Το μεγάλο σιδερένιο κλειδί έτριξε  στην κλειδωνιά.

Ο ηρωας φοβηθηκε μην σπασει, ηταν απο χρονια αχρησιμοποιητο και σκουριασμενο.

Χαιδεψε για λιγα δευτερολεπτα την λαβη κανοντας μια στιγμιαια προσευχη, εγειρε το χερι του δεξια και με μια απαλη κινηση ακουσε το κλακ, που περιμενε!

Η βαρια ξυλινη πορτα ανοιξε, την εσπρωξε ριχνωντας το βαρος του ολοκληρο πανω της, μεχρι που υποχωρησε αρκετα για να μπορεσει να μπει.

Δεν θυμηθηκε αμεσως πως στο ενα βημα μετα την πορτα μια πετρα του πατωματος ειχε ξεκολησει και μια τρυπουλα αρκετη για να σκονταψει καποιος που δεν ηξερε εχασκε. Ο παππους τον ειχε προηδοποιησει, μα αυτος χαρουμενος που ηταν ξανα εκει δεν θυμοταν τετοιες μικρολεπτομερειες.

Αναθεμα...προλαβε να πει πριν πεσει φαρδυς πλατυς κατω!

Οπως ηταν ξαπλωμενος στο πατωμα, με την μυρωδια της υγρασιας να του παιρνει την μυτη, απλωσε το χερι του ψαχνωντας το σακιδιο του. Ανοιξε την μικρη εξωτερικη τσεπη και αφου ψαχουλεψε για λιγο τα δαχτυλα του εντοπισαν το κερι.

Τρεις ώρες πριν, ηταν το τελευταιο πραγμα που θυμηθηκε βγαινοντας απο το σουπερ μαρκετ στην εξοδο της Χαλκιδας...διαολε ευτυχως το θυμηθηκα!

Διαολε ευτυχως ειπε ξανα μιλωντας στον εαυτο του, ετσι για να σπασει την σιωπη του σκοταδιου.

Η φλογα του κεριου φωτισε τον χωρο...το πρωτο πραγμα που ειδε ηταν η φωτογραφια πανω απο το τζακι, η μανα του και ο πατερας του την ημερα του γαμου τους. Εκανε δυο βηματα, επιασε την φωτογραφια στα χερια του, την εφερε διπλα στο κερι, πισω απο τους γονεις, ολοκληρη η συγγενικη κουστωδια. Οι θειες του, καποια ξαδελφια μακρινα οι παππουδες οι γιαγιαδες...ολη του η ζωη 34 χρονια πριν...Μαης του 74, καπου στην Νεα Σμυρνη. Ηταν κι αυτος εκει, ολοι το γνωριζαν, μοναχα η Ναστω δεν ηξερε...ποιος να τολμουσε να το πει, πως η κορη της ηταν στον τριτο μηνα!...χαμογελασε, το ηξερε κι αυτος πια, πως σ αυτην την φωτογραφια ηταν κι αυτος εκει...κι ας μην φαινοταν πουθενα. Πνευμα αυλο σε μια ηθικη υποταγμενη στον πιο απολυτο ερωτα που ειχε ακουσει ποτε!

Α ρε πατερα, γιαυτο μ αγαπας...εικονα και ομοιωση σου εγινα και ας μην σου το πα...εσυ παντα καταλαβαινες και σιωπουσες...ποιος τολμα να χαλασει την ησυχια που φανταζονται οι αλλοι...

Αφησε την φωτογραφια και ακολουθησε το φως του κεριου μεχρι το χωλ, στο αριστερο του χερι στο υψος του κεφαλιου οι ασφαλειες...ανεβασε τον διακοπτη του γενικου, πατησε το κουμπι και η λαμπα νεον τρεμοπαιξε τρεις τεσσερις φορες μεχρι να σταθεροποιησει το ασπρο σαν γαλα φως της. Κοιταξε γυρω του, ολα στην θεση τους οπως ακριβως του τα ειπε ο γερο χαραλαμπος.

Ηταν 1 την νυχτα και η θερμοκρασια στο δωματιο εδειχνε 4 βαθμους πανω απο το μηδεν...επρεπε να αναψει το τζακι!

Το πρωινο ξυπνημα ποτε δεν ηταν το φορτε του ηρωα...ομως στο χωριο κατι αλλαζε παντα!

Σηκωθηκε και κοιταξε την θρακα στο τζακι, ακομα εκαιγε, εριξε αμεσως δυο μεγαλα κουτσουρα, μπορουσε να κυκλοφορησει με την μαλλινη φανελλα του παππου του...αλλα οι αλλοι σιγουρα χρειαζοντουσαν περισοτερη ζεστη.

Ανοιξε τα παραθυροφυλλα...το φως πλυμμηρισε το σπιτι, απο το ανατολικο παραθυρο φανηκε ολο το μπλε τις θαλασσας..επιτελους ενα πρωτο χαμογελο σχηματοποιηθηκε στο προσωπο του..

(οσο κι αν προσπαθησα δεν καταφερα να μαθω αν ηταν απο τις θυμησες των παιδικων καλοκαιριων, ή αν ειχε κατι αλλο στο μυαλο του! Νταξει, δεν ηθελα να τον πιεσω κ περισοτερο, αλλωστε ενας απλος αφηγητης ειμαι σ αυτην την ιστορια)

Αφου μαζεψε το κονιακ απο το τραπεζι πηγε στην καμαρα, επρεπε να φτιαξει τα κρεββατια, να κατεβασει τα παπλωματα και τις κουβερτες και να αρχισει να ζεσταινει τα δωματια που θα κοιμοντουσαν. Ηταν ολοι τους παιδια της πολης, ηξερε πως το κρυο του χωριου δεν το αντεχαν, ηξερε πως αυτες οι μερες ηταν η τελευταια τους ευκαιρια...δεν επρεπε να παει τιποτα στραβα!

