Πιο σκοτεινό κι απʼ το πιο βαθύ σκοτάδι

«Μια φορά κι ένα… τρελό»

Μάχη Παπά

Εκδ. Κυβέλη

 

Τις νύχτες έβγαινε μες απʼ τους τείχους. Σιωπηλός σα σκιά, μελαγχολικός σαν ουρανός πριν τον σκεπάσει η νύχτα, και σκοτεινός, πιο σκοτεινός κι απʼ το πιο βαθύ σκοτάδι.

 

Η Σαλαμάνδρα τον περίμενε ξαπλωμένη στο μεγάλο κρεβάτι με τον ουρανό, κι όταν ερχόταν άναβε το μικρό σα γυάλινο λουλούδι αμπαζούρ κι έλυνε τις αραχνοΰφαντες γαλάζιες κουρτίνες, και το incubus διέσχιζε τη σπηλιά με τις ρευστές κινήσεις και τη σκοτεινή χάρη παραμυθένιου πάνθηρα και ξάπλωνε δίπλα της.

 

Μετά η Σαλαμάνδρα περνούσε αργά τα μακριά λευκά της δάχτυλα μέσα απʼ το σγουρό σκοτάδι των μαλλιών του, κι άφηνε τη ματιά της να πλανηθεί στον ξύλινο ουρανό του κρεβατιού, που πάνω του είχε ζωγραφίσει ένα αληθινό απογευματινό ουρανό του Σεπτέμβρη, και λίγα αχνά συννεφάκια που το περίγραμμά τους έσβηνε μέσα του.

 

Μετά η αλήθεια είναι ότι μʼ ένα incubus τόσο σκοτεινό, πιο σκοτεινό κι απʼ το πιο βαθύ σκοτάδι, είναι δύσκολο να υποθέσουμε τι πραγματικά συνέβαινε.

 

Η Σαλαμάνδρα δεν είχε, ούτε βέβαια έχει, καμία σχέση με την πραγματικότητα κι έτσι δεν μπορεί να μας διαφωτίσει. Απʼ την άλλη το incubus της όπως είπαμε, είναι ένα από σκοτάδι υφασμένο ενεργειακό βαμπίρ κι έτσι η πραγματικότητά του με τις θηριώδεις της ανάγκες, θα μείνει για μας σκοτεινή κι αλλόκοτη.

 

Μʼ όλα αυτά δε θέλουμε να πούμε πως δεν ήταν ευχαριστημένοι ο ένας από τον άλλο.

 

Το ξωτικό της φωτιάς ένιωθε όλη μέρα κόκκινα και μωβ πουλιά να πετούν μέσα κι έξω απʼ τον ουρανό του τεράστιου κρεβατιού, κάνοντας τις κουρτίνες να σαλεύουν ανάλαφρα, σα μικρά κρυφά ρεύματα αέρα.

Για το incubus ακόμα λιγότερα είναι γνωστά. Είναι σίγουρο ότι ήταν αρχαίο, και ξέρουμε ότι απολάμβανε να πίνει τη ζωτική ενέργεια της Σαλαμάνδρας καθώς αυτή ονειρευόταν ότι ήταν γερανός κι ότι πετούσε κάτω απʼ τʼ αστέρια ταξιδεύοντας με το κοπάδι του πρίγκιπα των γερανών προς το μακρινό Βορά κάποιου ανύπαρκτου κόσμου.

 

Οι ιστορίες που μέσα τους χανόταν η Σαλαμάνδρα δεν ήταν πολλές, τέσσερις-πέντε το πολύ. Οι πιο έμμονες ήταν αυτή με τους γερανούς, μια στην οποία φανταζόταν ότι ήταν λυρική ποιήτρια-αυτοκράτειρα ενός υποθετικού γαλαξία, και μια στην οποία ήταν ο βασιλιάς των χαρταετών της Κίνας.

 

Σʼ αυτήν πετούσε σʼ έναν ουρανό που είχε πιάσει φωτιά απʼ τις χρυσές ακτίνες του ήλιου, που ετοιμάζονταν να δύσει μισοκρυμμένος πίσω απʼ τα χιονισμένα βουνά Χουάο Χσιν.

