβως τι νιωθω... τωρα πια να τα βγαλω απο πανω μου και να προχωρησω μπροστα... δεν θελω αλλό να με στοιχειωνει αυτος ο ανεκπληρωτος ερωτας....μήπως όμως αργησα λιγακι??? είχα 5 χρόνια και δεν ειπα τίποτα!!! βλακεια να του τα πω τωρα που ειναι αλλου.. εγωιστικο μου φαινεται.....δεν ξερω εχει κολλησει το μυαλό μου...πρεπει ένα ενα να τα βγαζω όσα με καταπιεζουν και να προχωρησω με μενα.. γιατι τωρα εχω μεινει στασιμη... ΤΙ ΛΕΤΕ??????  ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ(αν αντεξατε βεβαια να το διαβασετε όλο το μακροσυρτο κειμενο μου)

Γι αυτό, σας λέω, πιστεύετε πάντοτε έναν άνθρωπο που κλαίει.Είναι η στιγμή που σας απλώνει το χέρι του,φιμωμένο και γιγάντιο,Εκείνο που ποτέ δε θα ειπωθεί...... Τάσος Λειβαδίτης

 ο ουρανίσκος μας είναι ένα κοιμητήρι όπου σαπίζουν χιλιάδες ανείπωτα λόγια......  (Πυλάδης)