Ειχε πια μεσημεριασει, κοιταξε το κινητο, δεν ειχε κανενα μηνυμα. Εριξε το τελευταιο κουτσουρο στην ξυλοσομπα του δωματιου, που ηδη αρχιζε να ζεσταινει, προσεξε τα κρεββατια, τα ειχε τακτοποιησει μια χαρα, εβαλε στοιχημα με τον εαυτο του πως ο Νεκταριος θα διαλεγε αυτο κατω απο το παραθυρο, ο Χρηστος με το Δημητρη θα κοιτιοντουσαν και θα διαλεγε ο καθενας οποιο ηταν πιο κοντα τους την στιγμη, αδιαφοροι για οτιδηποτε αλλο! Ο Χαρης...για τον Χαρη δεν υπηρχε στοιχημα...αυτος θα κοιμοταν μαζι του στο διπλο μεσα στην κουζινα...ποσο θα γελαγαν με τα πειραγματα των αλλων...τι αδερφουλες, τι πουστακια..θα τους λεγαν...τοσα χρονια τα ιδια...και η μεγαλη ατακα ...ειμαστε αντρες γιατι δοκιμασαμε και ξερουμε!!...λογικο, με τον Χαρη αγαπιοντουσαν, τους εδενε κατι, λιγες φορες μοναχα το ψαξαν αληθινα...ισως και να μην θελαν παραπανω...ποτε ομως δεν αρνηθηκαν εστω και στα αστεια, πως μεταξυ τους το χαν κανει απειρες φορες...ετσι για να ιντριγκαρουν και τις γκομενες, τι κι αν οι γκομενες κοιτουσαν απορημενες...τι κι αν μια απο αυτες τελικα τον παντρευτηκε...τι κι αν ο Χαρης την επομενη του γαμου τους πηγε και τον βρηκε, τον κουμπαρο πια και δακρυσμενος απο τα γελια του εκμυστηρευτικε πως η Λια ηθελε να του βαλει δαχτυλο για να σιγουρευτει....τα σκεφτοταν  ολα αυτα και χαμογελουσε, σχεδον γελαγε, σκεφτηκε πως ενα ψεμα οταν το υπηρετεις πιστα και για χρονια γινεται αληθεια, μια αληθεια που σε υποχρεωνει να την υπερασπιζεσαι με μεγαλυτερο παθος απο οτι μια κανονικη αληθεια ενδεχωμενος. Του ρθε στο νου η ρηση του Ζενε...<τα ονειροποληματα ειναι κατι απο τα οποια πρεπει να απαλασεσαι οταν δεν διαθετεις ουτε την δυναμη ουτε την ευκαιρια να τα ζησεις>, αυτος χρονια προσπαθουσε να αποκτησει αυτην την δυναμη, να δημιουργει μονος του τις ευκαιριες...τα ονειροποληματα, ηταν η ζωη του, πως να απαλασοταν απο αυτη?

Βγηκε στην αυλη να μαζεψει ξυλα...επρεπε να εχει αρκετα μεχρι αυριο που θα ερχοντουσαν, επειτα και ο ιδιος οσο κι αν αντεχε την ηθελε την ζεστη του.

Προχωρησε στον πετρινο διαδρομο, τα χορτα ειχαν μεγαλωσει, τα ξεροκλαδα ειχαν γεμισει το χωμα και ολη την αυλη...χρονια τωρα κανενας δεν ερχοταν εδω περα, μοναχα ο Ανεστης φιλος αδερφικος του παππου απο τα χρονια της δικτατοριας, εμπαινε και συμμαζευε τον τοπο. Ολοι τους ειχαν προτιμησει την Αθηνα, η γιαγια κ ο παππους ειχαν μεγαλωσει αρκετα και δεν μπορουσαν να ζουν μονοι, τους πηρε η θεια Ποπη στη σαλονικη...μοναχα η θεια Μαρια ερχοταν που και που για να ξεφευγει...δεν ηταν που ο γαμος της δεν πηγαινε καλα, αλλα τα παιδια πια ειχαν μεγαλωσει και οταν αρχισε τις χημειοθεραπειες της γυρισε το μυαλο!...τι ωραια που της γυρισε, εγινε αλλος ανθρωπος, αρχισε να ζει, τοτε αρχισε να ερχεται εδω τα καλοκαιρια...στην αρχη καποια σαββατοκυριακα..μετα ολο και περισοτερο, δικο της ηταν το ψυγειο και ο φουρνος, οταν τ αλλαξε στο σπιτι στο Φαληρο αντι να τα πεταξει τα φερε εδω...δικο της και το πικ απ, δωρο του παλιου της αφεντικου, κρυφα ερωτευμενος μαζι της απο χρονια! Η Μαρια λατρευε τον Πουλοπουλο, ηταν δεκαεφτα και ειχε ολα τα 45αρια του, ο ηρωας καπου στο 78 ισως και 79 πρωτο εγγονι της οικογενειας και κανακεμενος απο τους παππουδες, θελωντας απλα να παιξει, ενα πρωι τους πηρε και τους κατεστρεψε...ακομα ειχουν στ αυτια του οι στριγκλιες της οταν γυρισε απο την δουλεια. Περασαν πολλα χρονια, οταν σε μια βολτα του στο μοναστηρακι βρηκε πολλους απο αυτους πανω σε μια κουβερτα απλωμενους στην πλατεια αβυσσηνιας...ηταν πακετωμενος απο μια απολυση...δεν τον ενιαξε το κλεψιμο του γυφτου, τους αγορασε ολους. Περασε ενα ολοκληρο βραδυ να κοβει χοντρα χαρτονια και να τα μουτζουρωνει κατα πως ηθελε για να τα κανει θηκες για τους δισκους, σ αυτον που ειχε το αγαπημενο της κομματι, εγραψε απ εξω Σ ΑΓΑΠΩ, απο κατω συμπληρωσε τον τιτλο...απο ερωτα πεθαινουν τα πουλια!

Ενα καλοκαιρακι, κανωντας ασκοπες βολτες με την Σαντυ μια ξανθια γαλλιδα που φερε απο την σαντορινη που δουλευε σερβιτορος, περασε με την  μηχανη απο την Ραφηνα, δεν το πολυσκεφτηκε οταν συνειδητοποιησε πως εχει μαζι του το κλειδι, περασε απο την καρυστο να παρει μερικους κεσεδες κρεμα, παντα μετα το σεξ ηθελαν κατι γλυκο, και κινησε για τα χωρια του καβο ντορο. Στο ηλιοβασιλεμα μπηκε στην αυλη...η θεια του καθισμενη στην  αλλη ακρη σε μια σκηνοθετικη χανοταν στο περας της θαλασσας που μαβιαζε σιγα γιγα απο το χασιμο του ηλιου, δεν τους καταλαβε, ειχε βγαλει το πικ απ με μια μπαλαντεζα και ακουγε τους δισκους. Επιασε με το χερι του την σαντυ, μεινανε στο σκαλοπατι και την κοιτουσανε, σκεφτηκε πικρα πως ολο το ζωγραφικο ταλεντο της οικογενειας το ειχε παρει ο πατερας και η αδερφη του...τι κριμα, αυτο το θεαμα ηταν ενας πινακας απο μονος του!

Ο αερας της θαλασσας του χε ανακατεψει τα μαλλια, κοιτουσε την θαλασσα στο βαθος περναγαν τα πλοια, φορτηγα και τανκερ...και γκαζαδικα και μικρα και μεγαλα, ολα οδευαν προς την στενοπο της Ανδρου, ερχομενα απο την αγαπημενη του μαυρη θαλασσα...το καραντενιζ της γιαγιας του της Ναστου, σηκωθηκε με προσοχη απο την σκηνοθετικη, ο πολυκαιρισμος ειχε αδυνατισει το υφασμα που ξεφτυνε πλεον, την εκλεισε και την εφερε στην αποθηκη, εκανε δυο διαδρομες μεχρι να φερει ολα τα κουτσουρα μεσα, ο χωρος διπλα στο τζακι γεμισε, το σπιτι ηταν ακομα ζεστο.

