Καλα εκανες, αλλιως δεν θα το μαθαινε...

Ρε συ τον πηραν τα ζουμια...

..........

αφου παντα ρωταει ο ενας για τον αλλο μηπως ειναι ωρα;

Χρηστο, ολα καλα και ολα ωραια...τον αγαπαω, κι ο χαρης τον αγαπαει...και αυτος μας αγαπαει...ομως αυτος εξαφανιστηκε...αυτος εκοψε και την καλημερα...αν ηθελε ολα αυτα τα χρονια μπορουσε και ενα τηλεφωνο...

Τα χουμε πει αυτα και τα ξερω...και αυτος τα ξερει...αλλα δεν νομιζω να τολμησει

Αν δεν μπορει να τολμησει να πα να γαμηθει...στην τελικη εγινα οσο εγωιστης ειναι και αυτος!

Καλα εγω επρεπε να στο πω...και δεν μπορουσα να μην του τοπω κιολας...

Μη σε νοιαζει καλα εκανες...!

Οκ, αντε καληνυχτα και τα λεμε

Φιλια κουκλε μου.

Ο νεκταριος και ο καθε νεκταριος που δεν μπορει να αφησει τον εγωισμο και να παρει ενα τηλεφωνο ...δεν γαμιομαστε λεω εγω, τοσα χρονια τα ιδια. Εμεις να παρουμε εμεις να παρακαλεσουμε, στην τελικη οποιος θελει το δειχνει...ειδαλλως στο καλο και να μας γραφεις...

Το κλαμα του μικρου ακουστηκε ...ο ηρωας εκνευρισμενος ακομα μπηκε στο δωματιο, προλαβε την ελενα και της ειπε να μεινει στο κρεβατι...τον κοιταξε με το ματι του μισοκοιμισμενου...εβαλε τα χερια στην κουνια και τον πηρε αγκαλια...ο μικρος εκλαιγε ακομα...βγηκαν απο το δωματιο στο σαλονι, αρχισε να τον κουνα με ελαφρες κινησεις πανω κατω...δεν μπορει να πειναει, οντως σε λιγο σταματησε το κλαμα...εβαλε το χερι του πισω απο το κεφαλι του μωρου και το εφερε μπροστα του...ο μικρος κουνουσε τα χερακια του λιγο πανω λιγο κατω μικρες ασκοπες κινησεις που μπορει να σημαιναν και κατι!

Αρε μπουρδακο...τι φωναζεις, γουσταρεις την αγκαλια της μανας σου περισοτερο;

Θα μου πεις γιατι οχι μηπως κι εγω δεν την προτιμω!...ομως ας την αφησουμε να ξεκουραστει....την εχεις κανει χωμα παλληκαρακι μου...ολο φαι βυζι εισαι ρε συ...δηλαδη και γω ετσι χωμα την εκανα...στην αρχη ειδικα και μεταξυ μας ενα κολληματακι με τα βυζακια της το ειχα...αλλα μωρ αδερφακι μου οχι και καθε τεσσερις ωρες...τι το καναμε εδω...

Μπορει και να ταν ιδεα του...μα ο μικρος ισως να του χαμογελασε, του ρθε να βαλει της φωνες...πηγε προς το δωματιο να το πει στην ελενα, γυρισε πισω μην την ξυπνησει...αρχισε να γελαει...αρχισε να του μιλα πιο δυνατα...μου χαμογελασες ρε;

Ρε μου χαμογελασες;...οσο τον ρωτουσε τοσο πιο πολυ εβλεπε χαμογελο στις γκριματσες του μικρου...ηθελε κολασμενα ενα τσιγαρο...μηπως ηταν η καταλληλη ωρα να το κοψει;

Εχω μια ιδεα...απο τωρα που σαι μικρος πρεπει να μαθαινεις!...μη βαλεις τα κλαματα

Σ αφηνω εδω για λιγο και θα με κοιτας που θα βαλω τον δισκο να παιζει...οκ;;;

Αφησε το μικρο στον καναπε και με αστραπιαιες κινησεις εβγαλε τον δισκο και τον εβαλε στο πικ απ...ο ανταμς αρχισε να τραγουδα...ο ηρωας ξαναπηρε το μικρο στην αγκαλια του και αρχισε να κουνιεται ρυθμικα γυρω απο το τραπεζι...ηθελε να χτυπησει και παλαμακια  μα δεν μπορουσε...

