Ευνοεί: Ιχθύες, Παρθένους, Καρκίνους, Σκορπιούς, αλλά και όσους έχετε σημεία ή πλανήτες στα παραπάνω ζώδια στο προσωπικό σας ωροσκόπιο.

Φέρνει δύσκολα μαθήματα για Διδύμους και Τοξότες, όπως και για όσους έχετε σημεία ή πλανήτες στα παραπάνω ζώδια στο προσωπικό σας ωροσκόπιο.

Στις 04 Φεβρουαρίου του 2012 ο Ποσειδώνας επιστρέφει, ύστερα από μια περιπλάνηση περίπου 160 χρόνων, ξανά στο σπίτι του, δηλαδή στο ζώδιο που κυβερνά, τους Ιχθύες. Θα μείνει εκεί μέχρι το Μάρτιο του 2025. Είναι μια πάρα πολύ καλή θέση. Ως το τέλος του χειμώνα που εξετάζουμε στο παρόν άρθρο, κινείται ευθύδρομος στην μηδενική μοίρα των Ιχθύων.

Ο Ποσειδώνας στους Ιχθύες, το ζώδιο που κυβερνά, είναι ικανός να διακινήσει τα πιο όμορφα όνειρα αλλά και τους πιο απεχθείς εφιάλτες, μιας και όπως διαπιστώνουμε όλοι μας η είσοδος του συμπίπτει με τον απόηχο μιας μεγάλης συνόδου πλανητών που τον προϋπάντησαν στους Ιχθύες με ένα ισχυρό τσουνάμι αλλά και με ένα πυρηνικό ατύχημα με ανυπολόγιστο κόστος μόλυνσης για το σύνολο της ανθρωπότητας. (Διαβάστε άρθρο «πλανήτης Ποσειδώνας»). Ο Ποσειδώνας εισέρχεται στους Ιχθύες σε δύσκολους καιρούς και η είσοδος του συμπίπτει με αυτή του Χείρωνα στο ίδιο ζώδιο. Δυο κορυφαίοι «θεραπευτές» πλανήτες εισέρχονται στο κατ’ εξοχήν ζώδιο της θεραπείας αλλά και της απόλυτης παθολογίας, της αποδόμησης και αρρώστιας κάθε προέλευσης, μορφολογίας και είδους.

Το ζώδιο των Ιχθύων συμβολίζει το συλλογικό ασυνείδητο αλλά και το ασυνείδητο του καθενός μας. Είναι ένας απέραντος ωκεανός συναισθημάτων, αισθήσεων, ενεργειών και πληροφοριών που δεν είναι αντιληπτές από την συνείδηση. Υπάρχουν πολύ βαθιά μέσα στην άβυσσο του ασυνειδήτου μας και καθορίζουν παρ’ όλα αυτά την πορεία των επιλογών μας στο τώρα. Η κατώτερη δόνηση του πλανήτη και του ζωδίου των Ιχθύων είναι η ψυχική αποδιοργάνωση, η εξάρτηση, η αρρώστια, η μόλυνση, η απάτη, η χάωση, η διαστρέβλωση και η διαστροφή της ζωής, τα ναρκωτικά, οι χημικές μολύνσεις, η αποχαύνωση της μάζας και η ενοχοποίηση της από θρησκευτικές και πολιτικές εξουσίες, η μόλυνση των υδάτινων πόρων, η ψυχολογική κατάρρευση, ο εξευτελισμός της ανθρώπινης υπόστασης αλλά και οι οικολογικές καταστροφές.