 

Ήταν το incubus της ο ουρανός σʼ αυτά τα όνειρα;

 

Τα βουνά Χουάο Χσιν;

 

Το μικρό αγόρι με τα σχιστά μάτια που κρατούσε το σκοινί του χαρταετού;

 

Ο πράσινος δράκος που κάποια στιγμή αργότερα του έτρωγε το κεφάλι, και μετά χανόταν ευχαριστημένος προς τα βουνά;

 

Το αίμα του παιδιού πάνω στο χιόνι;

 

Όλη η έμμονη ιστορία;

 

Η Σαλαμάνδρα είναι σίγουρο πως δεν ήξερε, αν κι απʼ ό,τι έλεγε, και έχουμε κάθε λόγο να την πιστέψουμε, ήταν απόλυτα ικανή να τα φαντάζεται όλα αυτά μόνη της χωρίς τη βοήθεια κανενός.

 

Ήταν το incubus της ο πρίγκιπας των γερανών, ή χαρταετός φανάρι, η μικρή βοσκοπούλα κι όλοι οι άλλοι ανύπαρκτοι, εραστές της Σαλαμάνδρας στις έμμονες φαντασιώσεις της;

 

Αυτό ναι το πίστευε, χωρίς να πιστεύει όμως ότι το incubus συμμετείχε ενεργητικά στην πλοκή της οποιασδήποτε ιστορίας.

 

Μάλλον το ένιωθε να γλιστράει κλεφτά, σαν θεατής χωρίς εισιτήριο σε υπαίθριο θέατρο σκιών, και να ταυτίζεται με κάποιους από τους πρωταγωνιστές, όπως κάνουμε όλοι μας βλέποντας κάποιο έργο.

 

Και, όπως θα έλεγε ίσως η Σαλαμάνδρα, ούτε καν τόσο έντονα όσο θα το κάναμε εμείς, μιας κι αυτόν δεν τον ενδιέφερε το έργο και οι χαρακτήρες του, αλλά το να πίνει τα συναισθήματα που οι περιπέτειές τους δημιουργούσαν στο φαντασιόπληκτο ξωτικό.

 

Η Σαλαμάνδρα πάντως ήταν σίγουρη ότι πέρα απʼ το κλέψιμο της ζωτικής της ενέργειας, το incubusευχαριστούσε εξαιρετικά το πόσο της άρεσε και το πώς το ήθελε.

Ξέρουμε ακόμη καλά ότι ήταν αμέτρητες οι φορές που οι διάφοροι φανταστικοί φίλοι της Σάλας – όπως φώναζαν οι γνωστοί της τη Σαλαμάνδρα – και ιδίως ο Μυγδαλάκης και ο Φουντουκάκης, είχαν προσπαθήσει να της υποδείξουν ότι αυτή της η πεποίθηση βρίσκονταν σε τέλεια αντίθεση με τα λογικά συμπεράσματα που έβγαιναν από τη λαθραία εισβολή του incubus στα όνειρά της, την ύπαρξη του οποίου θα αγνοούσε εάν δε διέθετα ισχυρές διαισθητικές δυνάμεις.

 

Εξάλλου, της είχαν επίσης αμέτρητες φορές επισημάνει οι φίλοι της, ξέρεις πολύ καλά ότι τα συναισθήματα που τρέφει για σένα είναι αυτά που έχεις εσύ για μια ζουμερή μπριζόλα.

 

-   Το σκοτεινό μου είναι τόσο αρχαίο και οι ζωές των εκλεκτών του τόσο σύντομες που θα ήταν οδυνηρό γιʼ αυτό να δένεται συναισθηματικά, απαντούσε αργόσυρτα κάθε φορά η Σάλα και περνούσε νοερά τα δάχτυλά της μέσα από τις μαύρες μπούκλες του incubus που βρισκόταν πάντα κάπου εκεί κοντά περιμένοντας.

-   Πες καλύτερα ενοχλητικό, σκέφτοντουσαν από μέσα τους οι φίλοι της και κουνούσαν λυπημένα το κεφάλι, και καμιά φορά της χαρίζονταν και την άφηναν χωρίς να συμπληρώσουν την επίσης τετριμμένη συνέχεια.

