Πιστεύω σου λέω, πιστεύω. Κάθε φορά που δεν είμαι καλά και με πιάνουν αυτοί οι παράξενοι φόβοι, αυτές οι ανεξέλεγκτες σκέψεις που γεμίζουν το μυαλό μου και μου στερούν έστω και ένα δεύτερο γαλήνης, πιστεύω. Μουρμουρίζω από μέσα μου σε κάθε ευκαιρία (σιδερώνω, πλένω, απλώνω, περπατάω, δουλεύω) και λέω ότι πιστεύω. Σε Θεό, σε δαίμονα, στην μαγεία, στα άστρα, σε σένα και κυρίως σε εμένα.

Σε λίγο θα βρω κομποσκοίνι. Θα πηγαίνω έναν έναν τους κόμπους ανάμεσα στα δάχτυλα και θα συγκεντρώνομαι στην δύναμη του σύμπαντος να γεμίσω ενέργειες μήπως γίνω καλά. Θα συγκεντρωθώ τόσο όσο και εκείνη την φορά που καθόμουν πιτσιρίκι στο γραφείο μου με τις ώρες προσπαθώντας να γκρεμίσω με την σκέψη το πεζούλι του κήπου μας.

Θα αποδιώχνω με την μία, όλες αυτές τις μικρές σφήνες λογικής που θα με χλευάζουν και θα επαναλαμβάνω ότι απομεινάρι προσευχής κρατάω μέσα. Γιατί ονειρεύτηκα το δημοτικό, πως ήμουνα ξανά στην πέμπτη τάξη, και τρόμαξα. Γιατί μέρες που είναι μια φίλη από τα παλιά πήρε στο σπίτι την μάνα μου για να μάθει τα καινούργια μου τηλέφωνα και τρόμαξα πάλι. Γιατί βλέπω τους φίλους μου χαρούμενους αλλά δεν με πείθουν και όλο νομίζω πως κάτι τους τυραννάει μα μου το κρύβουν. Γιατί ανέλαβα δέκα δουλείες που δεν προλαβαίνω να τελειώσω και δεν θέλω να τελειώσω αλλά μου το κρύβω. Γιατί θέλω να κάνω το ημερολόγιο μου προκήρυξη και να το μοιράζω σε στάσεις να με πιστέψουν, να αναρτήσω ένα πανό στην εξώπορτα και να γράψω πιστεύω, να με πιστέψω στο τέλος πως πιστεύω, μπας και ηρεμήσω..