Σα σήμερα γεννήθηκε η Jane Austen. Τοξότης ήταν αυτή ηεκπρόσωπος του ρομαντισμού, των γλυκών γυναικείων μυθιστορημάτων, της εποχής  της απόλυτης και καταφανούς φρενίτιδας περίγάμου, της μοναδικής διεξόδου της γυναίκας στην κοινωνία, έστω και για λίγομόνο.

Ηρωίδες γεμάτες αντιθέσεις,αντιφάσεις, ηρωίδες καταπνιγμένες στο συναίσθημα, ανασφαλείς και αδύναμες,επαναστατικές και γοητευτικές, γυναίκες. Άνδρες ιδανικοί αλλά και άνδρες ποταποί.Φιγούρες τόσο αληθινές αλλά και τόσο ακραίες.

Αυτό ήταν αυτή η τοξότης. Μιατοξότης του ύψους και του βάθους, του άσπρου και του μαύρου. ( Δεν ξέρω ανυπάρχει και άλλο είδος…) Το γκρι δεν το γνώρισε ποτέ, δεν το έψαξε, ίσως δεν τοκατάλαβε, ίσως το απαρνήθηκε.

Μπορείτε να την κατηγορήσετε γιαπολλά, εγώ το έχω κάνει. Το κάνω κάθε φορά που διαβάζω ένα μυθιστόρημα της καιεκνευρίζομαι τόσο από τα πλάσματα που κινούνται μέσα σε αυτό, που αποτυπώνοντανστις σελίδες της, που ούρλιαζαν μέσα στο μυαλό της, που παλεύουν μέσα στο δικό μου.Θα ήθελα να έχω μπροστά μου τη Μάριαν και να την ταρακουνάω μέχρι να συνέλθει,την Έλινορ για αλληλοκατανόηση και αλληλοσυμπαράσταση, την Ελίζαμπεθ να τηζηλεύω και να την ερωτεύομαι..

Φιγούρες διαφορετικές, αλλά ΗΤΑΝ όλεςαυτές οι γυναίκες. Μιλούσε μέσα από όλες αυτές τις γυναίκες. Η διφυής φύση της,δεν ξέρω αν «έβγαινε» στην πραγματική της ζωή για την οποία δεν έχω τηνπαραμικρή ιδέα, αλλά σίγουρα ήταν παρούσα στα μυθιστορήματα της. Άλλοτεπαραδομένη στη δίνη της εποχής της, άλλοτε μίλια μακρυά εκεί που την έτρεχαν ταπόδια της ψυχής της.

Ήταν αναμενόμενο άλλωστε.. ΟΚένταυρος δε θα άντεχε για πολύ.. Τη μια ζούσε και μιλούσε ο άνθρωπος, σε λίγοτο άλογο και εναλλάξ, μία έβγαινε μπροστά ο ένας, μίας ο άλλος.. Λογική καιένστικτο. Νους και πάθος. Ο άνθρωπος να φλυαρεί και να σκέφτεται ακατάπαυστα.. Τοάλογο εκνευρίζεται. Ο Κένταυρος όσο και να του λέει το μυαλό να στέκει δυνατόςμε τα πόδια γερά καρφωμένα στη γη, το άλογο δεν αντέχει.. Οι μυς φουσκώνουν, ταμπροστινά πόδια σηκώνονται, γύρω του ο τόπος γεμίζει σκόνη, είναι σχεδόν όρθιοςτώρα, σκάει με δύναμη στο έδαφος, σπάει την αλυσίδα, πετάει τα χαλινάρια και τρέχειμε όση δύναμη κρύβουν τα πόδια του, τρέχει μακρυά και ο αέρας τον χτυπάειδυνατά στο πρόσωπο. Τι απόλαυση! Τι ελευθερία! Είναι τώρα σʼ άλλη εποχή κι ας μηνέχει κουνήσει ρούπι.

Αυτό διαβάζω εγώ μέσα στα κείμενατης. Τις αντιθέσεις της. Την αναζήτηση του Ιδανικού με τρόπους διάφορους.

Ήταν δισυπόστατη, ήταν αντιφατική,ζούσε πάντα με ένα δίλημμα. Κάθε της έργο είναι ένα δίλημμα, μια ερώτηση δίχωςτελικά να βρίσκει την απάντηση.

Όσο αισιόδοξη και να είμαι ή ναμε προστάζετε να είμαι γιατί το έχετε ανάγκη, στα διλήμματα που θέτει αυτή μας ηκοινή φύση δε νομίζω να βρω ποτέ απάντηση. Ο Κένταυρος είναι παρών και δε μʼ αφήνεινα πάρω απόφαση. Είτε με τη λογική είτε με την ευαισθησία η δική μου η φυλή ζειαναζητώντας το Ιδανικό. Το δικό της Ιδανικό.

 http://www.youtube.com/watch?v=H7BRpmbfPk0