Και χάρηκε ο γιατρός και είπε: "Να, ορίστε, εγώ είμαι ο αληθινός επιστήμων! Δεν ντρέπονται λίγο οι άλλοι που στερούν την ελπίδα από τους ανθρώπους! Δεν είναι οι στατιστικές το παν σ'αυτή τη ζωή! Αλλά τι να περιμένεις από γιατρούς που πληρώνονται σε αργύρια; Πάτησαν τον όρκο τους οι Ιούδες Ισκαριώτες!"
Και το έκανε τακτική. Όποιος ερχόταν στο γραφείο του να τον συμβουλευτεί, του έλεγε: " Μη στενοχωριέστε, τα πράγματα δεν είναι τραγικά, να, εγώ είχα έναν ασθενή με το ίδιο πρόβλημα με το δικό σας και έζησε μέχρι 84 ετών και τελικά πέθανε από άσχετη αιτία. Μην ακούτε τι σας λένε οι άλλοι, εμένα θα ακούτε!"
Κι έφυγαν οι άνθρωποι χαρούμενοι και γεμάτοι ελπίδα για τη ζωή. Κάθισαν στο τραπέζι να φάνε με την οικογένειά τους, γέλια και χαρά. Είχανε και μουσακά, που τους τρέλαινε. "Έλα μωρέ, δεν πειράζει, τι, να τον πετάξουμε, δεν λέει, ο γιατρός μου ήταν αισιόδοξος". Ξαφνικά βλέπουν δίπλα τους το πακέτο από τα τσιγάρα. "Ε, τώρα ένα τσιγαράκι μετά το φαγητό δεν χρειάζεται; Δεν θα με βλάψει πια τόσο, εδώ ο άλλος έφτασε 84!"
Σε τρεις μήνες - κι όχι έξι - είχαν όλοι πεθάνει και ο γιατρός ακόμα τραβιέται στα δικαστήρια...
"Άμα δεν σ'αρέσ' ", του λέει η Τουλα, "τράβα πάρε από του κυρ Νίκου".
Στραβωσε η δουλεια, και η κυρα Ευστρατία μαζί.
"Ποιανού μωρη Τούλα;", λέει ο παππούς; "Του ξανθομπάμπουρα του Χορταρέα";
"Μα το καλο το σταφ ρε μπάρμπα το χουνε μόνο λίγα μαγκακια στην πιατσα!"
Κι έτσι, αφού χωνέψανε το μουσακά, η κυρα-Ευστρατία - για τους πελάτες γνωστή ως μανταμ Τούλα - φόρεσε τη γίδινη γούνα της, πήρε το μπαρμπα Ιωσήφ με το καροτσάκι, και ξεκινήσανε για την καλύβα του διάσημου μέντιουμ-χασισέμπορα...
Η κυρά Τούλα είχα σταματήσει από καιρό να δίνει σημασία στις γκρίνιες του γέρου της. Και ιδίως στις πολιτικές γκρίνιες του. Ο άνθρωπος σαράντα χρόνια τώρα που ήταν παντρεμένοι ήταν σταθερά δεξιός, ακροδεξιός για την ακρίβεια, καθώς όταν ήταν νεότερος και τον βάσταγαν ακόμα τα ποδάρια του ετοιμαζόταν βδομάδες πριν, εκεί γύρω στο Σεπτέμβρη και κατέβαινε στο Μελιγαλά να τιμήσει τους ηρωικούς νεκρούς που σφαγιάστηκαν απο τους κομμουνιστοσυμμορίτας. Ηταν τέτοια εποχή που αέριζε το χειμωνιάτικο σκούρο γκρι κοστούμι του - άλλο δεν είχε - τη μαύρη γραβάτα του για την περίσταση κι άκουγε μονίμως την γκρίνια του για το λεκέ που όσα πλυσίματα κι αν του είχε ρίξει, όσο λουλάκι κι αν άδειασε πάνω του ο κίτρινος λεκές από το άσπρο του πουκάμισο δεν έλεγε να εξαφανιστεί. Κι έτσι αναγκαζόταν να κουμπώνει το σακάκι του ακόμα κι αν τον στένευε.