Η ανώτερη δόνηση του Ποσειδώνα και του ζωδίου είναι τα θαύματα, η ευτυχία και η αγάπη. Η αγάπη του Ποσειδώνα δεν είναι η αγάπη της Αφροδίτης – δηλαδή η αγάπη με όρους και συνέπειες, είναι η αγάπη του Θεού προς κάθε τι ζωντανό, η αγάπη χωρίς όρους. Είναι η αγάπη με την οποία κανονικά τροφοδοτεί μια μητέρα το παιδί της στα πρώτα χρόνια της ζωής του. Η αγάπη χωρίς όρους είναι η βασική ανάγκη ισορροπίας στο ξεκίνημα της ζωής μας και ενδεχομένως και ο βασικός λόγος του ψυχικού πόνου που φέρουμε μέσα μας δια βίου αν δεν την έχουμε λάβει κυρίως από την μητέρα μας στο ξεκίνημα της κύησης αλλά και στα πρώτα χρόνια της ζωής μας. Ένα μωρό έχει την ανάγκη να το αγαπούν για αυτό που είναι και να το αποδέχονται χωρίς όρους, μέχρι και την περίοδο της διακοπής του συμβιωτικού σταδίου με την μητέρα (περίπου στον τρίτο χρόνο ανάπτυξης του). Για ένα μωρό είναι εξαιρετικά σημαντικό να έχει δεχτεί την αγάπη χωρίς όρους στα πρώτα του χρόνια, να έχει αισθανθεί απόλυτα αποδεκτό αλλά και απόλυτα προστατευμένο και σημαντικό σαν ύπαρξη. Άλλωστε, τί όρους μπορείς να θέσεις σε ένα μωρό, ώστε να το αγαπάς; Κανέναν φυσικά. Αγαπάς την ύπαρξη του, το αγαπάς επειδή υπάρχει και φέρει ζωή μέσα του.

Το μεγαλύτερο φάσμα των ψυχοπαθολογιών που φέρουμε ως ενήλικες είναι επειδή κανένας από εμάς δεν δέχτηκε σε αυτό το εξαιρετικά ευαίσθητο στάδιο της δόμησης της ύπαρξης μας την αγάπη χωρίς όρους και χωρίς όρια. Αυτό αναζητούν και ως ενήλικες οι περισσότεροι άνθρωποι μέσα στους φαντασιωσικούς και ανεκπλήρωτους έρωτες…Κάποιον να τους αγαπήσει χωρίς όρους και έτσι να κλείσει η «μαύρη τρύπα» της έλλειψης και του πόνου που άφησε η έλλειψη της αγάπης της μαμάς του. Κάτι που φυσικά δεν γίνεται, γιατί στον κόσμο των «ενηλίκων» η αγάπη αν δοθεί, θα δοθεί με όρους και μόνο με όρους. Άλλωστε και μια μητέρα για να λέμε και τα πράγματα με το όνομα τους μπορεί να αγαπήσει το παιδί της όπως έμαθε να αγαπιέται ή να αγαπά και η ίδια τον εαυτό της - δηλαδή με την επιβράβευση και την τιμωρία.

Έτσι αναπτυχθήκαμε δυστυχώς όλοι μας, με την επιβράβευση αν κάναμε αυτό που ήθελαν οι γονείς μας ή με την τιμωρία, τις ενοχές και τον τρόμο της απαξίωσης και της εγκατάλειψης, αν δεν ήμασταν «καλά παιδιά». Αναπτυχθήκαμε- τρόπος του λέγειν- μέσα σε φαντασιώσεις ικανοποίησης των γονιών μας –με στόχο να μας αποδέχονται- ή με φαντασιώσεις τεράτων τιμωρίας, ενοχών, φρίκης και φόβου για το τι θα πάθουμε εάν δεν τους ευχαριστήσουμε τελικά. Για το μικρό παιδί άλλωστε ο γονέας είναι η μόνη σταθερά και ασφάλεια που γνωρίζει, άρα κάθε αρνητική στάση του γονέα προς αυτό σημαίνει οριστική και απόλυτη διάλυση της ασφάλειας του. Σημαίνει, στην τερατώδη κυριολεκτικά φαντασία του, απαξίωση, εγκατάλειψη, τρόμος και θάνατος. Το μωρό παιδί άλλωστε δε γνωρίζει από διαβαθμίσεις, έχει δυο τρόπους αντίληψης: Ζωή και άνεση = ασφάλεια = χαρά και ευδαιμονία. Στρες και πίεση = κίνδυνος = θάνατος.

