Τι ειδους φυση ειναι αυτη που μας βαζει συνεχως σε διλημματα; διλημματα υπαρκτα και διλημματα ανυπαρκτα. ποσο καλα ξερουμε τον εαυτο μας; ειναι φιλος , εχθρος ή απλα ο συγκατοικος που μας αγαπα ή μας βασανιζει και απο τον οποιο δε θα απαλλαγουμε ποτε??? και γιατι αγωνιουμε και πασχιζουμε συνεχως να τον μαθουμε? (δεν ειναι κ αυτος ενας απο τους λογους που ειστε εδω?) δε θα τον μαθουμε ποτε, θα ερχεται καθε φορα φουριοζος και υπεροπτης να μας εκπλησσει, να μας αγχωνει, να μας στριμωχνει, να μας ακινητοποιει (δυστυχως) ή να μας πηγαινει παρακατω (ευτυχως). παραληρω μου φαινεται. νομιζω η λυση ειναι καμια φορα να τον φιμωνεις και να σταματας να ακους τις σκεψεις σου. 

ψευτικα διλημματα. παντα ενας απο τους δυο δρομους βγαζει σε αδιεξοδο και αντε τωρα να σκαρφαλωνεις τοιχους για να βρεθεις σε κανα δρομακι, ξεφωτο ή εστω κανεναν ακαλυπτο. θαρρω πως χρειαζομαι σκαλα ή κανενα χερακι να μου δωσει καμια σπρωξια στον ποπο μπας κ βρεθω απ'την αλλη.. γιατι αν πατησω παλι σε κανεναν ωμο το πιθανοτερο ειναι να βρεθουμε και οι δυο μπορδουκλωμενοι στο πατωμα...

 Πρεπει να βγω στο ξεφωτο.