Κοιταξε το κινητο ειχε δυο μηνυματα...ανοιξε το πρωτο, ηταν απο τον Χαρη..{τρελο αγορι ξεκιναω αυριο το πρωι στις εξι, εχω παρει μπριζολες, θα μαζεψω και τα αλλα τα ταγαρια...οταν φτασω Καρυστο θα σε παρω για λοιπες οδηγιες, ο Μητσακος ρωταει αν θες να φερει κανα cd του πα να αφησει της μαλακιες αφου ξερω πως εχεις ολους σου τους δισκους εκει...προφυλακτικα να φερω???...χο χο}...χαμογελασε και ανοιξε το δευτερο, αυτο που φοβοταν πιο πολυ..{ αληθεια δεν περιμενα τετοια προταση μετα απο τοσα χρονια...ομως αληθεια το εκτιμω...δεν ξερω αν θα τα καταφερω...}...εμεινε να κοιταει...ποσο γνωστο συναισθημα ηταν αυτο!

Δεν ειχε φοβηθει ουτε μια στιγμη...οταν κατι του καρφωνοταν στο μυαλο δεν εκανε πισω με τιποτα...με το Νεκταριο ειχαν να μιλησουν πανω απο 6 χρονια το ιδιο και ο Χαρης, ο Χρηστος μιλουσε ακομα μαζι του ομως στην χαση και στην φεξη...ο Δημητρης μιλαγε με ολους και με κανενα...σε κανενα δεν ειχε πει τιποτα, ο Νεκταριος νομιζε πως ειναι μια προσκληση μονο απο τον ηρωα οι αλλοι δεν ξεραν για το Νεκταριο...και ο Χρηστος ο μονος που μπορουσε να ξερει, δεν ηξερε!

Μπηκε στο μπανιο, κοιταχτηκε στον καθρεφτη, σκεφτηκε την Ελενα και το θοδωρη...αυτος του χε αποκαλυψει το μυστικο...αυτος ηταν η αιτια για αυτο το διημερο, αυτος τον εκανε να μην φοβαται...βασικα αυτος τον εκανε να μπει στον κοπο!...οταν το ειπε στην Ελενα αυτη τον αγκαλιασε και τον φιλησε, δεν του πε τιποτα αλλο, παρα μοναχα ...<να πας>...σημαινε πολλα γιαυτον αυτο το να πας!

Ηξερε πως και για τους αλλους σημαινε πολλα. Οχι δεν το φοβοτανε, το χρωσταγε και στον ιδιο αλλα και στο θοδωρη...σε κεινο το μοναδικο συναισθημα που του χε χαρισει εκεινο το ξημερωμα!

Γυρισε στην κουζινα, κοιταξε τα ντουλαπια...κονσερβες, μακαρονια...κρεας θα φερουν τα παιδια, καφεδες και ζαχαρη και σοκολατες στο ψυγειο...ολα καλα!

Πηγε στ αμαξι πηρε τις σακκουλες με τα μπουκαλια...

Ηταν σχεδον ετοιμος, το σπιτι ειχε μια καλη θερμοκρασια και ο ιδιος καθησε στην πολυθρονα που καθοταν η γιαγια του οταν επλεκε...κοιταζε στο βαθος την θαλασσα, δεν ηθελε ουτε να διαβασει ουτε να φαει...θελησε καφε, σηκωθηκε να φτιαξει, ομως πριν εβαλε ενα δισκο να παιξει...
(ολοι οι ηρωες ακουνε μουσικη...καθε μεγαλη τους στιγμη συνοδευεται απο ενα μουσικο θεμα...χρεος καθε αφηγητη ειναι να ονομαζει λοιπον το θεμα, δινοντας την δινατοτητα στους ακροατες αναγνωστες, να εννοησουν καλυτερα την διαδικασια...συχωρεστε μου την μακρυγορια αγαπητοι μου, αλλα σκεφτητε!...πιο θριλερ θα ηταν στ αληθεια θριλλερ διχως την συγκεκριμενη μουσικη υποκρουση...ποια ερωτικη σκηνη θα ηταν της αναλογης εντασης διχως τις μελωδιες που ριγουν αναμεσα στα δοσμενα σωματα...οκ το κλεινω εδω...απλα να πω πως ο ηρωας μας γιαυτην του την στιγμη επελεξε don adams και το κομματι where are we bound...ευχαριστω)

Το παλιο ασπρο σεατακι με την κομενη εξατμηση γκαριζε στην ανηφορα..ειχαν σχεδον φτασει, μερικα χιλιομετρα μετα την Τριπολη στριψαν δεξια και ποιασαν το βουνο...σε λιγα λεπτα θα φταναν στο χωριο.

Ο Νεκταριος χαμογελουσε ολοκληρος...ηταν το χωριο του! Του αρεσε παντα να παινευει την παρεα...< ειμαστε τρελλοι ρε το χετε παρει χαμπαρι, πριν τρεις ωρες πιναμε καφεδες στο θησειο και τωρα ειμαστε μεσα στα δεντρα> δεν ειχε αδικο ειχανε πολυ καιρο να βρεθουνε ολοι μαζι...χαμενος ο καθενας σε υποχρεωσεις που γεννουσε μια καθημερινοτητα που τους επεβαλε οτι θελαν να αποφυγουν.

Ειχαν ξεκινησει με καφε και ειχαν πιει καμποσες μπυρες, κοιτουσαν την Ακροπολη τους ειχε πιασει εκεινη η μανια με την φιλοσοφια εκεινες οι κουβεντες που τους ειχαν ενωσει απο το γυμνασιο, οι παραξενιες τους που εβγαιναν με τοσο διαφορετικο τροπο...τοσο διαφορετικοι μεταξυ τους...τοσο ενωμενοι απεναντι σε ολους τους υπολοιπους.

Κανεις δεν καταλαβε πως η κουβεντα πηγε στα ξωτικα και τις νεραιδες...ηταν που χε ζησει στην ιρλανδια? Ηταν που λατρευε τον γεητς?...ναι μα οι λογοι κατα βαθος ηταν παντα πολιτικοι! Αυτος και ο Νεκταριος με εναν παραξενο τροπο συμφωνουσαν...παρεξηγημενοι, πιστευαν στην γη, στον ερωτα που μας δενει μετον τοπο με τους μυθους πιστευαν στους ποιητες, ο Χαρης ορθολογιστης αριστερος...οχι με τον τροπο που τον ηθελαν οι αριστερες του πανεπιστημιου στην Πατρα, με εναν δικο του ιδιεταιρο, δηλωνε μαοικος, οι αλλοι δυο σχεδον αδιαφοροι, η πολιτικη του ενος τελειωνε στον παναθηναικο και του αλλου στο μπασο του...οι κουβεντες τους ενα χαος...που το χαν μαθει καλα!

Στο χωριο πολλα βραδια βλεπω φαντασματα ειπε ο Νεκταριος...τον κοιταξαν ολοι σιωπηλοι...

