vasika prepei n allakseis zodio nomizw oti den iparxei ixthis pou na mhn prospathei na isorropisei anamesa koinwnias kai mtou mialou tou.oso gia tous anthropous pou pernane ap ti zwi sou i simbouli mou einai milaaaaaa i siwph dimiourgei xasma kai se pnigei
smile το φθινόπωρο για πολλούς είναι σαν μια "Πρωτοχρονιά", η εποχή που ανασυγκροτούνται, κάνουν καινούριους σχεδιασμούς και ξεκινήματα. Αυτό το: θέλω να τα αλλάξω όλα, «μυρίζει» από μακριά Ουρανό. Και η τελευταία έκλειψη έκανε αντίθεση με τον Ουρανό ο οποίος κάνει ακριβές τετράγωνο με τον γενέθλιο Ποσειδώνα σου όπερ σημαίνει: αισθάνεσαι ότι δεν μπορείς να ταξινομήσεις εύκολα τις ιδέες και τους στόχους σου για ένα καλύτερο μέλλον στα μέτρα σου νομίζοντας τη μια ότι πας να κάνεις κάτι πολύ ριζοσπαστικό (το οποίο σε φοβίζει και μάλλον μόνο μια σχέση-γάμος θα μπορούσε να σε ταρακουνήσει πραγματικά) ή ότι κάνοντας μια αλλαγή που θα σε οδηγήσει στην ανεξαρτητοποίηση μπορεί στη συνέχεια να σε βάλει μέσα σε κυκεώνα προβλημάτων κυρίως οικονομικών αλληλεξαρτήσεων κι επειδή πάντα σου αρέσει η ασφάλεια το να στηρίζεσαι στον εαυτό σου και όχι στους άλλους που μπορεί να αποδειχτούν απατηλοί είναι μείζον θέμα για σένα. Κάτι αλλάζει στην καθημερινότητα σου, ίσως η αλλαγή εργασιακού περιβάλλοντος συμπαρασύρει όλες τις συνήθειες που είχες μέχρι τώρα. Δυσκολεύεσαι να επιλέξεις και πάλι οικονομικοί είναι οι όροι, με τον Δία ωστόσο να προσεγγίζει τον Ποσειδώνα σου μάλλον πιο ιδεαλιστικά θα κινηθείς σε αυτό που είναι πιο δημιουργικό που θέλει το μυαλό σου και περισσότερη επικοινωνία έστω κι αν δεν σου καλαρέσει να βγαίνεις μπροστά. Ο Δίας κάνει εξάγωνο με τον Πλούτωνα σου και σου δίνει μια ευκαιρία ανάπτυξης που πρέπει να αντιμετωπίσεις σοβαρά. Ίσως τα πράγματα δεν είναι ξεκάθαρα (κι εσύ ρέπεις στο ονείρεμα) ωστόσο μπορείς να κάνεις τις κινήσεις και την αλλαγή συνεργασίας που με προσηλωμένη δουλειά θα σου δώσει και προσωπική δύναμη και οικονομική άνεση. Όσο για τους ανθρώπους που μπαινοβγαίνουν στη ζωή σου… αυτό δεν θα αλλάξει από τη μια μέρα στην άλλη αν δεν αλλάξεις εσύ οπτική γωνία. Με Ουρανό στον 7ο οίκο σου και ακριβές τετράγωνο με τον Κρόνο σου οι «αλλοπρόσαλλες» σχέσεις και οι ρήξεις είναι κάτι που συμβαίνει στη ζωή σου και δεν σου είναι καθόλου εύκολο – το πατρικό πρότυπο και η δική σου ευθυγράμμιση με τα «πρέπει» έρχεται σε σύγκρουση με την διάθεση για τρέλες και ελεύθερες σχέσεις την οποία επειδή δεν μπορείς να εκφράσεις μόνη σου προβάλλεις στους συντρόφους που επιλέγεις. Σε τραβάνε οι πιο «φιλικές» καταστάσεις, με μυαλό και κοντρολαρισμένο συναίσθημα, οι κοινοί στόχοι είναι αυτοί που σε ενώνουν και το κάτι ο άλλος κάτι «διαφορετικό» οπότε πρέπει να μάθεις να εκφράζεις τον Ουρανό σου για να μπορέσεις να μπεις στα πιο βαθιά νερά μιας σχέσης που θα μπορέσει να λειτουργήσει και στην καθημερινότητα. Όσο για τις ανάλαφρες περιπετειούλες (που δεν σημαίνει βέβαια ότι όλες θα μείνουν σε επίπεδο παιχνιδιού και καμία δεν θα μπορέσει να περάσει στα επόμενα στάδια, της συντροφικότητας και της δέσμευσης) είσαι εκλεκτική αλλά αφού κρύβεσαι και τόσο συχνά θλίβεσαι πώς περιμένεις να γίνει ο Νο 1 τομέας της ζωής σου ιδίως τώρα που ο Κρόνος σκοτεινιάζει τον οίκο του έρωτα και της χαράς; Τα φλερτ εσύ τα έχεις υποβιβάσει κι ίσως για αυτό δεν τραβάνε πολύ – εστιάσου λοιπόν στις πραγματικές σου ανάγκες, βγες προς τα έξω με ένα ρόλο που θα τον επιλέξεις και τότε θα δεις πώς είναι να μην «πάνε κι έρχονται» οι άλλοι αλλά το να μοιράζεις εσύ την τράπουλα.