Το παιδί έρχεται στον κόσμο από μια απόλυτα Ποσειδώνια φάση, δηλαδή εντελώς ασυνείδητο, με στόχο να αποκτήσει συνείδηση του εαυτού του και του κόσμου. Και φυσικά ο τρόπος που μαθαίνει να αντιλαμβάνεται τον κόσμο και τον εαυτό του είναι η αίσθηση που έχουν οι γονείς του για αυτόν και τον κόσμο. Γιατί τον πρώτο καιρό της ζωής του αντιλαμβάνεται κυρίως μέσω της αίσθησης. Εκεί ακριβώς βρίσκεται το βασίλειο του Ποσειδώνα. Αυτό ακριβώς συμβολίζει το ζώδιο των Ιχθύων: την αίσθηση, της οποίας η διαστρέβλωση γίνεται παραίσθηση. Άλλωστε είτε το καταλαβαίνουμε είτε όχι το παιχνίδι των σχέσεων και όχι μόνο είναι παιχνίδι καθαρά αισθήσεων και παραισθήσεων, δηλαδή Ποσειδώνας. Ελκόμαστε από άτομα που μας δίνουν αισθήσεις οικειότητας (γονεϊκά υποκατάστατα). Συνεργαζόμαστε με τέτοια άτομα, διαλέγουμε παρόμοια μέρη να πάμε ή να διαμείνουμε και έπειτα ψάχνουμε με τη λογική και την ανάλυση να κατανοήσουμε πως είναι δυνατόν να κάνουμε πάντα τις ίδιες «λάθος» και επώδυνες επιλογές.

Η βασική διαμόρφωση της δομής του καθενός μας λοιπόν έγινε σε μια περίοδο εξαιρετικά ασυνείδητη - στην κύηση και στα πρώτα - πρώτα χρόνια της ζωής μας - εκεί μάθαμε αυτό που λέμε σήμερα αγάπη, ζωή, ευτυχία. Το μάθαμε απορροφώντας το και όχι αξιολογώντας το εάν πράγματι ισχύει και φυσικά το ίδιο ασυναίσθητα το αναπαράγουμε, με τα γνωστά αποτελέσματα στη ζωή μας. Άλλωστε η αγάπη που μάθαμε τότε, πολύ συχνά δεν είναι αγάπη, αλλά πόνος. Πόνος άλλωστε αν το σκεφτούμε καλά δεν είναι τίποτε άλλο από την ματαίωση της αγάπης. Το να μην πάρουμε την αγάπη που θέλουμε.

Ο άνθρωπος είναι εξαρτημένος από την αγάπη για να ζήσει και αυτό δεν είναι κακό. Είναι μια καλή εξάρτηση η αγάπη όπως και η εξάρτηση από το οξυγόνο. Όλα τα συστήματα του ανθρωπίνου οργανισμού (καρδιολογικό, νευρολογικό, ορμονικό) έχουν άριστη αντίδραση όταν ο άνθρωπος βρίσκεται σε κατάσταση αγάπης και σε εξαιρετικά κακή ισορροπία όταν ο άνθρωπος βρίσκεται σε κατάσταση απουσίας αγάπης για μεγάλο διάστημα, δηλαδή σε στρες φόβο, στέρηση και πόνο. Άλλωστε για να μας αγαπούν κάνουμε τα πάντα στη ζωή μας και δεχόμαστε άπειρους και σκληρούς εκβιασμούς ως και το να μην ζήσουμε τη ζωή που θέλουμε μόνο και μόνο για να είμαστε αρεστοί, δηλαδή αγαπητοί στους άλλους. Γεμίζουμε τρόμο και ενοχές εάν πιστεύουμε ότι δεν θα είμαστε αρεστοί. Είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε κάθε θυσία για να πάρουμε αυτή την τόσο πολύτιμη για την ύπαρξη μας αγάπη.