(ο αφηγητης εδω ξαναεπεμβαινει, οχι δεν νομιζω πως μπορω να βρω πιο θα ηταν το καταλληλο μουσικο θεμα για την περισταση...ομως πρεπει να σας περιγραψω την εικονα, μια καμερα πανω σε γερανο, κυκλωνει απο ψηλα την παρεα του τραπεζιου..ζουμαρει στα προσωπα, προσωπα με γουρλωμενα ματια ζωγραφισμενα απο την απορια, αναμενουν μια συμπληρωματικη δηλωση, αυτο το κατι που θα επαναφερει την ταξη...ή μαλλον την λογικη-χα! Και τι ειναι λογικη? Θα ρωτησεις αγαπητε αναγνωστη ακροατη ή μηπως θεατη αυτη την φορα!...πως οριζεις την λογικη? Ας πουμε αρχικα οτι τα πραγματα πρεπει να τα οριζουμε...ως αφηγητης ψαρι ειναι κατι που μαλλον με ενοχλει δεν θελω να οριζω το συνολο των καταστασεων και των διαδικασιων που διεπουν μια συνθηκη! Αισθανομαι να τα μειωνω, να τα ελλατωνω με εναν τροπο...οκ!...ομως  ως αφηγητης ταυρος, εχω μια τεραστια αναγκη να το κανω...τελος παντων τι ειναι μαυρο και τι ειναι ασπρο σ αυτη την ζωη? Ως παρθενος θα το κανω οπως και δηποτε διοτι αλλιως βγαινω απο τον προγραμματισμο μου...ως υδροχοος θα τα ορισω επισης αφηνοντας ομως και μια ανοικτωσια να πουμε σε μια πιθανη αλλη εναλλακτικη!...μακρυγορω?..ναι , επανερχομαι λοιπον...τι ειναι λογικη? Ή μαλλον τι κανει μια τετοια δηλωση ..υπενθυμιζω - στο χωριο βλεπω φαντασματα!- μη λογικη...προσεξε μη λογικη οχι παραλογη!!! Σου θυμιζω πως ειμαι ψαρι...παραλογο δεν ειναι τιποτα...ακομη!

Λογικη κατα την ακαδημια των γραμματων ειναι η ορθη σκεψη, ακομα καλυτερα , το να σκεφτεται κανεις με βαση την πραγματικοτητα και τις κοινως αποδεκτες αληθειες! Καμια αντιρηση εως εδω...παμε παρακατω, για την φιλοσοφια ομως η λογικη εχει μια αλλη σημασια και εξηγουμε, για την φιλοσοφια η λογικη αποτελει οργανο, εργαλειο το οποιο ολοι οι φιλοσοφοι και οι επιστημονες  ωφειλουν να χρησιμοποιησουν προκειμενου να αποκτησουν την αληθεια και να φτασουν ετσι στην εγκυρη γνωση...κατι που αν καταλαβαινουμε καλως αποτελει ενα απο πριν αποφασισμενο θεσφατο...τρε μπιεν!...τι γινεται λοιπον με αυτους που ενιστανται απεναντι στα κατα τα κοινως λεγομενα θεσφατα...αυτα δλδ που οριζουν και την λογικη(λογικα ή παραλογα)...αυτοι μαλλον ειναι εκεινοι που οι κοινωνιες απο την εποχη των πολεων μεχρι και σημερα αποκαλεσαν τρελλους....και πολυ ευχαριστως να αφησουμε τον τρελλο στην τρελλα του οπως προσταζει και το γνωστο ασμα, ομως, τιθεται πλεον ενα ερωτημα...αποτελει η διαφοροποιηση της θεσης προβλημα για την συγχρονη κοινωνια? Οπερ μεθερμηνευομενον...η αποδοχη υπαρξης φαντασματων σε μια κοινωνια που θεωρει θεσφατο την μη υπαρξη τους...σε κανει αυτοματα τρελλο?

Θα μπορουσα εδω να χρησιμοποιησω την ρηση του Πασκαλ...ολοι οι ανθρωποι ειναι τοσο αναποφευκτα τρελοι που οποιος δεν ειναι τρελος ειναι διπλα τρελος...και αληθεια αυτο ακριβως δεν ειναι το στοιχειο που γεννα τον πολιτισμο...δηλαδη την προοδο, αυτη η υπερβολη αυτη η διαφοροποιηση απο το κοινως αποδεκτο? Και ναι νομιζω πως ακριβως εδω ειναι που και εσυ ανυποψιαστε αναγνωστη θα συμφωνησεις μαζι μου, πραγμα που καταδικνυει πως βεβαιως δεν εισαι τρελλος..ή μαλλον εισαι αρκετα τρελλος!!!...διοτι πως αλλιως ο ανθρωπος θα πεταγε, πως θα ταξιδευε, πως θα εμπενε στην διαδικασια να διαβαζει, να ερωτευεται, να αγαπα...και μεγαλυτερη αποδειξη της τρελας του...να παντρευεται!

Καταληγω λοιπον...ολοι ξερουμε πως υπαρχουν φαντασματα, ολοι εχουμε δει και εχουμε συζητησει μ αυτα...ο καθενας απο εμας εχει και το προσωπικο του φαντασμα...ελαχιστοι απο εμας το αποδεχτικαμε, οχι μονο δημοσια αλλα και στους εαυτους μας...αυτος ειναι και ο λογος που η παρεα μας κοιταζει τον νεο με απορια, ο νεος αυτος υποδειγμα ηθους και αρετης δηλωνει με παρρησια και σθενος!!!...το αυτονοητο...το αντι - θεσφατο της κοινωνιας!...και αυτος ειναι ο λογος που η παρεα ξεκιναει 5 η ωρα το απογευμα να παει στο συγκεκριμενο χωριο της αρκαδιας..(διοτι που αλλου περισοτερο απο κει θα μπορουσε!!!)...παει να βρει και να συνομιλησει με τα φαντασματα. !!, και εδω κλεινω την παρενθεση αφου ισως προσθεσω πως ενας βιβαλντι θα μου καθοταν pretty nice ως μουσικη υποκρουση σ αυτο το αφ υψηλου ζουμ της καμερας...μερσι)

Επελεξαν να καθησουν στην βορεια πλευρα της εκκλησιας, τα φωτα του χωριου δεν φαινοταν απο κει, μια ελαφρια ομιχλη καλυπτε τον χωρο ευθεια απεναντι τους.

Καθησαν ο ενας διπλα στον αλλο σταυροποδι, κοιτουσαν ποτε τα αστερια και ποτε την ομιχλη, υπηρχε κατι μαγικο στην εικονα τους.

Ο Χαρης αναψε πρωτος τσιγαρο...αντε να δουμε θα ερθει να μας βρει?...

Ολοι τους χασκογελασαν, το δερματινο φλασκι εκανε ενα αεναο περα δωθε καιγοντας τα χειλη τους, μιλησαν για την ζωη και τον θανατο, για τον ερωτα την μουσικη και το ποδοσφαιρο.