Γι' αυτήν αυτό που είχε σημασία τώρα ήταν να βρει το νούμερο 27 και το διάσημο αστρολόγο/μελλοντολόγο/μέντιουμ/μυστικιστή/πνευματιστή/παραψυχολόγο ΚΑΙ ψυχοθεραπευτή Λάκη Μέρλιν. Κάθε μεσημέρι δεν έχανε εκπομπή του στο Μάτζικ Τσάννελ, ο ίδιος δεν εμφανιζόταν ποτέ, τη φωνή του άκουγε μόνο, αυτή τη βαθιά, αισθαντική και σίγουρη φωνή που την έκανε υποσυνείδητα να αποκωδικοποιεί τα σοβαρά προβλήματα των καιρών μας : κέρατο, μάγια, χωρισμοί, ανεργία, παγκόσμια ειρήνη. Πέντε νούμερα ακόμα παραπάνω και θα τον αντίκρυζε ζωντανά, μάλλον ήταν μεγάλος στην ηλικία, ίσως όχι τόσο όσο ο γέρος της, αλλά μεγάλος, η σοφία και η γνώση εξάλλου αποκτιέται με τα χρόνια. Εζμπρωξε ακόμα πιο αποφασιστικά το καροτσάκι πάνω από τις ξεκοιλιασμένες μαύρες σακούλες σκουπιδιών που προς στιγμή φάνηκαν να τους κλείνουν το δρόμο. Το ψηφιακό ρολόι από την απέναντι μπουτίκ κρεάτων έδειχνε 11:11 όταν χτύπαγε το κουδούνι του ...
...Aπο το θυροτηλεφωνο ακουστηκε η στριφνη κουρασμενη απο τα χιλιαδες
καθημερινα τηλεφωνηματα της γραμματεας του πετυχημενου πωλητη.
-Ποιος?
-Ελα ανοιξε εμεις ειμαστε.
-Ποιοι εσεις? Εχετε ραντεβου?
-Παμε να φυγουμε ρε Τουλα αυτοι ειναι ασχετοι να πουμε,θα επρεπε να ειχαν προβλεψει οτι ηρθαμε...
γογγυξε ο φασιστογερος καρφωνοντας με το αγριο βλεμμα του μια μαυρο- κοκκινη αφισα που εγραφε :
" Η αλληλεγγυη το οπλο των Λαων. Πολεμο στον πολεμο των Αφεντικων''
Του ηξερε αυτους τους 100-200 γνωστους αγνωστους που ζουν αναμεσα μας..ολοι τους ξερουν αλλα δεν τους βαζουν φυλακη και μετα εκτελεστικο αποσπασμα οπως συνηθιζαν καποτε τις παλιες καλες εκεινες εποχες
που ηταν νεος και ειχε ολη τη ζωη μπροστα του να απλωνεται γεματη ονειρα
και ελπιδα...
Ε ρε να ημουνα 30 χρονια νεοτερος να επαιρνα το καριοφιλι μου και θα τα εβλεπες να σπαρταρανε τα αλητακια ,σκεφτηκε...
-Μονο μια χουντα θα μας σωσει...
γρυλισε και πηγε να σηκωθει απο το καροτσακι...
Η παραβολή του Τοξότη Ασθενούς
Και το έκανε τακτική. Όποιος ερχόταν στο γραφείο του να τον συμβουλευτεί, του έλεγε: " Μη στενοχωριέστε, τα πράγματα δεν είναι τραγικά, να, εγώ είχα έναν ασθενή με το ίδιο πρόβλημα με το δικό σας και έζησε μέχρι 84 ετών και τελικά πέθανε από άσχετη αιτία. Μην ακούτε τι σας λένε οι άλλοι, εμένα θα ακούτε!"
Κι έφυγαν οι άνθρωποι χαρούμενοι και γεμάτοι ελπίδα για τη ζωή. Κάθισαν στο τραπέζι να φάνε με την οικογένειά τους, γέλια και χαρά. Είχανε και μουσακά, που τους τρέλαινε. "Έλα μωρέ, δεν πειράζει, τι, να τον πετάξουμε, δεν λέει, ο γιατρός μου ήταν αισιόδοξος". Ξαφνικά βλέπουν δίπλα τους το πακέτο από τα τσιγάρα. "Ε, τώρα ένα τσιγαράκι μετά το φαγητό δεν χρειάζεται; Δεν θα με βλάψει πια τόσο, εδώ ο άλλος έφτασε 84!"
