Ο ένας είναι μεγαλόσωμος, αγέρωχος, είνʼ και καβαλάρης…  Δεν υπάρχει πια παρά μόνο μέσα από τα αστέρια που σχηματίζουν έναν Κένταυρο στα γεωγραφικά πλάτη 44°N - 90°S και μέσα σε αυτόν κείται το κέντρο του Γαλαξία μας, και μέσα από τα βέλη που μοιράζονται στους απανταχού γεννηθέντες  από τις 22-11 έως τις 21-12 κάθε ημερολογιακού έτους αλλά και σε μερικούς τυχερούς από τον υπόλοιπο ζωδιακό.

Υπάρχει όμως και ο άλλος τοξότης… Μικροκαμωμένος, ξεβράκωτος, με ένα μόνιμο πονηρό χαμόγελο και ανεξάντλητα βέλη που τα εκτοξεύει σε κάθε ευκαιρία και προς κάθε κατεύθυνση αδιαφορώντας για τυχόν παράπλευρες απώλειες. Μοιάζει και είναι ένας αιώνιος μπέμπης καρφωμένος στην ηλικία των δύο - τριών, εκείνης δηλαδή που προκαλεί την πιο γλυκιά ταλαιπωρία.

Θα μου πείτε κάποιοι ότι ίσως υπάρχουν ομοιότητες ανάμεσα τους. Μπορεί αλλά δεν είναι επί του παρόντος.

Τούτοι οι δυο, λοιπόν, πριν πολλά πολλά χρόνια, τότε που οι άνθρωποι ταξίδευαν μέσα από δάση με τις καρότσες τους σε χωμάτινους, κακοτράχαλους δρόμους και πίστευαν σε πλάσματα φτερωτά και σε άλογα με ανθρώπινο κορμό, σκουντούφλησαν κεφάλι με κεφάλι και παρά τη διαφορά μεγέθους – γιατί το μέγεθος είναι σχετικό - έσκασαν κι οι δύο στο χώμα. Αφού λοιπόν αγριοκοιτάχτηκαν, ξεσκονίστηκαν κι έμειναν να κοιτάζονται σα χάνοι. Περίμενε ο ένας από τον άλλο να πει μια κουβέντα.

Ξεκίνησε πρώτος ο Κένταυρος που ήταν ακόμα λίγο θυμωμένος.

Κένταυρος: Τόσα χρόνια ακούω για σένα και τώρα που βιάζομαι έρχεσαι και σκας πάνω μου και με καθυστερείς. Πώς στα κομμάτια με έριξες κάτω;

Έρωτας: Μεγάλη ιδέα έχεις για τον εαυτό σου. Εγώ είμαι θεός. Γιος του Χάους και της Γαίας (κατά προτίμηση). Όλοι σταματάνε μόλις με δούνε, εσύ έτρεχες με το κεφάλι κάτω!

Κ: Ακριβώς. Μόνο όποιος σε κοιτάξει στα μάτια καθηλώνεται. Γιʼ αυτό  έτρεχα με τα μάτια μου στο έδαφος.

Ε: Και τώρα τι κατάλαβες; Χειρότερα τα έκανες. Μου έφυγε η φαρέτρα και τα μισά μου τόξα καρφώθηκαν επάνω σου.

Κ: Αφού είσαι θεός, ήξερες ότι θα συμβεί αυτό. Γιατί δεν έκανες τίποτα; Γιατί δε μου έριξες κάτι στο δρόμο να κόψω ταχύτητα;;;

Ε: Μια σφαλιάρα ήθελα να σου δώσω να ισιώσεις. Είπαμε τρέχω γρήγορα αλλά εσύ με ξεθέωσες.  Κάθε έναν σας λοιπόν τον κάνω να με προσέξει με διαφορετικό τρόπο. Και κανένας σας δε με αποφεύγει για πολύ.

Κ: Και τι θα κάνω εγώ τώρα με τόσα βέλη; Πώς θα ζήσω; Πώς θα ξανατρέξω; Πότε θα επουλωθούν όλες αυτές οι πληγές;

Ε: Μάθε να μην αντιστέκεσαι. Όσο παλεύεις τόσο τα βέλη μου θα γίνονται πιο δυνατά και στο τέλος θα σκουριάσουν μέσα στο σώμα σου. Τα βέλη θα πέσουν αλλά οι πληγές δε θα κλείσουν ποτέ. Αν όμως κοιτάξεις τα βέλη και τα αποδεχτείς, τότε το σώμα σου θα τα απορροφήσει και θα τα στείλει στην ψυχή. Θα γίνουν μια ουσία που θα σε ζαλίσει και θα πάρεις για λίγο μια ιδέα μεταθανάτιας παραδεισένιας ζωής. Οι πληγές θα κλείσουν αλλά τα σημάδια θα μείνουν εκεί να σου θυμίζουν ότι υπάρχω και πάντα τριγυρνάω εδώ γύρω. Μη με απαρνιέσαι και μη με ξεχάσεις Τοξότη. Καλή τύχη και εις το επανιδείν…

Ο μικρός φτερωτός πέταξε προς τα σύννεφα και ο Κένταυρος μας προσπαθώντας να σηκωθεί δάκρυσε.