Παράξενοι. Ήταν απλωμένοι σε κατακόκκινους καναπέδες, ναζιάρηδες, κάπως άτσαλα φτιασιδωμένοι μα σίγουρα συμπαθητικοί. Βρίσκομαι ανάμεσα τους. Πίνω καφέ, τρώω σοκολατάκι και τους χαμογελώ. Ύστερα μας κοιτώ από το ταβάνι και θυμώνω. Με εμένα. Τι κάνω πάλι επάνω στο ταβάνι;

Νυχτερινά κορμιά

σε χορούς.

Μαραμένα σκέλη

δύσμορφα

τινάζονται στις σκιές.

Στρόβιλοι και κίτρινοι καπνοί

ζώνουν τον δρόμο.

Έρμαιο της αίσθησης.

Του φιλιού υποτακτικός.

Της λέξης θύμα.

Πάλι ζητάς προστασία;

Άλλαξε.