Θα είχα τόσα να σου πω ρε Ψαρίνα αν είσαι εδώ. Αν επέλεγες να μείνεις σ' αυτό το σύμπαν, το δικό μας, της ύλης. Όμως εσύ ήσουν ψάρι. Έστω και της μηδενικής μοίρας. Αλλά ψάρι, ερωτευμένο με τους ωκεανούς άλλων κόσμων.

Θυμάμαι που σε διάβαζα φανατικά σε ένα άλλο Stardome, πολύ μικρότερο από το σημερινό. Ένα σύμπαν μικρό είμαστε τότε. Μικρό, μα τόσο φασαριόζικο. 50 άνθρωποι όλοι κι όλοι, θα 'μαστε, δεν θα ΄μαστε, μα ακουγόμασταν τετράγωνα μακριά όπου κι αν πηγαίναμε.  Η Ρ., η Μ., η Τ., ο Δ., ο Γ, η Ε. και φυσικά εσύ! Πάντα εσύ... Διάβαζα τα ρο του έρωτα σου, τα ημερολόγια σου, τις λέξεις που έρεαν σαν ανοιξιάτικος άνεμος και χάιδευαν χορδές σε κάποια ασύλληπτα μέρη του εγκεφάλου. Δεν μπορώ να μην σκέφτομαι ότι στη θέση που είμαι τώρα εγώ θα μπορούσες να είσαι εσύ, υπό πολλές έννοιες και προεκτάσεις. Και είμαι σίγουρος ότι θα ήσουν τόσο πιο καλή από μένα σε τόσα πράγματα.

Σήμερα ξαναμπήκα σε αυτό το λογαριασμό μετά από 3 χρόνια. Βρήκα ακόμη μηνύματα σου. Για μια στιγμή νόμιζα ότι γύρισα στο 2009. Τότε που μας απασχολούσαν χαζά πράγματα. "Θα μπουν τα χρήματα στην ώρα τους;" "Έμαθες τίποτα για τη λίστα;", "Αμαν ρε Ταύρε, δεν κάνεις εσύ για μπανιέρες. Αυτή η Σελήνη σου τα φταίει όλα!"... Με πιάνει το γαμώτο να ξέρεις όταν τα διαβάζω αυτό! Αν μπορούσα θα φώναζα ένα γαμώτο για να ακουστεί από εδώ μέχρι τον αστερισμό των Ιχθύων! Αλλά δεν μπορώ... Εμείς τα ζώδια της Γης μπορούμε τα απτά, μου είχες πει, αλλά χρειάζονται τα αδύνατα, τα απύθμενα, τα ακατανόητα αν θες να λες ότι ζεις. Φαντάζομαι πως από αυτή την οπτική γωνία, Έζησες.

Δεν έχω ξεχάσει Ψαρίνα. Μέρες τώρα πάλευα με τον εαυτό μου αν έπρεπε να σου γράψω. Πέρυσι δεν σου έγραψα. Έλειπα. Δεν ήμουν εδώ. Απουσίαζα από τον εαυτό μου, από την ίδια τη ζωή με τους γνώριμους χρόνους της. Όχι φέτος όμως! Αποφάσισα ότι μια φορά δικαιολογούμαι να μην σου ευχηθώ για τα γενέθλια σου. Δύο φορές όμως γίνεται συνήθεια.Αυτή τη συνήθεια δεν θα την κρατήσω να ξέρεις.

Μόνο που δεν μπορώ να σου ευχηθώ χρόνια πολλά. Ούτε χρόνια καλά. Πέρασες τα σύνορα του τόπου που ο χρόνος έχει σημασία. Μένω μόνο με τις σκέψεις, με την ελπίδα πως ίσως, κάπου εκεί έξω στην απεραντοσύνη του αγνώστου, μπορεί να υπάρχουν αραιές διαχωριστικές γραμμές. Ίσως κάποια καλώδια του εκεί να μπλέκονται με του εδώ τα σήματα.

Ένα τραγούδι σου αφιερώνω. Σε εσένα και έναν ακόμη Ταύρο κάπου εκεί έξω, που ξέρω ότι ποτέ δε θα σε έχει ξεχάσει. Και του χρόνου ρε Ψαρίνα, να σου τα λέω από εδώ (ελπίζω) και να με ακούς (εύχομαι).

http://www.youtube.com/watch?v=y9Mse62NFl4

Operator, number, please: it's been so many years
Will she remember my old voice while I fight the tears?
Hello, hello there, is this Martha? this is old Tom Frost,
And I am calling long distance, don't worry 'bout the cost.
'Cause it's been forty years or more, now Martha please recall,
Meet me out for coffee, where we'll talk about it all.

And those were the days of roses, poetry and prose
And Martha all I had was you and all you had was me.
There was no tomorrows, we'd packed away our sorrows
And we saved them for a rainy day.

And I feel so much older now, and you're much older too,
How's your husband? and how's the kids? you know that I got married too?
Luck that you found someone to make you feel secure,
'Cause we were all so young and foolish, now we are mature.

And those were the days of roses, poetry and prose
And Martha all I had was you and all you had was me.
There was no tomorrows, we'd packed away our sorrows
And we saved them for a rainy day.

And I was always so impulsive, I guess that I still am,
And all that really mattered then was that I was a man.
I guess that our being together was never meant to be.
And Martha, Martha, I love you can't you see?

And those were the days of roses, poetry and prose
And Martha all I had was you and all you had was me.
There was no tomorrows, we'd packed away our sorrows
And we saved them for a rainy day.

And I remember quiet evenings trembling close to you...