Σε τρεις μήνες - κι όχι έξι - είχαν όλοι πεθάνει και ο γιατρός ακόμα τραβιέται στα δικαστήρια...
Στραβωσε η δουλεια, και η κυρα Ευστρατία μαζί.
"Ποιανού μωρη Τούλα;", λέει ο παππούς; "Του ξανθομπάμπουρα του Χορταρέα";
"Μα το καλο το σταφ ρε μπάρμπα το χουνε μόνο λίγα μαγκακια στην πιατσα!"
Κι έτσι, αφού χωνέψανε το μουσακά, η κυρα-Ευστρατία - για τους πελάτες γνωστή ως μανταμ Τούλα - φόρεσε τη γίδινη γούνα της, πήρε το μπαρμπα Ιωσήφ με το καροτσάκι, και ξεκινήσανε για την καλύβα του διάσημου μέντιουμ-χασισέμπορα...
Γι' αυτήν αυτό που είχε σημασία τώρα ήταν να βρει το νούμερο 27 και το διάσημο αστρολόγο/μελλοντολόγο/μέντιουμ/μυστικιστή/πνευματιστή/παραψυχολόγο ΚΑΙ ψυχοθεραπευτή Λάκη Μέρλιν. Κάθε μεσημέρι δεν έχανε εκπομπή του στο Μάτζικ Τσάννελ, ο ίδιος δεν εμφανιζόταν ποτέ, τη φωνή του άκουγε μόνο, αυτή τη βαθιά, αισθαντική και σίγουρη φωνή που την έκανε υποσυνείδητα να αποκωδικοποιεί τα σοβαρά προβλήματα των καιρών μας : κέρατο, μάγια, χωρισμοί, ανεργία, παγκόσμια ειρήνη. Πέντε νούμερα ακόμα παραπάνω και θα τον αντίκρυζε ζωντανά, μάλλον ήταν μεγάλος στην ηλικία, ίσως όχι τόσο όσο ο γέρος της, αλλά μεγάλος, η σοφία και η γνώση εξάλλου αποκτιέται με τα χρόνια. Εζμπρωξε ακόμα πιο αποφασιστικά το καροτσάκι πάνω από τις ξεκοιλιασμένες μαύρες σακούλες σκουπιδιών που προς στιγμή φάνηκαν να τους κλείνουν το δρόμο. Το ψηφιακό ρολόι από την απέναντι μπουτίκ κρεάτων έδειχνε 11:11 όταν χτύπαγε το κουδούνι του ...
καθημερινα τηλεφωνηματα της γραμματεας του πετυχημενου πωλητη.
-Ποιος?
-Ελα ανοιξε εμεις ειμαστε.
-Ποιοι εσεις? Εχετε ραντεβου?
-Παμε να φυγουμε ρε Τουλα αυτοι ειναι ασχετοι να πουμε,θα επρεπε να ειχαν προβλεψει οτι ηρθαμε...
γογγυξε ο φασιστογερος καρφωνοντας με το αγριο βλεμμα του μια μαυρο- κοκκινη αφισα που εγραφε :
" Η αλληλεγγυη το οπλο των Λαων. Πολεμο στον πολεμο των Αφεντικων''
Του ηξερε αυτους τους 100-200 γνωστους αγνωστους που ζουν αναμεσα μας..ολοι τους ξερουν αλλα δεν τους βαζουν φυλακη και μετα εκτελεστικο αποσπασμα οπως συνηθιζαν καποτε τις παλιες καλες εκεινες εποχες
που ηταν νεος και ειχε ολη τη ζωη μπροστα του να απλωνεται γεματη ονειρα
και ελπιδα...
Ε ρε να ημουνα 30 χρονια νεοτερος να επαιρνα το καριοφιλι μου και θα τα εβλεπες να σπαρταρανε τα αλητακια ,σκεφτηκε...
-Μονο μια χουντα θα μας σωσει...
γρυλισε και πηγε να σηκωθει απο το καροτσακι...