Ήταν όταν διάβαζα εκείνο το βιβλίο. A book of Aesthetics ο τίτλος του. Ήταν η φιλοσοφία της αισθητικής, γεμάτη αναίσθητους όρους και ακόμη πιο αναίσθητους ορισμούς. Απορούσα με το θράσος καλλιτεχνών και φιλοσόφων, τρόμαζα με την απόσταση της θεωρίας από αυτό που θα έλεγε κανείς αισθητική πραγματικότητα, ανέλυα τις λέξεις μία μία, αίσθημα και συν-αίσθημα. Έλεγα πως το σύν-αίσθημα έχει άλλη δυναμική, έχει ένα σύν μπροστά, το αισθητήριο δεν είναι αρκετό, και έβαζα με το νου μου, αυτό το «σύν» τί να ορίζει.. τη νόηση μήπως και την λογική; Γιατί να φτιάχνεις μια λέξη για να ανταμώσουν τα αντίθετα, τι ανάγκη σε σπρώχνει να συνδέσεις ένα τέτοιο δίπολο; Είναι η τάση του ανθρώπου για σύνθεση δημιουργική; Ή μήπως μια δηλωμένη από την γλώσσα κραυγή εξημέρωσης; Δεν είμαι ζώο, δεν έχω μόνο αίσθηση, έχω διάνοια σπάνια, σκέψη, πολιτισμό, έχω τα «σύν» μου ο άνθρωπος..( προσμετρήστε τα στο θετικό μου ζύγι, ώ του σύμπαντος δυνάμεις, δώστε μου ένα βαθμό καλύτερο, μια μνεία, πως το δίπολο το αναγνώρισα, άγγελος και δαίμονας, κι είπα να το συνδέσω)

Στην ισορροπία μιας τραμπάλας –δυο δαίμονας μια άγγελος και τούμπαλιν-

Αρμονία δεν βρίσκω –σε πατώ και πονάς/και λυπάμαι/ δεν το επιτρέπει ο πολιτισμός μου/αλλά πρέπει να νικάω/το επιβάλει το αίσθημα μου-

Μόνο θλίψη.