"“Ανμας έλεγε κανένας αυτείνη την λευτεριά όπου γευόμαστε,θα παρακαλούσαμε τον Θεόν ναμας αφήση εις τους Τούρκους άλλα τόσα χρόνια,όσο να γνωρίσουν οι άνθρωποι τι θα ειπήπατρίδα, τι θα ειπή θρησκεία,τι θα ειπή φιλοτιμία,αρετή, τιμιότη.Τις πρόσοδες τηςπατρίδας τις κλέβομεν,από υποστατικά δεν της αφήσαμεν τίποτας,σε “πηρεσίαν ναμπούμεν”,ένα βάνομεν εις το ταμείον,δέκα κλέβομεν...
Αγοράζομενπρόσοδες, τις τρώμε όλες.Χρωστούν είς το Ταμείον δεκαοχτώ ΄κατομμύρια ο ένας και ο άλλος.Οι αγωνισταί, οι περισσότεροι και οι χήρες κι αρφανά δυστυχούν.Πολυτέλεια και φαντασία– γεμίσαμανπλήθος πιανοφόρια και κιθάρες.Οι δανεισταίμας ζητούν τα χρήματα τους,λεπτό δεν τους δίνομεν από αυτά– κάνουν επέμβασιν εις ταπράγματάμας. Καιποτές δεν βρίσκομεν ίσιον δρόμον.Πως θα σωθούμε εμείςμʼ αυτά και να σκηματιστούμεν εις την κοινωνίαν του κόσμου ως άνθρωποι;Ο Θεός ας κάμη το έλεός του ναμας γλητώση από τονμεγάλον γκρεμνόν όπου τρέχομεν να τζακιστούμεν.”

Ι. ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ

(πηγή troktiko)