Ειχαν ζαλιστει απο το ποτο η ομιχλη αρχισε να ανεβαινει, ο Χρηστος ειχε αρχισει να αγριευεται εκανε το ενα τσιγαρο πισω απο το αλλο, συνεχως με τον παραμικρο θορυβο γυρνουσε το κεφαλι του περα δωθε να κοιταξει, ο Δημητρης γελαγε, κοροιδευοντας τον και οι αλλοι τρεις κοιτουσαν μεσα στην θαμπαδα του συννεφου.

Ηταν με την ταχυτητα ενος αστεριου που πεφτει και αφηνει πισω του ενα ελαχιστο φως! Δεν ηταν ομως στον ουρανο, ηταν ακριβως εκει μπροστα τους...πεταχτηκαν πανω και αρχισαν να τρεχουν προσπαθωντας να βρουν την πορτα της αυλης της εκκλησιας...ο καθενας φωναζε και απο κατι, ξεχωριζε εκεινο το μανα μου του Χρηστου...ο Νεκταριος εψελνε ενα ευαγγελιο ή κατι τετοιο με διακοπες ομως οταν επεσε πανω του ο Χαρης που δεν ηξερε αν γελαει ή κλαει ...μαλακα τι ηταν αυτο?

Δεν ξερω, το ειδες και συ?...ο ηρωας πεταχτηκε απο πισω και ειπε...τι αν το ειδε ρε...που κλασαμε μεντες και οι πεντε ταυτοχρονα!...μειναν μπροστα στην αυλοπορτα και κοιτιοντουσαν...που ειναι ο Μητσος ρε?....μια παγωμενη σιγη καλυψε το συννεφο πανω απο τα κεφαλια τους!...αρχισαν να φωναζουν...καμμια απαντηση δεν πηραν, αρχισαν να ανυσηχουν...ρε μητσοοοο?

...το ξεσταυρι σας εχω πει πως δεν μ αρεσει να με φωναζετε μητσο...Δημητρη με λενε!

Που εισαι γαμωτο κερατο μου ρε μαλακα μας κοψοχολιασες...!!!

Κατουραγα ρε απο πισω!

Δηλαδη εσυ δεν το ειδες?

Ποιο?

Κοιταχτηκαν!...το φαντασμα...

Ποιο φαντασμα ρε ξεφωνημενα...αλεπου ηταν!

Ο νεκταριος γυρισε στον Χρηστο εσυ το ειδες ρε μαλακα?

Παιδια ...ειπε ο Χρηστος λαχανιασμενος...εγω ετρεξα γιατι τρεχατε και εσεις!

Τι τρεχαμε και εμεις ρε αφου μαζι μας σηκωθηκες!

Σηκωθηκα γιατι ειχα αγριευτει!...αλλα νομιζα πως βαρεθηκατε....

Ναι ρε μαλακα βαρεθηκαμε και αρχισαμε να τρεχουμε, ειπε ο χαρης

Ρε νερακι εσυ τι ειδες? Γυρισε ο Χαρης στο Νεκταριο

Ρε μαλακα ενα ασπρο φως ξαφνικα που περασε μπροστα μας και εφυγε με μια απιστευτη ταχυτητα...εσυ τι ειδες?

Ο χαρης εμεινε σιωπηλος, κοιταξε τον ηρωα, εστριβε το τσιγαρο του και τα χερια του τρεμαν!

Παμε να φυγουμε..ειπε ο χρηστος και ολοι τον ακολουθησαν χωρις κουβεντα...

Πριν να βγουν στην δημοσια απο οπου θα αρχιζαν να φαινονται και τα φωτα του χωριου επρεπε να περασουν μεσα απο ενα μικρο δασακι με βελανιδιες, μερικες περπατησιες απολυτου σκοταδιου...ο Χρηστος που προπορευονταν σταματησε και περιμενε το Νεκταριο να περασει μπροστα...αυτος κοντοσταθηκε και ολοι μαζι βαλαν τα γελια...δεν γελαγαν ομως με την καρδια τους!...ο Χαρης γυρισε στο Δημητρη και του πε να περασει μπροστα αφου ηταν ο μονος που χε δει αλεπου...ο Δημητρης γαμοσταυρισε τους αποκαλεσε κοτες και αρχισε να περπατα γρηγορα...ολοι τους ακολουθησαν, λιγο πριν βγουν απο το δασος ο ηρωας σταματησε και κοιταξε πισω πανω στο λοφακι την εκκλησια...η ομιχλη την ειχε σκεπασει τελειως και τωρα ερχοταν προς το μερος τους...βγηκαν στην δημοσια.

Δεν καναν παρα πεντε ή εξι μετρα, σταματησαν και οι πεντε ταυτοχρονα κατω απο την λαμπα του δρομου...κοιταξε ο ενας τον αλλο και ξεσπασαν σε τρανταχτα γελια...ο ηρωας κατα την προσφιλη του κινηση επεσε στο δρομο και χτυπιοταν, απο πανω του επεσε ο Νεκταριος ...

Καλα ειστε και πολυ μαλακες..νομιζατε οτι ειδατε φαντασμα...ειπε γελωντας ο Δημητρης...

Γιατι ρε παπαρακι εσυ που την ειδες την αλεπου?...του ειπε ο Χρηστος

Οι αλλοι τρεις σκουπιζαν τα δακρυα  απο τα προσωπα τους, δεν ειπαν τιποτα, ομως καθε τοσο γυρναγαν να κοιταξουν πισω.

Το καφενειο του χωριου χωμενο μεσα στα πλατανια...πιασαν απο μια καρεκλα και παρειγγειλαν τους καφεδες, ο καφετζης τους εβαλε και απο ενα τσιπουρακι για το καλωσορισμα!..τσουγκρισαν και το κατεβασαν.

Ο Νεκταριος αρχισε να τους λεει για τα παιδικα του καλοκαιρια...το χωριο ηταν του πατερα του...η μανα του η συχωρεμενη ηταν απο την ηπειρο...λεβεντισα μανα! Σπουδαια γυναικα, το χωριο της ηταν στην πλευρα της Αλβανιας τωρα...η ωρα περναγε και διαφοροι χωριανοι ερχοντουσαν να πιουν τον καφε τους...βλεπαν και το παιδι του Χρηστου και πιαναν την κουβεντα...ο Χαρης ως γιατρος ακολουθουσε, ολο και καποια συμβουλη του ζηταγαν, ο Δημητρης και ο Χρηστος πιναν τα τσιπουρα, καθως ο καφες ειχε τελειωσει απο ωρα και κοιτουσαν τις φωτογραφιες στους τοιχους, ο ηρωας εχανε το βλεμμα του στο δασακι κατω απο το λοφο, δεν ειχε ομιχλη πια και εβλεπε το πισω μερος της εκκλησιας, ο Νεκταριος τον σκουντησε...απλα κοιταχτηκαν!

Διαβατη τ αχναρια σου ειν δρομος, τιποτ αλλο.

Διαβατη δεν υπαρχει δρομος,

Το δρομο η πορεια σου τον φτιαχνει μοναχα.

Διαβαινοντας ανοιγεται ο δρομος

Και ριχνωντας πισω την ματια,

Βλεπει κανεις το μονοπατι

Που ποτε δεν θα βαδισει

Για να γυρισει πισω ξανα.