Stardonna σε ευχαριστώ πάρα πολύ!!! Επειδή όμως σήμερα έμπλεξα και δε θέλω να το σχολιάσω στα γρήγορα, αν δεν είναι δύσκολο και το θυμηθείς, ρίξε μια ματιά πάλι στο post σε κανά δυο μέρες. Ευχαριστώ για την κατανόηση!
Stardonna σε ευχαριστώ πάρα πολύ για το χρόνο σου! Με σκιαγραφείς σε μεγάλο βαθμό. Ελπίζω τα παρακάτω να με “φωτίζουν” περισσότερο… Το φθινόπωρο, ναι, το θεωρώ εδώ και χρόνια Πρωτοχρονιά. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί αλλάζει ημερολογιακά το έτος το Γενάρη… Αυτό το θέλω δεν είναι ένα απλό πείσμα, η παρόρμηση της νέας για εμένα χρονιάς, μία από τις θερινές υποσχέσεις που δίνουμε στον εαυτό μας κατά τη διάρκεια ή μετά τις διακοπές. Σίγουρα μυρίζει Ουρανό! Είναι όμως μια ανάγκη που όσο περνούν οι μέρες γίνεται όλο και πιο επιτακτική και ζητά ικανοποίηση. Είναι ίσως η στιγμή που η φωνή του εαυτού μου (που είχα θάψει πολύ βαθιά) έχει αρχίζει να κερδίζει έδαφος έναντι των όποιων φόβων. Μέρα με τη μέρα όμως πείθομαι όλο και περισσότερο πως δεν μπορώ παρά να προχωρήσω και ό,τι ήθελε προκύψει! Σα να έκλεισε ένας κύκλος πραγμάτων-καταστάσεων που απλά ανακυκλώνονται πλέον και επανέρχονται όλο και πιο φθαρμένα. Στόχος μου είναι η αλλαγή εργασιακού περιβάλλοντος την οποία όμως σκοπεύω να συνδυάσω με ανεξαρτητοποίηση και κατ επέκταση αλλαγή της καθημερινότητάς μου (που αν καταλαβαίνω καλά, μου λες να το δοκιμάσω…. Να τεστάρω τον εαυτό μου και όσο πάει, όπως πάει… Η κίνηση αυτή, με δεδομένη την έως τώρα πορεία-συμπεριφορά μου, ναι, φαντάζει ριζοσπαστική, ή τέλος πάντων κάτι που δεν περιμένει κανείς από εμένα. Σαφώς υπάρχουν στιγμές που θολώνω και ξυπνάνε οι γνωστές ανασφάλειες… Όπως έγραψα όμως και πιο πριν κάθε μέρα που περνά απλά επιβεβαιώνει πως η αλλαγή αυτή είναι μονόδρομος! Ναι, μια σχέση (σταθερή) είναι κάτι που ζητάω, αλλά όλο δεν έρχεται (σε αντίθεση με όσα ισχυρίζεται ο αγαπητός Coehlo για όσα επιθυμούμε πολύ… και κατά συνέπεια αν προκύψει, θα είναι από μόνο του ένα συγκλονιστικό γεγονός, που ίσως επιφέρει και μια ισορροπία τελικά... Το οικονομικό κομμάτι είναι σαφέστατα κάτι που με προβληματίζει και σίγουρα έχω μάθει-προτιμώ να στηρίζομαι μόνο στα δικά μου πόδια. Αρκετές φορές δοκίμασα την απατηλότητα, τώρα δε χωρά άλλη ο οργανισμός μου. Οι περισσότεροι φίλοι μου έχουν φύγει από εδώ, όσοι έχουν μείνει έχουν αρχίσει να ξεφτίζουν, η καθημερινότητά μου με απογοητεύει, δε με εκφράζει πια, έχω πολλή περισσότερη ενέργεια από αυτή που βγάζω, με αποτέλεσμα η περίσσεια να γίνεται μιζέρια… Ο χώρος εργασίας μου δε με εκφράζει πια: έχω βαρεθεί. Θα προτιμούσα τα οικονομικά να μην είναι χειρότερα από την τωρινή σε μια καινούρια