Πως η πραγματικότητα, μόνο αυτή υπάρχει, και ότι μόνο παλεύοντας μέσα της μπορείς να κατακτήσεις την Ελευθερία και την Αγάπη και τη Γνώση του Κόσμου. Και πως οι επαφές της με το incubus την άφηναν αδύναμη, όχι μόνο να αγωνιστεί, αλλά δεν της άφηναν αρκετή ενέργεια ούτε καν για να σηκωθεί απʼ το κρεβάτι και να καθαρίσει τη σπηλιά της, που ʽχε γεμίσει αράχνες και νυχτερίδες, ούτε καν για να βγει και να πάει μια βόλτα να δει κανένα απʼ τους παλιούς της φίλους που την είχαν ξεγράψει όλοι.

 

Έτσι κι αλλιώς τα ʽξερε όλα αυτά το ξωτικό της φωτιάς, καλύτερα από αυτούς, κι ήθελε να τα ξεχάσει. Και τους φίλους της τα τρολ που είχε χρόνια να δει, και της φίλες της τις νεράιδες που η φιλία τους απαιτητική και λειψή σαν και την δική της, ποτέ δεν την είχε ικανοποιήσει απόλυτα.

 

Θρηνούσε βέβαια καμιά φορά η Σάλα, κι ο θρήνος της για την προσωπική της Χαμένη Πραγματικότητα γινόταν θρήνος για τον Κόσμο, μʼ ό,τι τρόπο κι αν διάλεγε να σημαίνει αυτή η λέξη, σα χαοτικό ανεξερεύνητο σύστημα από μικρές και μεγάλες σφαίρες ή σαν τόπος οδύνης.

 

Έτσι κι αλλιώς, όπως και να τον έβλεπε ήταν το ίδιο τρομακτικός για το απογοητευμένο και φοβιτσιάρικο ξωτικό, που απέφευγε την πραγματικότητα όπως οι γάτες αποφεύγουν το νερό.

 

Εδώ βέβαια, αν ήταν μαζί μας ο Μυγδαλάκης και ο Φουντουκάκης μάλλον θα ʽπαιρναν το μέρος της φίλης τους αυτή τη φορά, και θα μας έλεγαν ότι η πραγματικότητα ήταν στʼ αλήθεια αφόρητα σκληρή για το μικρό ξωτικό.

 

Εκτός αυτού, μπορεί να συνέχιζαν οι δίβουλοι φίλοι της, η Σάλα είναι τόσο αυτοκαταστροφική που ίσως είναι πολύ καλύτερα γιʼ αυτή νʼ ασχολείται μόνο με αυτά που δεν γίνονται.

 

Κι απʼ όσο κι εμείς ξέρουμε, αυτοί ήταν οι λόγοι που έκαναν τη Σαλαμάνδρα να περνάει τον καιρό της ξαπλωμένη στο τεράστιο κρεβάτι παρέα με φανταστικά κοπάδια μικρών πουλιών που πετούν χαμηλά, γεμίζοντας τη σπηλιά με γουργουριστές φωνές γεμάτες ειρηνική ευχαρίστηση.

 

Ή, όταν είχε διάθεση για κάτι πιο δραστήριο, χαμένη σε κάποια από τις έμμονες φαντασιώσεις της.

Τις νύχτες έβγαινε μέσα απʼ τους τοίχους.

 

Αθόρυβος σαν σκιά, πιο σκοτεινός κι απʼ το πιο βαθύ σκοτάδι, κι Σάλα χαμογελούσε με προσμονή όταν έβλεπε τα ηδονικά του χείλη και τα τεράστια πράσινα μάτια που την παρατηρούσαν με γατίσιο ενδιαφέρον.

 

Κι αν ο σκοτεινός της πρίγκιπας είχε πράσινα μάτια, πράσινα σαν ένα τρυφερό φύλλο λεμονιάς πίσω απʼ το φως του ήλιου, ή αν τα ʽβαφε με χρώμα που ʽχε κλέψει απʼ τα όνειρά της, αυτό, δεν θα το μάθουμε στʼ αλήθεια ποτέ.