Έτριζε ο αέρας ξερός, και μου σήκωνε τις κουρτίνες. Πετούσαν, έβγαιναν έξω από το παράθυρο και εγώ πουθενά δεν έβρισκα κουράγιο να σηκωθώ και να τις συμμαζέψω. Όλο δυνάμωνε κι αυτός ο νοτιάς. Ούτε καθαριότητα μύριζε ούτε φρεσκάδα. Ζέστη και ξεραΐλα και οι κουρτίνες μου να βγαίνουν ακόμα έξω. Με πήρε ο ύπνος εκείνο το μεσημέρι στον καναπέ. Ούτε που το κατάλαβα πως έγινε. Είχα ξαπλώσει και κάτι όχι και πολύ σημαντικό, κλωθογύριζα στο μυαλό μου. Ο ύπνος ήρθε σαν μούδιασμα.  Λες και κοιμόμουν μέρες άνοιξα τα μάτια με δυσκολία και ήταν βράδυ πια. Οι κουρτίνες ακόμα στο σεργιάνι.

Αυτές λοιπόν οι κυρίες κουρτίνες μου, αέρινες και λευκές, από ένα ύφασμα που δεν ξέρω τι είναι μα θυμίζει κάτι από παραμύθι γιατί  το νιώθεις στην αφή απαλό και στην όψη όταν το χτυπά ο ήλιος λαμπιρίζει, περνούσαν μια χαρά όλη την μέρα. Του έκαναν νάζια και παιχνίδια του ανέμου και όλο μια μέσα στο σπίτι και πάλι έξω στο μπαλκόνι ήταν, κουνιστές και λυγιστές. Μου θύμιζαν κορίτσια που προχωρούν στους δρόμους με καλοκαιρινά φορέματα. Αλλά βέβαια όπως και τα κορίτσια, τις είχε συνεπάρει το παιχνίδι και ο ενθουσιασμός τις τύφλωνε. Δεν είδαν πόσο σκονίστηκαν και πώς λερώθηκαν με τα σουλάτσα τους. Χάλια μου γίνανε και τώρα που σταμάτησε να φυσάει, κρέμονται με μούτρα κατεβασμένα στο σαλόνι, βρώμικες και στενάχωρες δίχως καμία διάθεση για κυματισμούς.

Αν είχαν το μυαλό να με ρωτήσουν θα τις είχα ενημερώσει από νωρίς πως οι άνεμοι είναι μονάχα περαστικοί.       

Εμένα ας πούμε μου το είχε πει η μαμά μου. Δεν την είχα ακούσει φυσικά όταν το εξηγούσε και έτσι χρειάστηκε να το μάθω ξανά από μόνη μου, αλλά τουλάχιστον είχα μία υποψία πως τα αεράκια τα δροσιστικά δεν είναι για χόρταση και κρατούν λίγο. Ίσα να σε γλυκάνει η αίσθηση και μετά χάνονται. Το διαπίστωσα με την σειρά μου πως η μητέρα μου είχε δίκιο όταν αφέθηκα να με παρασύρουν ένα δύο τέτοιου τύπου άνεμοι και μετά βρέθηκα ξαφνικά με πανιά ξεφούσκωτα καταμεσής της θάλασσας. Αν δεν πάθεις δεν θα μάθεις , έτσι δεν λένε;

Πάντως μην γελιέστε. Όλοι σαν τις κουρτίνες μου είμαστε. Αν φυσήξει ο άνεμος θα πάμε από κοντά. Λίγο να τον νιώσουμε στο πρόσωπο, λίγο να μας πάρει τα μαλλιά προς τα πίσω. Έστω για την συγκίνηση της υπόθεσης. Το μόνο που μαθαίνεις λιγάκι με τα χρόνια είναι να μην τον πολυεμπιστεύεσαι. Για αντιανεμικά και τέτοια μην ελπίζετε. Απλώς συμβιβάζεσαι με την ιδέα ότι εκτός από πανιά, καλό είναι να έχεις πρόχειρα και τα κουπιά.