Στεκόμουν στην άκρη της πλατείας, έξω από ένα μαγαζί με ρούχα και περίμενα. Θα ήθελα να στέκομαι στο κέντρο της πλατείας αλλά δεν μου το επέτρεψα. Θα ήταν αδιάκριτο εκ μέρους μου να προκαλώ τα βλέμματα των περαστικών, μόνη στο κέντρο αυτού του τεράστιου τετράγωνου. Στην γωνία μου δεν ενοχλούσα. Το κέντρο αν και αποτελεί πάντοτε πρόκληση και πόθο κρυφό δεν το τολμώ. Μάλλον γιατί περισσότερο με φοβίζει παρά με γοητεύει η ντίβα μέσα μου. Γι αυτό διάλεξα την γωνία. Πρόσεξε όμως, μην γελιέσαι, δεν με απέτρεψα εντελώς. Πού και πού, ναι πάντα διακριτικά, καθρεφτιζόμουν στην βιτρίνα του μαγαζιού. Έχω μια αφοσίωση στον εαυτό μου. Επιθεώρησα τις ατέλειες της εμφάνισης και προσμέτρησα τα θετικά. Κατέληξα σε κρίση συμπαθητική για την πάρτη μου και με ησύχασα. Δεν είσαι τόσο όμοια με τους άλλους, μην φοβάσαι, ξεχωρίζεις. Επιπλέον δεν είσαι και τόσο διαφορετική από τους άλλους, μην φοβάσαι, δεν ξεχωρίζεις πολύ. Μετά με σιχάθηκα και σταμάτησα να με κοιτάω. Σταμάτα και συ που περνάς δίπλα μου να με κοιτάς. Δεν καταλαβαίνεις; Με προκαλείς. Αναρωτιέμαι τι βλέπεις και κοιτάζομαι από την αρχή. Μετά με σιχαίνομαι πάλι για την αδυναμία μου και τραβάω το βλέμμα, και ύστερα, ξανά μανά με σιχαίνομαι για τους κύκλους μου. Γιατί αυτή την ηλίθια πλατεία την κουβαλάω μέσα μου και δεν έχει άκρες και γωνίες. Όλο στο κέντρο της βρίσκομαι, θέλω δεν θέλω.