Διαβατη δεν υπαρχει δρομος,

Παρα μοναχα ρευματα στο πελαγος μακρια...

Ηταν οι στιχοι του αντονιο μασαδο, που τραγουδουσαν ο ηρωας και ο Νεκταριος, καθως περναγανε αναμεσα στα δεντρα και το πιγμενο απο κιτρινισμενα φυλλα χωμα...οι αλλοι ακολουθουσαν απο πισω...μεσα στο δασος, πηγαιναν να βρουν το παρατηριτηριο, απο κει θα βλεπαν ολο τον παρνωνα και πιο κατω ακομα  τον ταυετο!...ρε φασιστακια τι τραγουδατε??..τους φωναξε ο Χαρης...τιποτα μεμπτο γλυκε μου κοσμοπολιτη του απαντησε ο ηρωας και γελασαν!

Καλα ρε κολοπαιδα δεν μπορω να σας καταλαβω και κυριως εσενα ρε Νεκταριε γιατι ο αλλος ηταν γνωστος απο το σχολειο...μερικα χρονια ελλειψα στην Πατρα και μου γινατε δεξιοι...τοσο αντιδραστικοι που και οι δαπιτες ωχριουν μπροστα σας...οι δαπιτες ειναι φλωροι, ακουστηκε ο Δημητρης απο πισω...

Μιλησε το παλικαρι που σπουδασε στο Ντιρι...ειπε ο Χαρης και βαλανε τα γελια!

Το ιδιο θα μπορουσα να πω και γω για σενα Χαρη, πηγες στην πατρα ακουσες ενα συνθημα και δηλωσες διεθνιστης και δεν ξερω γω τι αλλο...απαντησε ο νεκταριος στον χαρη

Δηλωνω ανθρωπιστης και διεθνιστης εχθρος της εκμεταλευσης ανθρωπου απο ανθρωπο...εχετε προβλημα με αυτο?

Ο ηρωας εβαλε τα γελια...οχι, οχι δεν τον κοροιδευε...αλλα του ηταν τοσο συνηθισμενο πια να ακουει τα ιδια και τα ιδια...

Μου επιτρεπετε? Τους ειπε!...τον κοιταξαν και κουνησαν το κεφαλι!

Λοιπον χαρικλακι μου...λαθος πρωτο...μας αποκαλεσες δεξιους, στο κεφαλι σου εσυ και οι ομοιδεατες σου δεξιο εννοειτε τον καπιταλιστη...σωστα?

Ο χαρης κουνησε καταφατικα...

Πολυ απλα καπιταλιστες δεν ειμαστε...ουτε κρατικοι καπιταλιστες ουτε τιποτα...

Τωρα σε οτι αφορα τα περι εκμεταλευσης δεν θα διαφωνησω...απλα θα σου θυμισω το σολζενιτσιν, περασα απο μια κοινωνια οπου κανεις δεν μπορουσε να πει τιποτα, σε μια οπου μπορει κανεις να πει οτιδηποτε και οπου αυτο δεν χρησιμευει σε τιποτα...

Ομως η μεγαλη διαφορα μας ειναι αλλου...στο κομματι της μεταφυσικης, εσυ μαρξιστης και  υλιστης  επι της ιδεολογικης ουσιας και χθες το βαλες στα ποδια χωρις να ξερεις το γιατι, σωστα? Κι ομως χωρις να εχεις απαντηση πολυ απλα σε εμενα ή τον Νεκταριο θα στερησεις το δικαιωμα να πουμε πως ειδαμε κατι που δεν ανηκει σ αυτον τον κοσμο...η αδυναμια σου να εξηγησεις με μαρξικους αρα οικονομικιστικους ορους το μεταφυσικο, την αναγκη μου δηλαδη ως ανθρωπου να επικοινωνησω με το περα απο μενα...σε κανει να εισαι ασυμβατος πρακτικα μεσα στην ιδια σου την ανθρωπινη υποσταση...

Η αλεπουδες δεν ανηκουν σ αυτον τον κοσμο?...πεταχτηκε ο Δημητρης

Μα που την ειδες την αλεπου θα θελα να ξερα?...τσιτωσε ο Χρηστος!

Η κουβεντα θα ειχε συνεχεια αν ο Νεκταριος δεν εβλεπε στα δεξια τους το παρατηρητηριο...κοινησαν κατα κει.

Ανεβηκαν τις σκαλες, μπηκαν μεσα...απο κει ψηλα βλεπαν ως την κορφη του ταυετου, στον απολυτο οριζοντα ισως να φαινονταν και η θαλασσα, αλλα σιγουρα δεν ξεχωριζε. Αραξαν στην ξυλινη καλυβα εκανε κρυο τοση ωρα που περπατουσαν δεν το καταλαβαιναν, τωρα...!

Ο Νεκταριος εσπασε την σιωπη, ηθελε να τους μιλησει...

Χωριζω με την ιωαννα...!

Εμειναν να τον κοιταζουν...δεν ανοιξε στομα!

Υπαρχει αλλη και το εχει καταλαβει!

Αυτο το δευτερο σοκ, ηταν μεγαλυτερο...

Ο Νεκταριος κλασικος ταυρος ποτε δεν μιλουσε ανοιχτα..και κυριως ποτε στην ωρα του! Σιγουρα ειχε ηδη σκεφτει καλα πριν τους μιλησει...ομως αυτο δεν ηταν ανακοινωση!...εχω προβλημα δεν ξερω τι νακανω, οκτω χρονια ειμαστε μαζι ενα τωρα παντρεμενοι!...

Ο Χαρης ειχε μεινει να τον κοιταζει...και η αλλη ? καταφερε να πει

Την αλλη  στελλα την λενε, την γνωρισα στην δουλεια...τα χω μαζι της απο πριν παντρευτω...

Το πακετο του Χρηστου επεσε απο τα χερια του!

Ξερω επρεπε να σας το εχω πει πιο νωρις αλλα ουτε κι εγω δεν ηξερα τι να κανω οποτε το κρατησα κρυφο...μεχρι που η ιωαννα βρηκε κατι μηνυματα τις στελλας στο κινητο, κι απο τοτε...κολαση! δεν κοιμομαστε πια μαζι...

Δηλαδη που κοιμασε ρε? Ο ηρωας ηταν ετοιμος να βαλει τα γελια σχεδον δεν πιστευε οτι ακουγε!

Καναπες...ραντζο...παντως οχι μαζι!

Και την αλλη την βλεπεις?

Τα απογευματα μετα την δουλεια!!!

Χειροκροτηματα και χαχανιτα γεμισαν την καλυβα...

Μωρε, απο την μια ειμαι χαλια απο την αλλη πηδω καθε απογευμα...ο χαρης δεν πιστευε στ αυτια του!

Τι να σου πω παλικαρακι μου...μα το θεο δεν ξερω τι να σου πω...

Ξαπλωσαν και οι πεντε στο πατωμα...κοιταγαν το ξυλινο ταβανι, αρχιζε να ψιχαλιζει, θελαν γυρω στην μια, ισως μιαμιση ωρα για να επιστρεψουν στο χωριο!

