Θέλω να σας συγχαρώ μέσα από τη καρδιά μου. Διάβασα εχτές στο περιοδικό Zupider το άρθρο σας για τον Πλούτωνα… Περιττό να σας πω ότι έπαθα σοκ! Ήταν οι λέξεις που ψιθύριζα κλαίγοντας μόνη μου και κρυφά κάθε βράδυ για αμέτρητα βράδια, οι λέξεις που μπλέκονταν με λυγμούς και συμπτώματα αποχής από την ναρκωτική ουσία που μου δηλητηριάζει τη ψυχή (δηλητηρίαζε τελοσπάντων, ο παρελθοντικός δε μου βγαίνει ακόμα, αν είναι δυνατόν!!!). Ένα ερείπιο, έτσι με άφησε η διέλευση αυτού του σκληρού πλανήτη. Έναν άστεγο που ψάχνει στα συντρίμμια και στα σκουπίδια, κάτι, για να θρέψει το συναισθηματικό του κόσμο, ένα κόσμο γεμάτο αγάπη, άχρηστο στις ρομποτικές δαγκάνες που ερμήνευσε για αγκαλιές. Δεν έχει σημασία το άτομο, έλεγε το άρθρο, ήταν η εμπειρία που έπρεπε να περάσει από το κουφάρι σου! Περίεργο, αλλά αυτή η κουβέντα, ήταν και η μόνη λυτρωτική, η μόνη που βγάζει νόημα πια! Η μόνη που μου έδωσε μια δικαιολογία για το ότι έκανα έτσι, έχασα τον εαυτό μου για έναν άντρα! Ευχαριστώ πολύ, φανατική θαυμάστρια πλέον!!!!