Ω, τι τυφλή χαρά
Τι πείνα να καταναλώσουμε
τον αέρα΄που αναπνέουμε
το στόμα, το μάτι, το χέρι
τι ακατανίκητος πόθος να ξοδέψουμε
ολότελα τον εαυτό μας
σε ένα μόνο ξέσπασμα γέλιου
Ω, τούτος, ο αδιάντροπος, προσβλητικός θάνατος
που μας δολοφονεί από μακριά
πάνω στην ευχαρίστηση που παίρνουμε πεθαίνοντας
για ένα φλιτζάνι τσάι
για ένα απαλό χάδι...