Ποσες στιγμες στην ζωη μας μας κανουν απλα και χαλαρα τιποτα περισοτερο και τιποτα λιγοτερο απο ευτυχισμενους;...ποσες στιγμες στην ζωη μας μπορουμε εστω και για λιγο για μια ελαχιστη στιγμη να ξεχασουμε τα παντα μα τα παντα και να επικεντρωθουμε σε ενα και μονο γεγονος,,,σε μια και μονη κατασταση που συμβαινει τωρα εδω ....ποσες φορες στην ζωη μας μπορουμε χαρη μιας στιγμης, μια στιγμης που γεννα τα πιο μεγαλα και απολυτα συναισθηματα να συγχωρησουμε τα παντα...να δωσουμε αφεση σε ολους και ολα...μπορουμε να πιστεψουμε πως περπαταμε σε μια λεοφωρο του παραδεισου...

Ηταν εξι, εφτα...ισως και οκτω ρυθμικοι και σιγανοι γυροι, γυρω απο το τραπεζι καθως η μουσικη επαιζε...τα ματια της ελενας την πρωτη φορα που καναν ερωτα

Το πρωτο του χαστουκι...η αγκαλια τους μετα τον πρωτο τσακομο...αλλα και κεινες οι αλλες, αυτες που τον αφησαν εκεινες που αφησε...τα παιδικα του χρονια και το πρωτο κτυπημα στο γονατο στα χαλικια της αλανας...η πρωτη μερα στο σχολειο, η ταξη που τραγουδουσε ολη μαζι καποιο τραγουδι που ειχε πια ξεχασει...το γυμνασιο, το λυκειο το πρωτο παρτυ το πρωτο φιλι...η πρωτη ανατολη στα βραχια παρεα με τους φιλους του...το πρωτο τραγουδι που τραγουδησαν μαζι!...συζητησεις, διαφωνειες...ανακαλυψη των αλλαγων της εφηβειας....ο χαρης...οι δισκοι στο χαπενινγκ, στο ροκ σιτυ, το τζαζ και τζαζ...ο χρηστος... τα γηπεδα...τα ταξιδια τα ονειρα...ο δημητρης...καλοκαιρινες νυχτες στην τζια...βραδινες πορειες στο βουρκαρι...εγγλεζες και γαλλιδες....ζελε στο μαλλι και πουκαμισακια...διακοπες στην σαντορινη...η παρεα της πατρας και αυτη της αθηνας...πρωινη επιστροφη στην περισσα με το λεοφωρειο...στο τιθορα λιωμα με sex pistols και clash...τα τελευταια μοικανια με τα ξεβαμενα τζιν...london calling...η φωνη του rotten...η  ελενα στην αυλιτσα ..θαλασσινος αερας με ενα ποτηρι στο χερι...η ελενα, η μαρια, η κατερινα...θεσσαλονικη...αποθηκες συναυλια των U2. επιστροφη στο μπελφαστ...στο λιμανι καθολικοι και προτεσταντες παιζουν πολεμο, σε μια παμπ στο ardoine μπυρες μεχρι το πρωι...κοκκινα μαλλια φακιδες, πως λεγεται ο ερωτας στα κελτικα;...ιρλανδια, τα ξωτικα και ο τζους...ο οδυσσεας, δουβλινο μερα του αγιου πατρικιου...με μια γκινες στα χερια ακους μουσικη του δρομου στο δρομο...ξανθια γαλανοματα...ουιλλιαμ μπατλερ γεητς...γαληνη στην ψυχη μου ....ερωτευμενος μεχρι που πεθανε με τον ανεκπληρωτο ερωτα του...εξι προτασεις γαμου ...γιατι καλη μου Μωντ, τον ταλαιπωρησες τοσο;;...κορκ...λιμανι...χρωμα ...επιστροφη...ιρλανδια, ξωτικα, φαντασματα...μυθοι και θρυλοι...γιατι ρε νεκταριε χαθηκες;...τι ηταν τοσο φοβερο; Για ποσα λαθη μας μειναμε ασυγχωρητοι;...ποσα απο αυτα παψαμε να τα πληρωνουμε καποτε;....δυο νεοι δεκαοχτω χρονων περπατουν αργα την νυχτα στην πανεπιστημιου...ονειρευονται....ελληνικη γραμμη και γιαννοπουλος, σαμοθρακη δραγουμης...μπροστα στην βουλη, ωρα πεντε το πρωι, ουτε σπιτια ουτε καλυβια δε σου ποδισαν ποτε δε σου καρφωσαν το δρομο τον παντοτινο τον ανεμποδιστο...γυφτε αταιριαστε λαε....

