ΤΟ CLUE ΤΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ

Για να μην το κουράζουμε είναι το αναπόφευκτο.  Η αλλαγή είναι εκ των ων ουκ άνευ της φύσης. Η μέρα διαδέχεται τη νύχτα και τανάπαλιν. Το φως διαδέχεται το σκοτάδι κοκ. Υπάρχει παντού, αλλαγή είναι η λογική ακολουθία των πραγμάτων.

Για να μη γελιόμαστε σταθερότητα ΔΕΝ υπάρχει. Είναι  απλά μια λεξούλα που εφηύρε ο «πολιτισμένος» άνθρωπος για να νιώθει καλύτερα με τον μικροσκοπικό εαυτό του αλλά τελικά κατέληξε να βουλιάζει συνειδητά ή ασυνείδητα μέσα στην προσπάθεια του να χωρέσει στο ακόμα πιο μικροσκοπικό κουτάκι της «σταθερότητας». Αληθινά σταθερός δεν είναι εκείνος που μένει ίδιος αλλά εκείνος που προσαρμόζεται μέσα στις καταστάσεις και τα γεγονότα κατορθώνοντας να ανταπεξέλθει στα νέα δεδομένα. Σταθερότητα δε σημαίνει ακαμψία. Σταθερότητα σημαίνει αντοχή (όχι αντίσταση) στις αλλαγές. Πάσης φύσεως.

Σταθερότητα ίσον Ισορροπία. Άρα όπως καταλαβαίνετε οι περισσότεροι από εμάς είμαστε ανισόρροποι.

Εγώ λοιπόν μέσα στην ανισορροπία μου είπα να επιδεινώσω την κατάστασή μου. Κι αυτό με ένα τρόπο γίνεται. Με την ασύστολη σκέψη. Πολλή σκέψη. Επίσης, είπα, αφού θα γίνομαι εγώ όλο και πιο πολύ μια γιγαντιαία τραμπάλα, να το ρίξω στην οικολογία μπας και σώσω τη μητέρα Φύση τουλάχιστον. Έτσι ήρθε στη ζωή μου η Ανακύκλωση. Ανακύκλωσα χαρτί (κυρίως αυτά τα χάρτινα κουτιά κρασί που έχει στο σούπερ μάρκετ),  γυαλί (εκπληκτικές μποτίλιες βότκα, τεκίλα, ρακή, τσίπουρο, ούζο κλπ, κλπ), πλαστικό (πρώην αναψυκτικά συνοδευτικά των ανωτέρω ανακυκλώσιμων προϊόντων). Έγινα πολύ καλή στην ανακύκλωση. Έτσι επεκτάθηκα. Ανακύκλωσα σκέψεις, πρόσωπα, τόπους, καλοκαίρια. Τελικά ανακύκλωσα και τον εαυτό μου. Από το πολύ τοξάκι (ξέρετε αυτό το κυκλικό το πράσινο) άρχισα να παθαίνω ναυτία. Γύρω γύρω όλοι και στη μέση ο κανένας. Ή μήπως εγώ; Ποια η διαφορά..

Και επειδή όλα κάνουν κύκλο, έτσι κάνει και αυτό εδώ το κείμενο πριν μου πει το πληκτρολόγιο να σταματήσω την ακατάσχετη και ακαταλαβίστικη φλυαρία μου. Φτάνουμε λοιπόν ξανά στο αναπόφευκτο. Η αλλαγή φίλε μου δε θα σε ρωτήσει πότε και πού θα έρθει. Γιατί υπήρχε σε αυτό το σύμπαν πριν εσύ γίνεις ακόμα και σκέψη.

Η αλλαγή είναι.

Απλά.

Στο μόνο που μπορείς να βάλεις το χεράκι σου είναι στο πώς. Προσπαθείς  λοιπόν είτε να πατήσεις τα πόδια σου στο χώμα και να υψώσεις τις παλάμες σου στο τσουνάμι, ελπίζοντας ότι δε θα σε παρασύρει, είτε φτιάχνεις μια σχεδία, βάρκα, φουσκωτό (μέχρι και υπερωκεάνιο μπορείς να φτιάξεις) και περιμένεις τα κύματα να σε βγάλουν στην ξηρά, όπου είναι αυτή. Μέχρι το επόμενο τσουνάμι.

Αντέχεις;