ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ! Φωνάζω σαν να είμαι ο Μεταξας και κουνάω την κουτάλα μου σαν να ήταν σπαθί! Δεν θέλω να φύγω! Αλλά μην γελιόμαστε κυριε Πανόπουλε, μέχρι τώρα στα 30 αυτά χρόνια της ζωής μου, έχω πει 1000 φορές "όχι δεν θέλω αλλαγές", "δεν τις σηκώνει ο οργανισμός μου βρε αδελφέ', "ταράζεται το μέσα μου, το έξω μου (και το γυρω-γύρω μου μη σου πω), αλλά η ζωή μου πάντα με πηγαινέ μια έτσι, μια γιουβέτσι, και μου άρεσε κιολας το αποτελεσμα,(παραπονο δεν έχω, θα πέσει φωτιά να με κάψει). Ερχομαστέ στο σήμερα και εκεί που όλα σταθεροποιήθηκαν δουλειά, σπίτί, οικογένεια και λοιπά έρχεται η πρόταση (πιεστική μεν, με το γάντι δε) να φύγουμε και να αλλάξουμε πόλη, δουλειά, σπίτι. Και σκεφτομαι αγαπητε μου, ότι έχω σημερα βασιζεται στις απότομες (και όχι πάντα τόσο ευχάριστες) αλλαγες που συνέβησαν στην ζωη μου, άρα μηπως νομίζω ότι σταθεροποιήθηκα αλλά δεν! Μήπως, λέω μήπως, θα πρέπει να σταματήσω να αντιστέκομαι και να συνεχίσω να κινούμε ψυχή και σωμά διότι θα μου βγει στο τέλος σε καλό; Σας κούρασα με το μπλα-μπλα μου, αλλά χαιρομαί που το μοιράστηκα μαζί σας, ίσως σας ακούγεται αστείο αλλά πραγματίκα χαίρομαι! Υ.Γ. Τελικά τι να κάνω; Να αφήσω την ζωή να με πάει, και όπως σοφά με είχατε συμβουλέψει μία περίοδο να ανοιγοκλείνω το στόμα μου σαν καλό ψαράκι χωρίς να βγάζω φωνή ή να σηκωσω το λάβαρο της επανάστασης και να αντισταθώ; Σας ευχαριστώ θερμά Με τιμή Μαρίνα