δουλειά, μου είναι δύσκολο να προχωρήσω αλλιώς. Η δημιουργία είναι κάτι που θεωρώ σημαντικό και ήταν αυτό που με τράβηξε-κέρδισε σε αυτό που κάνω τώρα. Κάτι που όμως έχει χαθεί με το πέρασμα του χρονοδράκου και έχει παραχωρήσει τη θέση του στη ρουτίνα. Δεν υπάρχει η συνεργασία που θα ήθελα στο χώρο εργασίας, το κλίμα που επικρατεί είναι περίεργο, όλοι είναι στην πρίζα, σχεδόν κανένας δεν είναι ικανοποιημένος, περιμένουν την επόμενη κίνηση (ματ) του αφεντικού, μια διεύθυνση που δεν είναι σίγουρη για το τι θέλει και το πώς το θέλει… Δεν υπάρχει κάποια προοπτική εξέλιξης και αυτό με χαλάει (μπορώ να κάνω πολλά πράγματα, θέλω να δοκιμάζω-μαθαίνω, μου αρέσει να κολυμπάω στα βαθιά, δε με τρομα΄ζει αυτό, αρκεί να νιώθω πως αξίζει, αρκεί να με γεμίζει). Δεν μπορώ να συνεχίσω για πολύ να παρακαλάω τους άλλους να κάνουν τη δουλειά τους, να βγάζω συνέχεια το φίδι από την τρύπα, να λούζομαι την ανικανότητα-ελλείψεις των άλλων και να μου χαλάει η ζαχαρένια κάθε φορά που ο προϊστάμενος “ξύπνησε στραβά”… Ναι, τελικά η επικοινωνία θέλω να είναι μέρος της δουλειάς μου (παρόλο που όντως δεν είναι το καλύτερό μου να βγαίνω φάτσα κάρτα –οι περισσότεροι με έχουν στο μυαλό τους ως η ήρεμη δύναμη-), είναι κάτι σημαντικό για εμένα. Το συνειδητοποίησα μέσα από αυτό που κάνω τώρα, σε αντίθεση με όσα πίστευα (με είχαν πείσει??) έως τώρα: πως εγώ και αυτή δεν έχουμε συναντηθεί ποτέ ή τσακωθήκαμε κάποτε άσχημα… Έχω ανάγκη την καθημερινή επαφή με άλλους ανθρώπους (τώρα είμαι μόνη μου στο γραφείο αυτό), τη συνεργασία, την ομαδική δουλειά, κάτι που είναι πρακτικά ανύπαρκτο στα σημερινά δεδομένα. Ναι, όλα φαίνονται θαμπά, τα έχω θολά στο μυαλό μου, ασαφές το τι μπορεί τελικά να προκύψει ως αλλαγή στο χώρο εργασίας. Θα εξαντλήσω όμως τις επαφές-κινήσεις που μπορώ να κάνω. Η (πολλή) δουλειά δε με τρομάζει, την έχω συνηθίσει –πάντα έτσι ήταν για εμένα, δε μου χαρίστηκε κάτι-. Ξέρω πως μπορώ να καταφέρω πολλά, (σε ό,τι δοκίμασα έως τώρα μόνο καλά τα πήγα), χρειάζομαι όμως και την αποδοχή-αναγνώριση των όσων κάνω-βγάζω μέσα από αυτό που κάνω (δε μου αρέσει να θεωρούμαι δεδομένη, να με τσαλαπατάνε…. Διάθεση για ελεύθερες σχέσεις δεν έχω/είχα, θα ήθελα όμως να αντιμετωπίζω τα πράγματα πιο χαλαρά (τα πρέπει πάντα με κούραζαν χωρίς ωστόσο να μπορώ να τα αγνοήσω εντελώς, να μην τα αφήσω να με επηρεάσουν –λειτουργούν κυρίως ως εσωτερική πίεση και όχι ως πράξεις προς αυτή την κατεύθυνση-). “διάθεση για τρέλες και ελεύθερες σχέσεις την οποία επειδή δεν μπορείς να εκφράσεις μόνη σου προβάλλεις στους συντρόφους που επιλέγεις”: δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι… Ίσως αποτελεί μια