Πάνω στην συνδιαλλαγή της αγάπης γίνονται και οι πιο πολλές στρεβλώσεις. Γι’ αυτό ο Ποσειδώνας είναι ένας πλανήτης εξαιρετικά αμφίσημος για τον καθένα μας αλλά και τους αστρολόγους. Γιατί την αγάπη τη μάθαμε οι περισσότεροι από την απουσία της, ως εγκατάλειψη, ως βία, ως ενοχές, ως τιμωρία, ως υποταγή, ως εκβιασμό, ως πόνο, ως ανελευθερία, ως χειραγώγηση, ως περηφάνια και εγωισμό, ως αλαζονεία, ως τύψεις, ως εγκλωβισμό, ως διαστροφή της φυσικής πορείας των επιθυμιών μας, ως θυσία του εαυτού μας, ως βάρος, ως συγκάλυψη και αναλήθεια. Γι’ αυτό και ενώ την έχουμε τόσο ανάγκη για να ζήσουμε, την αποφεύγουμε ή τη φοβόμαστε και οδηγούμαστε σε σχέσεις μοναξιάς και πόνου. Αυτό κατά τη γνώμη μου είναι και η πορεία που έρχεται να διαγράψει ο Ποσειδώνας στου Ιχθύες. Έρχεται να αποδιαστρεβλώσει αυτό που αμφισβήτησε ο Ουρανός στο ζώδιο των Ιχθύων τα προηγούμενα χρόνια.

Τι είναι τελικά αγάπη; Η αγάπη δεν είναι συναίσθημα. Είναι αίσθημα και δυστυχώς δε μπορεί να μαθευτεί από βιβλία. Μπορεί μόνο να βιωθεί. Και αν βιώθηκε λάθος, μόνο η βίωση της από μια καθαρή πηγή αγάπης μπορεί να αποκαταστήσει σε επίπεδο αισθήσεων και συναισθημάτων την αρχική της διαστρέβλωση. Αυτό επιδιώκουμε όλοι μανιωδώς μέσα από τον έρωτα: μια καθαρή πηγή αγάπης, για να αναγεννηθούμε ως άνθρωποι. Η βίωση της καθαρότητας της αγάπης είναι ίσως το ύψιστο καρμικό μάθημα για τον καθέναν από εμάς, αλλά και για την ίδια την ανθρωπότητα. Όπως στρεβλωμένα και βίαια «αγαπάμε» τον εαυτό μας, έτσι «αγαπάμε» και τη ζωή, τον πλανήτη, τους γύρω μας αλλά και τον Θεό.

Ο φαύλος κύκλος του πόνου ξεκινάει από τον πόνο και καταλήγει στην αρρώστια και στον πόνο. Η μετάλλαξη του δυναμικού πεδίου του πόνου που έχει εγκλωβιστεί στο συλλογικό ασυνείδητο της ανθρωπότητας αλλά και στο ασυνείδητο και υποσυνείδητο όλων μας, χρειάζεται να μεταλλαχθεί μέσω του σεβασμού και της ενδυνάμωσης σε πηγαία χαρά και αγάπη. Για να γίνει όμως αυτό, ο καθένας από εμάς χρειάζεται να μάθει να αγαπά και να αποδέχεται τον εαυτό του χωρίς ορούς, χωρίς κριτική και βία. Να αγαπά τον εαυτό του για ό,τι έχει καταφέρει να είναι, για τα λάθη και τα σωστά του. Αν δεν αγαπήσεις άλλωστε ένα λάθος, δε μπορείς και να βελτιώσεις. Ο μόνος άνθρωπος που μπορεί στην ενήλικη ζωή να μας αγαπήσει χωρίς όρους και να θεραπεύσει τις παλιές πληγές και την στέρηση, είναι ο εαυτός μας.

Για την Αγάπη δεν πολεμάμε, όπως μας έμαθαν. Όσο κι αν πολεμήσεις δεν πρόκειται να πάρεις αγάπη από κάποιον που δεν έχει, και όποιος την έχει θα στη δώσει έτσι απλά, γιατί δε μπορεί να κάνει αλλιώς. Οι πιο πολλοί μάθαμε να ζητάμε την αγάπη από εκεί που δεν υπάρχει, από «κλειστούς ανθρώπους», εξουσίες, ανώριμους γονείς, καριέρες, δημόσια εικόνα, χρήματα και συναισθηματικά μοντέλα life style. Η χωριστότητα, η διαίρεση από ό,τι είναι αγάπη, είναι η βασική μάστιγα του πλανήτη. Μαθαίνουμε να ζούμε με υποκατάστατα αγάπης, αλλά δεν μαθαίνουμε να βιώνουμε και να αντέχουμε την αγάπη αυτή καθαυτή. Αγαπώ σημαίνει αντέχω ψυχικά και συναισθηματικά τον πόνο, το φόβο τη χαρά, την αγωνία, το θυμό και τη λύπη που προκαλεί σε μένα η ύπαρξη σου και οι επιλογές σου. Αγάπη σημαίνει συναισθηματική χωρητικότητα και αντοχή.

