Φίλοι καλησπέρα,

Είναι η πρώτη φορά που γράφω και μάλλον δεν περιμένω καμία απάντηση. Η αλήθεια είναι ότι ο στόχος του μηνύματος είναι μάλλον να αποφορτίσω την ψυχή μου από το βάρος που αισθάνεται. Το πρόβλημά μου εντελώς κλισέ αλλά διαχρονικό. Έρωτας για μη διαθέσιμο άντρα. Καιρό το ταλαιπωρούμε, δεν κρύβουμε (και δεν κρύβεται μάλλον) τί νιώθουμε ο ένας για τον άλλο, και οι δυο φοβόμαστε να προχωρήσουμε γιατί βλέπουμε το αδιέξοδο, η δικιά του πλέον υποψιασμένη. Δεν υπάρχει φως στο τούνελ.

Ξέρω τί θα μου πείτε. Αυτό που λέω κι εγώ στον εαυτό μου κάθε στιγμή. Ξέχασέ το. Ο κόσμος είναι γεμάτος ελεύθερους ανθρώπους που μπορούν να σου δώσουν την καρδιά τους, το χρόνο τους. Έτσι ακριβώς είναι. Η δική μου αλήθεια όμως είναι ότι όταν είμαστε στον ίδιο χώρο είναι σαν να υπάρχει ένας μαγνήτης που τραβάει τον έναν στον άλλο. Το βλέμμα του με ακολουθεί παντού. Και η λογική πάει περίπατο. Προσπαθώ να μην τον βλέπω, να μην του μιλάω. Είναι τόσο δύσκολο. Δεν ξέρω αν κανείς είναι πιό δυστυχισμένος όταν αφήνει κάτι γιατί έτσι πρέπει ή όταν παλεύει για κάτι που είναι μάταιο. Αν είναι καλύτερο να προστατεύει τους άλλους σκοτώνοντας τον εαυτό του.

Νομίζω ότι η απάντηση δεν είναι τόσο αυτονόητη.

Το αστρολογικό του θέματος; Διέλευση Ποσειδώνα και για τους δυο (εμένα από το ζώδιο, εκείνος Ταύρος των τελευταίων ημερών), εξ'ου και το Άρλεκιν της υπόθεσης. Συναστρία φορτωμένη όψεις. Δικαιολογίες ίσως.

Τί να πω, ελπίζω να δούμε σύντομα Θεού πρόσωπο.