Όλα θετικά τα λένε τα άστρα αλλά στη πράξη τι γίνεται;; Για μένα προσωπικά οι τελευταίοι 5 μήνες είναι μες τη μαυρίλα και είναι θέματα υγείας δε γκρινιάζω για να γκρινιάζω. Όσο για τα αισθηματικά; No comment. Απλά αναμένω στο ακουστικό μου...
So τα τοξοτάκια συμπάσχουν και εύχονται πάντα με το χαμόγελο (ναι... ναι... με το χαμόγελο, δε κοστίζει) για μια καλύτερη μέρα!! http://www.youtube.com/watch?v=Ofd8ErQ3vHw
Και μου το πε ο γιατρός... Τη χούφτωσες? Χούφτωσ' τη, χούφτωσ' τη. Ωραίος γιατρός...
Βρε κουρασμένο παλικάρι, αν σε κάνει να αισθανθείς καλύτερα, ναι, θα μπορούσα να τα είχα γράψει και γω όλα αυτά. Μα με τις ίδιες λέξεις, λέμε!
Όταν με ρουφάει αυτή η μαυρίλα μέχρι το μεδούλι (που ειλικρινά, την έχω σκυλοσιχαθεί), προσπαθώ σε μια γωνίτσα στο κεφάλι μου, να θυμάμαι ότι είμαι άνθρωπος αισιόδοξος, ότι εκτός από το κάτω, υπάρχει και το πάνω, ότι θα ξημερώσει ένα πρωί και απλά θα ξυπνήσω όντας εγώ και όχι αυτό το άγνωστο πράγμα, ότι είναι μια διαδικασία που μάλλον πρέπει να περάσω, για να βγω καλύτερη και δυνατότερη. Ακόμη και όταν αισθάνομαι ότι είμαι μόνη-κατάμονη πάνω στον πλανήτη, σ' αυτή τη γωνίτσα στο κεφάλι μου ξέρω ότι δεν είναι έτσι. Ξέρω ότι έχω αξιωθεί στη ζωή μου να έχω ανθρώπους που μ' αγαπούν και είναι πρόθυμοι να με φροντίσουν. Και είμαι σίγουρη ότι το ίδιο ισχύει και για σένα. Αλλά νομίζω ότι συνήθως επιλέγουμε να μείνουμε μόνοι-κατάμονοι και να φροντίσουμε μόνοι μας τις πληγές και να ξαναβγούμε στον κόσμο, όταν είμαστε έτοιμοι και φωτεινοί και χαρούμενοι.
Φαντάζομαι ότι η λέξη "υπομονή" σου προκαλεί αναγούλα πια. Τι να σου πω? Σπάστα όλα! Εγώ αυτό θέλω ν' ακούσω από κάποιον: σπάστα όλα και μη φοβάσαι τίποτα, όλα θα πάνε καλά. Και αν δεν πάνε όπως ακριβώς τα θέλεις, δεν πειράζει, θα πάνε κάπως αλλιώς, αλλά και πάλι καλά θα είναι. Άλλωστε, ως τοξότες, δε φημιζόμαστε κιόλας για το ταλέντο μας στα μακρόπνοα σχέδια
ΕΝΤΑΞΕΙ ΓΙΑ ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ ΤΟ ΛΕΩ ΓΙΑΤΙ ΕΧΕΙ ΠΕΣΕΙ ΠΟΛΥ ΜΑΥΡΙΛΑ.ΚΑΙ ΤΑ ΛΙΟΝΤΑΡΙΑ ΣΤΑ ΙΔΙΑ ΧΑΛΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΕΡΙΣΟΤΕΡΑ ΧΡΟΝΙΑ ΝΟΜΙΖΩ.ΟΤΙ ΛΕΤΕ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΤΑΙ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ.ΑΣ ΜΠΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΣΕΙΡΑ .ΥΠΟΜΟΝΗ.
Sunexizetai h ptwsh sto phgadi???
So τα τοξοτάκια συμπάσχουν και εύχονται πάντα με το χαμόγελο (ναι... ναι... με το χαμόγελο, δε κοστίζει) για μια καλύτερη μέρα!! http://www.youtube.com/watch?v=Ofd8ErQ3vHw
Βρε κουρασμένο παλικάρι, αν σε κάνει να αισθανθείς καλύτερα, ναι, θα μπορούσα να τα είχα γράψει και γω όλα αυτά. Μα με τις ίδιες λέξεις, λέμε!
Όταν με ρουφάει αυτή η μαυρίλα μέχρι το μεδούλι (που ειλικρινά, την έχω σκυλοσιχαθεί), προσπαθώ σε μια γωνίτσα στο κεφάλι μου, να θυμάμαι ότι είμαι άνθρωπος αισιόδοξος, ότι εκτός από το κάτω, υπάρχει και το πάνω, ότι θα ξημερώσει ένα πρωί και απλά θα ξυπνήσω όντας εγώ και όχι αυτό το άγνωστο πράγμα, ότι είναι μια διαδικασία που μάλλον πρέπει να περάσω, για να βγω καλύτερη και δυνατότερη. Ακόμη και όταν αισθάνομαι ότι είμαι μόνη-κατάμονη πάνω στον πλανήτη, σ' αυτή τη γωνίτσα στο κεφάλι μου ξέρω ότι δεν είναι έτσι. Ξέρω ότι έχω αξιωθεί στη ζωή μου να έχω ανθρώπους που μ' αγαπούν και είναι πρόθυμοι να με φροντίσουν. Και είμαι σίγουρη ότι το ίδιο ισχύει και για σένα. Αλλά νομίζω ότι συνήθως επιλέγουμε να μείνουμε μόνοι-κατάμονοι και να φροντίσουμε μόνοι μας τις πληγές και να ξαναβγούμε στον κόσμο, όταν είμαστε έτοιμοι και φωτεινοί και χαρούμενοι.
Φαντάζομαι ότι η λέξη "υπομονή" σου προκαλεί αναγούλα πια. Τι να σου πω? Σπάστα όλα! Εγώ αυτό θέλω ν' ακούσω από κάποιον: σπάστα όλα και μη φοβάσαι τίποτα, όλα θα πάνε καλά. Και αν δεν πάνε όπως ακριβώς τα θέλεις, δεν πειράζει, θα πάνε κάπως αλλιώς, αλλά και πάλι καλά θα είναι. Άλλωστε, ως τοξότες, δε φημιζόμαστε κιόλας για το ταλέντο μας στα μακρόπνοα σχέδια