Θυμηθηκε μεχρι και τον παλαμα, τους στιχους απο τον δωδεκαλογο που χαν πει μικρα παιδια μπροστα στους τσολιαδες, λιγο πριν βγει ο ηλιος καπου εκει πισω απο τις στηλες του αγαπημενου τους θεου...κοιτουσε το μικρο, του χαμογελαγε βουρκωμενος...ποσες στιγμες  εχουμε αναγκη ολους εκεινους που εχουμε αγαπησει;

Το κοιτουσε και ο μικρος...αυτος ακομα δεν ειχε προλαβει να δημιουργησει κανενα δαιμονα στην ζωη του...τον κοιτουσε και εβγαζε απο το στοματακι του καποιες αναρθρες φωνες...σαν να του μιλαγε...ετσι σοβαρα!...σαν να του λεγε...την γνωμη του...σαν ...να ειχε μπει μεσα στις σκεψεις του.

Εκει, εκεινο το βραδυ μαζι με το γιο του το πηρε αποφαση...μαζι το πηρανε...η ελενα μεσα κοιμοταν...μα και αυτη συμφωνουσε...

Οι παλιες οι ευτυχιες δεν αφηνουνε σημαδια...μονο καποια κρυα βραδυα τις θυμηζουνε!

Ναι στο χωριο παντα κοιμοταν βαθια...γυρω στις εξι το πρωι σηκωθηκε διχως ξυπνητηρι. Ενα κατακοκκινο κομματι απο το τελευταιο κουτσουρο που χε ριξει το βραδυ λαμπιριζε πανω στην θρακα του τζακιου...εβγαλε το μπρικι και εβαλε καφε να ψησει. Εστριψε δυο τσιγαρα και μαζι με την κουπα βγηκε στο πρωινο κρυο, μεχρι την ακρη της αυλης...σχεδον τουρτουριζε αλλα ετουτες οι στιγμες ειχανε κοστος ...χρονια τωρα, την γαληνη και την φαντασια του...πηρε την σκηνοθετικη, το υφασμα ηταν νοτισμενο απο την υγρασια, το χτυπησε δυο τρεις φορες...την ανοιξε, καθησε εκει στην ακρη της αυλης...ανατολη, μολις ειχε βγει ο ηλιος μολις που φαινοταν ο ζωοδοτης...ρουφηξε απο τον καφε...ενα μακροσυρτο αααχ εφυγε απο το στομα του, αναψε το πρωτο τσιγαρο...το βλεμμα χαθηκε στον απειρο οριζοντα...περασε ψηλα πανω απο τα πλοια και την θαλασσα, καποιες βουνοκορφες της ικαριας και της χιου απεναντι...και τερματιζε στην κατακιτρινη στρογγυλη μπαλα καπου απεναντι του.

Αρχισε να σιγοτραγουδα διαφορα τραγουδακια μεσα στην ησυχια του πρωινου,

Ο ηλιος ειχε βγει για τα καλα και οι πρωτες ακτινες του πεφταν και τον ζεστεναν...τον θορυβο του κινητου τον ακουσε εστω και ξεψυχησμενο...σηκωθηκε και πηγε μεχρι το τραπεζι εξω απο το σπιτι που το ειχε αφησει...πηρε τηλεφωνο...

Ελαααα, κουμπαρε...ειμαστε καρυστο!

Τους εδωσε οδηγιες, ο χαρης οδηγουσε, μιλησε με το χρηστο ισα που ακουγοντουσαν...τους fuzztones τους ακουγε καλυτερα, του δημητρη παντα του αρεσε η πιο ασχετη μουσικη στα πιο ασχετα μερη και παντα δυνατα....κι ομως ενας βιβαλντι...ο χειμωνας του δηλαδη θα ηταν οτι επρεπε τωρα....σε λιγο θα πιαναν το χωματοδρομο απο τον ευαγγελισμο μεχρι και εδω...εκλεισε!

Δεν το μαρτυρουσε αλλα ηταν χαρουμενος...επιασε τον εαυτο του να σκεφτεται πως και ο νεκταριος να μην ερχοταν δεν θα τον πειραζε...με το παρεακι μετα απο τοσα χρονια μονοι τους εδω πανω μια χαρα θα ηταν!....τι μια χαρα δηλαδη...τελεια.

Πηγε μεσα επρεπε να βαλει την μεγαλη κατσαρολα στη φωτια...ηθελε να φτιαξει μια ζεστη σουπα για να φανε με το που θα ερχοντουσαν, για να ζεσταθουν.