Ο Δημητρης εβγαλε το φλασκι, αρχιζε ο χορος του θανατου!

Ρε σεις...γνωρισα μια κοπελα!...οπως ηταν ξαπλωμενοι γυρισαν αυτοματα και τον κοιταξαν ...

Την γνωρισες κανονικα ή νομιζεις τον ρωτησε ο ηρωας...ο Δημητρης δυσανασχετησε

Μετα την συναυλια την περασμενη βδομαδα...ειναι απο την παρεα του φαρφιζα μας του γιωργου!...μας περιμενε εξω απο το κλαμπ!

Ποια συναυλια ρε? Ρωτησε δηθεν στο ασχετο ο χρηστος...

Αντε γαμηθητε ρε μαλακες οταν σας το λεω ολο ναι ειστε και θα ρθουμε δημητρη και στο τελος με κλανετε!...την συναυλια την περασμενη παρασκευη στο ΑΝ...παιζαμε με τους sound explosion ειχε γεμισει το μαγαζι και πεξαμε σχεδον μια ωρα...οταν τελειωσαμε δηλαδη οταν τελειωσαν και τα παιδια ειπαμε να παμε για κανα ποτο στο μο μπετερ, μεσα στην παρεα ηταν και η φλωρα...νομιζω πως με γουσταρει!

Ωχ...δεν το πας καλα, τι εννοεις νομιζεις? Ο Νεκταριος προσπαθουσε να μη γελασει!

Πριν προλαβει να απαντησει ο δημητρης ο ηρωας πεταξε την ατακα...δηλαδη αλλη μια γκρουπι στα δυχτια σου, σαν την αλλη πως την λεγαν που σε γουσταρε και σου γραφε γραμματα, την θωμαη ...πως την λεγαν ρε?

Θωμαη ναι!

Αυτη που την πετυχες να κανει φαση στο ντεκαντανς με τον παντελη...προσεχε μαλακα!!

Αυτη ηταν πουτανα μην μου το θυμιζεις τωρα ειναι αλλη φαση...

Μητσακο μου εμεις σε αγαπαμε και στο λεμε...εχει γεμισει η Αθηνα με γκαραζοπουλες πουτανες!!!!...ολοι ξεσπασαν στα γελια...

Ο χαρης πηρε το σοβαρο του...να σου πω ρε δημητρη εσυ γουσταρεις....

Εγω γουσταρρω!!!...εγω γουσταρω...βασικα να γαμησω θελω...δεν ξερω αν θελω σχεσεις κλπ!

Σωστα τις βαρεθηκες τις σχεσεις τωρα θες μονο γαμησι...εισαι και μπασερ μαν σε γκρουπ...πηδας οτι θες, για σχεσεις εισαι τωρα...ειχανε δακρυσει απο τα γελια...

Τι μαλακες ειστε ρε εγω φταιω που σας μιλαω!!!γιατι ρε μαλακες εσεις απο ποτε εχετε να πηδηξετε????

Ακρα του ταφου σιωπη στον καμπο βασιλευει!

Το προσωπο του Χαρη σκοτεινιασε...θυμηθηκε την αλεκα, παει ενας χρονος που χωρισανε...μετα απο εξι χρονια στην πατρα κατεβηκαν στο ρεθυμνο για το αγροτικο τους...ενα βραδυ του το αμολησε ...ειμαι εγκυος!...τι εγκυος ρε γαμωτο αφου παντα προφυλαγομαστε...οχι απο σενα!...

Ενα ολοκληρο καλοκαιρι κατεβαινε ο ενας μετα τον αλλο στην κρητη να τον μαζευουν, να τον ταιζουν...μεχρι να σηκωσει κεφαλι...τα μπουκαλια δεν τα πεταγε...ειχε γεμισει η βεραντα αδεια μπουκαλια...και η αλεκα που ηθελε να βλεπει τα παιδια και ειχε και απαιτηση απο τον χαρη να μην τους πει πως ο χωρισμος ηταν τελειωμενη υποθεση!...τωρα βεβαια ηταν καλυτερα, αλλα επεφτε παντα σε κατι περιεργες που θελαν πρωτα να τον διπλοτσεκαρουν...διδυμος αυτος μες τον ενθουσιασμο, ετρεχε εξυπηρετουσε, ε στο τελος εδινε μια μουντζα και αντε γαμηθητε! Μ αυτα και με κεινα η αλεκα τον στοιχιωνε...εξι χρονια με ειχε με την πλαστικουρα στο πουλι, αγια την ειχα κανει...και σε κεινο τον χοντρο?...τι την ειχε οχτω μετρα ο γαμιολης...τι να του λεγες, οταν στοιχιωνει το θυμικο!!!

Κανεις δεν τολμησε να μιλησει...ολοι καταλαβαν, δεν ηταν απλα το παρελθον ...ηταν πως ξαφνικα ο χαρης βρισκοταν στην θεση της ιωαννας και ο νεκταριος σ αυτην της αλεκας...μπερδεμενα πραγματα...δικαιολογεις τον φιλο σου?...μα τοτε θα πρεπει να δικαιολογησεις και την καριολα...μερικες ψυχες ειναι αδυνατες!...στεκουν κολλημενες, αλλες παλι αντεχουν...μοιραζουν το δικιο κι ας πονα...ο χαρης ανηκε στην δευτερη κατηγορια. Και η καριολα μπορει να μην ηταν τοσο καριολα μετα απο τοσα χρονια...ή μηπως ο νεκταριος ηταν κολοπαιδι?...οριζεται η καυλα...μενει μονιμο το παθος?...ολα τελειωνουν καποτε...και αν τελειωνει, ειναι τιποτα μοναδικο?

Ο χρηστακης την καταλληλη στιγμη ειπε την χρυση κουβεντα...εγω παιδια δοξα το θεο...μια φορα την εβδομαδα...να ναι καλα η κικη!!! Γελια ξανα...κικαραααα...φωναξανε ολοι τους...η κικη απο την νιγηρια...ενας κοριτσαρος δυο μετρα...επι δυο...με δικο της σπιτι καπου στην αχαρνων...πως τα καταφερνε!

Στην αρχη του παιρνε κανονικα την ταριφα...μετα την παναθα καθε κυριακη ο χρηστακης επερνε το παπι και βουρ!...κανα σουβλακι στα καπακια...και επειτα υπνος γιατι το σωμα του εργατη θελει ξεκουραση...περασε ο καιρος...του κανε δωρακια η κικη...κικη ποτε δεν μαθανε το αληθινο της ονομα!...γουσταρε ο χρηστακης...μα τι κανανε τελος παντων?...λιονταρισια ψυχη επιβαλεσαι στην βασιλισσα της αφρικης...ουαοοοοο!, το πε ο ηρωας και ξαναβαλανε τα γελια...

Αρχινισανε ξαφνικα ολοι μαζι...λιονταρισια ψυχη, κι αν θελω διπλα σου ειναι δυσκολο να μενω. Καιρος να δω την δικη μου ζωη σ αυτο το ταξιδι δεν θα σε περιμενωωωωωωω.....