Ζούμε σε μια πραγματικότητα στην οποία το να μην αισθανόμαστε και το να μην νιώθουμε είναι προτέρημα και ανταμείβεται, υποτίθεται, πλουσιοπάροχα. Έτσι, από μικροί μαθαίνουμε να μην δείχνουμε τα συναισθήματα μας, και ακόμα καλύτερα να τα θάβουμε, να δείχνουμε «αξιοπρεπείς». Είναι ντροπή να κλαίμε, να συγκινούμαστε, να φοβόμαστε, να πονάμε, να λυπόμαστε, να κουραζόμαστε, να κρυώνουμε, πόσο μάλλον να το επικοινωνούμε. Ίσως το μόνο αποδεχτό είναι να δείχνουνε ότι χαιρόμαστε, ό,τι κι αν συμβαίνει μέσα μας.

Αλλά τα συναισθήματα, οι επιθυμίες μας και οι αισθήσεις δεν είναι αρρώστια και αδυναμία, όπως μας έμαθαν, είναι ζωή. Και μάλιστα ζωή που ξεκινά από μέσα μας, από πολύ βαθιά, από την αυθεντική πηγή της ύπαρξης μας. Χωρίς αυτά για οδηγούς, δεν υπάρχουμε σαν συνειδητές οντότητες. Είμαστε κυριολεκτικά ανάπηροι. Κανένας δεν αρρώστησε νιώθοντας, κανένας δεν πέθανε από τον πόνο, απλά διευρύνθηκε. Αλλά πάρα πολλοί αρρώστησαν μη νιώθοντας, αποφεύγοντας την επαφή με τον πόνο τους και τα συναισθήματά τους (κατάθλιψη, ναρκωτικά, νευρώσεις, ψυχοσωματικά, καρδιακά νοσήματα, εγκεφαλικά επεισόδια κτλ). Η διαφορά που έχει άλλωστε ένας νεκρός από έναν ζωντανό, είναι ότι ο ζωντανός νιώθει, αισθάνεται και σκέφτεται. Έχει την τάση να ενωθεί με τους όμοιους του, δηλαδή να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Μην έχοντας μάθει να έχουμε συναισθηματική χωρητικότητα, δεν αντέχουμε να σχετιστούμε και φυσικά να δώσουμε και να πάρουμε αγάπη, γιατί στον κόσμο τον ενηλίκων, η αγάπη δίνεται πάντα με όρους και προϋποθέσεις.

Κατά τη γνώμη μου, από τη στέρηση της αγάπης ξεκινούν όλα τα δεινά του ανθρώπου και με την παρουσία της θεραπεύονται. Σε ένα κόσμο πολύ νοσηρό που ο τρόμος, η στέρηση, ο πόνος και η τιμωρία είναι το καθεστώς και η αγάπη το ζητούμενο, ο Ποσειδώνας επιστρέφει στο σπίτι του στα ψάρια για να φωτίσει τις σκοτεινές πτυχές και να τις θεραπεύσει με αγάπη, ή για να σκοτεινιάσει το ελάχιστο φως που απόμεινε με εφιάλτες…Προσωπικά πιστεύω ότι θα συμβεί το πρώτο. Εύχομαι από την Ψυχή μου σε όλους Καλή Αγάπη και να αποκτήσουμε την ικανότητα να την διακρίνουμε από την κακή, διαστρεβλωμένη και ψεύτικη αγάπη. Άλλωστε ο Ποσειδώνας μιλάει, μαζί με τον Πλούτωνα, για μια δόνηση που έπεται της αγάπης – αυτή της μαγείας της ψυχής μας και της ζωής, που προκαλούν τα αληθινά θαύματα.

Πετρος Κατσαμάκης