Διαλεξε ρεβυθια...οσο κι αν προσπαθησε δεν τα καταφερε και αρχισε να γελαει μονος του...σκεφτηκε τι ειχε να γινει μετα....στρατιωτικος θαλαμος θα γινουμε...λοιπουν και οι γυναικες ....με τα παιδια δεν υπηρχανε ντροπες!...

Οταν το νερο αρχισε να κοχλαζει ξαναεριξε τα ρεβυθια μεσα...η δευτερη και τελευταια βραση που λενε, ψιλοκοψε και λιγο καροτακι...του δημητρη δεν του αρεσε και πολυ αλλα με την πεινα που θα χαν μεχρι να φτασουν θα τα ετρωγε ολα!

Ανοιξε ενα μπουκαλι και εβαλε κρασι στο ποτηρι, καθησε εκει απεναντι απο την φωτια, τα τζαμια ειχαν ψιλοθολωσει ...το πρωτο το κατεβασε μονορουφι...αναψε τσιγαρο....δυο μερες τωρα και ξαφνικα αισθανθηκε να πειναει...δεν ηταν αυτο ομως ηταν οτι ηταν καλα...τους περιμενε.

Μετα το δευτερο ποτηρι ειδε το ρολοι, ηταν δεκα παρα εικοσι, λογικα σε κανα μισαωρο θα φταναν...πηρε το τηλεφωνο και σχηματισε τον αριθμο...η φωνη της ελενας ακουστηκε απο την αλλη πλευρα της γραμμης.του κανε παραπονα που δεν την πηρε την προηγουμενη μερα, ρωτησε για το μικρο, της ειπε πως ειναι καλα, και οτι του λειπει!...ενας θορυβος ακουστηκε μεσα στο τηλεφωνο λιγο πριν κλεισουν.

Κοιταξε την οθονη...ειχε μηνυμα..το ανοιξε , ηταν ο νεκταριος..το διαβασε.....

...<ελεγα μηπως χρειαζεσε τσιγαρα, ή καπνο;...κανεις ακομα καπνο;, φανταζομαι πως μετα την καρυστο δεν θα εχει τιποτα! Αν ειναι παρε με ...ή στειλε μου μνμ...νερι!>

το κλεισε...αφησε το κρασι στο τραπεζι, βγηκε στον ηλιο κοιταξε ψηλα τον ουρανο και χαμογελασε......

Καπου εδω ειναι που πεφτουν οι τιτλοι τελους, αγαπητε αναγνωστη...καπου εδω ξαναεμφανιζομαι κι εγω...σε ζωντανο χρονο!...ειναι σαν τις ταινιες...ή τουλαχιστον θεωρησε πως ετσι το φανταζομαι εγω μεσα στο κεφαλι μου...η μιση οθονη μαυριζει και τα μικρα ασπρα γραμματα εμφανιζονται καπου χαμηλα και αρχιζουν κι ανεβαινουν...στο αλλο μισο παρακολουθουμε τον ηρωα, που αρχιζει και κατηφοριζει την αυλη του εξοχικου σπιτιου, κοιταμε μεσα απο τα ματια του την θαλασσα...την αιωνια και απολυτη θαλασσα...απο κει ηρθε...και εκει θα καταληξει καποια στιγμη...

την στιγμη που ο ηρωας μας ακουμπα με τους δυο αγκωνες του το καγκελο της αυλης, εκεινη την μοναδικη στιγμη που η ματια χανεται στον απειρο οριζοντα, η μουσικη...αυτο το αιωνιο αειθαλες της καθημερινοτητας μας, κλεινει την ιστορια....διαλεξε εσυ το μουσικο θεμα του τελους...κι εγω διαλεξα...εσβησα το τσιγαρο στο τασακι και απλωσα το σωμα μου στην πλατη της καρεκλας...ηπια μια γουλια απο το ποτηρι μου και αφεθηκα με κλειστα ματια σε οσα εζησα....the waves are high today ... μου λειψε και το βλεμμα της, καθως τα σαξοφωνα σολαραν...μα νομιζω αρχιζω να συνηθιζω σιγα σιγα...πως γινεται αυτο;;;...ας κλεισω οπως ξεκινησα, με κεινον τον αθλιο αλητη...τον Ζενε...

Με την σχεδον φυσικη νευρικοτητα των κατοικων ενος ταραγμενου αρχιπελαγους!