καλή εξήγηση των έως τώρα επιλογών μου! “Σε τραβάνε οι πιο «φιλικές» καταστάσεις, με μυαλό και κοντρολαρισμένο συναίσθημα, οι κοινοί στόχοι είναι αυτοί που σε ενώνουν και το κάτι «διαφορετικό»”: με εκφράζει απόλυτα!! “πρέπει να μάθεις να εκφράζεις τον Ουρανό σου για να μπορέσεις να μπεις στα πιο βαθιά νερά μιας σχέσης που θα μπορέσει να λειτουργήσει και στην καθημερινότητα”: μπορείς να με βοηθήσεις εδώ? Τι σημαίνει ο ουρανός που έχω? “Όσο για τις ανάλαφρες περιπετειούλες (που δεν σημαίνει βέβαια ότι όλες θα μείνουν σε επίπεδο παιχνιδιού και καμία δεν θα μπορέσει να περάσει στα επόμενα στάδια, της συντροφικότητας και της δέσμευσης)”: ξέρει πως ακούγεται πολύ χαζό-τετριμμένο κλπ αλλά έχω χάσει σε μεγάλο βαθμό την πίστη-ελπίδα σε αυτό… “είσαι εκλεκτική”: ναι (αν δε μου ”λέει κάτι” ο άλλος το κόβω μαχαίρι)!!! “αλλά αφού κρύβεσαι”: με τρομάζουν πια οι άνθρωποι… “και τόσο συχνά θλίβεσαι”: είμαι όντως κυκλοθυμική (εσωτερικά, όχι απέναντι στους άλλους) “πώς περιμένεις να γίνει ο Νο 1 τομέας της ζωής σου ιδίως τώρα που ο Κρόνος σκοτεινιάζει τον οίκο του έρωτα και της χαράς;”: τον έχω ζήσει στο πετσί μου κυριολεκτικά αυτά τα δύο χρόνια… “Τα φλερτ εσύ τα έχεις υποβιβάσει κι ίσως για αυτό δεν τραβάνε πολύ”: χάνω γρήγορα το ενδιαφέρον, αν νιώθω πως δεν έχω κάτι ιδιαίτερο (για τα δικά μου standard) μπροστά μου αποχωρώ, δε μου αρέσει να δίνω ψεύτικες ελπίδες. “εστιάσου λοιπόν στις πραγματικές σου ανάγκες, βγες προς τα έξω με ένα ρόλο που θα τον επιλέξεις και τότε θα δεις πώς είναι να μην «πάνε κι έρχονται» οι άλλοι αλλά το να μοιράζεις εσύ την τράπουλα.”: ….που πάει να πει πως τελικά μου “έχω επιβάλλει” ένα ρόλο που τελικά δε μου ταιριάζει-εκφράζει? Προσπαθώ σε κάθε νέα προσπάθεια να αφήνομαι –εκφράζομαι περισσότερο (όσο και αν με τρομάζει αυτό). Παρόλα αυτά η τακτική αυτή δεν έχει αποδώσει… Ή έχω πολύυυυυ δρόμο ακόμη μπροστά μου ή δεν είμαι στο σωστό δρόμο! (κάτι το οποίο προφανώς δεν έχω καταφέρει να απαντήσω…
Τα κατάφερα τελικά!! Δεν ξέρω αν έπρεπε να γράψω τόσα πολλά, σε ευχαριστώ όμως για την ευκαιρία που μου έδωσες να κάνω μια ενδοσκόπηση και να εκφράσω τις σκέψεις μου (κάτι που μου είναι πολύ πιο εύκολο όταν γράφω). Θα ήθελα αν δε ζητάω πολλά ένα σχόλιο σου ακόμη... Ευχαριστώ και πάλι!! ΥΓ Οι φατσούλες στο κείμενό μου που κλείνουν μάτι δεν κατάλαβα πως φύτρωσαν...αγνόησέ τες, κλείνει η παρένθεση εκεί κανονικά!)
Constantina, δεν έχεις άδικο... Από μικρή θυμάμαι, υπήρχε μια ασυνέπεια ανάμεσα στο μέσα και στο έξω μου, ήμουν σχεδόν πάντα σε εσωτερική διαμάχη (με θύματα τα θέλω μου) και δυστυχώς ιδιαίτερα υποχωρητική (που με οδηγούσε σε εσωστρέφεια)...
Νέα αρχή...