( αναγνωστη, αφηγητης εδω...βλεπεις λοιπον πως ορισμενες φορες το ακανθωδες ζητημα της μουσικης υποκρουσης λυνεται απο την ιδια την φυση της ιστοριας που αφηγουμε...Τρυπες...το μουσικο οροσημο της παρεας της πατρας...ο αδελφικος φιλος του ηρωα μας, φοιτητης ον στην πρωτευουσα του νησιου του πελοπος...γνωστη ακομα και με το υποκοριστικον μιναρουπολις...ενεπλακη εις παρεαν αυτονομων πανκιδων εξ αγρινιου, για σενα αναγνωστη μη υποψιασμενε ακολουθουν οι εξης αναγκαιες πληροφοριες....αγρινιον, πολη γνωστη για τα καπνα της το αρχειομαρξιστικο-στας αρχας του αιωνος- νυν αναρχοαυτονομον και δη αντιεξουσιαστικο κινημα της, την εξαιρετικου καλους ασχημια της...και για την μικρα πλην ενεργοτατη ομαδα πανκ που διαθετει...ο αφηγων, εκ του ομιλων, αυτικοος μαρτυς της φασαριας και ιδιοις ομασι τις εικονος ενθυμητε, οτι εν ετη 1994 και λιγο πριν την συναυλια...λαιβ το λεγαμε νεανιες...του γνωστοτατου συγκροτηματος ντεους εξ μακινα...εις την πατρα σε κλαμπ του οποιου το ονομα δεν ενθυμουμε με την πιθανοτητα να ελεγετο κατι σε ντραμ, σαμσον ή χολμπορν! Δυο, (2) πουλμαν εξ αγρινιου αποβιβασαν 111 αναρχομαλλιαδες, ομοιομορφος εις το μελανουν ενδεδυμενους...αυτο απο μονο του ουδεμια εντυπωσις θα εκαμε...και ουδεις λογος δια να το αναφερω δεν θα υπηρχε αν...οι ντοπιοι και εξ αθηνων συμμετεχοντες εις το ζωντανον προγραμμα τουτο δεν ξεπερνουσαμε τους 40, βια 50 νοματαιους...αυτη λοιπον η παρεα εξ αγρινιου ...γιατροι πλεον σημερα δεκατεσσερα χρονια μετα ηταν ο λογος που ολη η παρεα των αθηνων ειχε εντριφισει εις τους επαναστατικους πλην θλιβερους και μαυρους, κατα κειβ στιχους του εκ θεσσαλονικης γκρουπ, γνωστου αλλιως και με το υποκοριστικον του ασματοποιου του...θα τηννν περασσουμε ψψψψψωνιο!!!!)

Εμεινε ο ηρωας να κοιτα εξω την βροχη, ειχε εδω και καμποση ωρα δυναμωσει, χτυπαγε ρυθμικα και εντονα την σκεπη, χτυπουσαν και τα παιδια τα χερια τους στο πατωμα, ρυθμικα και αυτοι, ντουμ, νταμ..παπαντουμ, παπαμ!

Οοταν καποιο βραδυ θα σε ξυπνησει αποτομη η φωνη σου και τρεξεις στην μαμα σου να το πεις και κεινη τρομαγμενη μες στο ψυγειο κλεισει την κραυγη σου και θα ναι αργα μεσανυχτα και θα χεις κουραστει...ντουμ παπανταμ τα τουμ!

Ο χαρης τον κοιταξε, ηταν περισυ το καλοκαιρι οταν κατεβηκε ο ηρωας να τον μαζεψει στο ρεθυμνο...ηταν η σειρα του, ο χρηστακης του το χε πει μολις γυρισε, πιναν καφε στο τουνελ στην πλατεια...μαλακα αλλαξε αδεια και κατεβα κατω ο αλλος ειναι χαλια!...σηκωθηκε και πηγε στο καρτοτηλεφωνο...ενα βαρυ ναι ακουστηκε στην αλλη ακρη της γραμμης, ελα ρε τι κανεις?...καλα, δηλαδη καλυτερα,ειδες το χρηστο?

Ναι..μαζι ειμαστε πλατεια...ρε μαλακα αυτος περασε γαματα, λεω να κατεβω κι εγω, η κατερινα θα παει με την μαρια ικαρια...τον σεπτεμβρη τελικα, γουσταρεις?

Η βαρια φωνη ξαφνικα εβγαζε φτερα...ναιιι, ρε κατεβα, γουσταρω, αντε μαλακα να μου δειξεις και τις γαμοπαραλιες στο λιβυκο γιατι εγω δεν ειχα ορεξη να δω τιποτα ως τωρα...και κατεβηκε στην κρητη...και γνωρισε την μαριζα...και χωρισε την κατερινα...και το μετανιωσε...και χτυπαει το κεφαλι του αλλα το πουλακι δεν γυριζει πισω!...και το πουλακι στην προκειμενη ειναι ψαρακι...αλλα ψαρακι ειναι και το κατερινακι...και περασε ο χρονος και το κατερινακι εβγαλε φτερα και γινικε πουλακι...και ο ηρωας που εκανε την μαλακια χωρις να το σκεφτει παιζει τωρα το δικο του πουλακι...

Σηκωθηκε και καθησε στον παγκο απεναντι τους...μερικες σταγονες βροχης τον βρισκαν στο σβερκο απο το σπασμενο παραθυρο...αναψε τσιγαρο..πηρε μια βαθια ρουφηξια...

Θα μιλησεις επιτελους...ο νεκταριος σχεδον του φωναξε

Ρε μαλακα τι εχει γινει??? Ο δημητρης κοιτουσε βαθια μεσα στα ματια του

Τοξευε την καρδια του ηρωα...

Εχω να σας πω κατι...δεν ξερω πως θα το παρετε και βασικα δεν αισθανομαι και πολυ καλα γιαυτο...ομως σημερα εχουμε πει πραγματα που δεν εχουμε πει για καιρο...

Πηδηχτηκα με την Ριτα!!!!

Υπαρχουν στιγμες που η τηλεοραση χαλαει, αλλα η εικονα δεν σβηνει παρα μοναχα στεκει σε ενα σημειο...συνηθως αυτο ειναι αστειο γιατι βλεπουμε ανθρωπους να μενουν με ανοιχτο στομα...ακινητα χερια σε διαφορες θεσεις...κλπ, κλπ...ΑΑΑ οκ, ο αφηγητης ειμαι αναγνωστη...απλα μπηκα λιγο αποτομα αυτην την φορα...αλλωστε θα πρεπει να εξηγησω πια ειναι η Ριτα...οκ η ριτα ηταν μουναρα...και καλο κοριτσι...πολυ καλο κοριτσι...ηταν ομως πολυ δειλη...παραδοξως γιατι ηταν αιγοκερινα!...θα μου πεις αναγνωστη, εχει σημασια...σου απαντω ναι...ναι γιατι σε αστρολογικο σαιτ γραφω διαολε κ