Εμένα, που μου λείπει η κολλητή μου?

Μου λείπει η κολλητή μου, μου λείπει θανάσιμα.
Θέλω να της μιλήσω και δεν μπορώ, γιατί δουλεύει. Ναι, δουλεύει. Από τις 9 το πρωί μέχρι τις 3 το βράδυ.
 
Βέβαια, δεν της κολάνε ένσημα, γιατί τώρα είναι η κρίση.. Ξέρετε.

Δουλεύει για ένα μήνα μόνο, μαύρη εργασία. Εφταήμερο και 18ωρο. Και δε ρώτησε τι μισθό θα πάρει. Πέρυσι τέτοια εποχή την είχαν απασχολήσει με 6 ευρώ την ώρα. Φέτος, ίσως να είναι κάτι παραπάνω από τα μισά.
 
Της είπα, έπρεπε να ρωτήσει πριν ξεκινήσει. Η απάντησή της ήταν αμείλικτη. «Ρωτάς, όταν έχεις σκοπό είτε να διαπραγματευθείς, είτε να απορρίψεις. Εγώ τα χρειάζομαι τα χρήματα. Όσα και να είναι θα πάω. Γιατί με αυτά τα χρήματα θα περάσω αρκετούς μήνες».
 
Ναι, η κολλητή μου. Που είναι 28 χρονών, πτυχιούχος πανεπιστημίου, με δύο ξένες γλώσσες και χειρίζεται άριστα ηλεκτρονικό υπολογιστή. Που είναι καλλιεργημένη. Που έχει διαβάσει ποίηση και λογοτεχνία. Που αγαπά το Ρίτσο. Που κάποτε, όταν τα λεφτά του χαρτζιλικιού της ήταν περισσότερα, παρακολουθούσε θέατρο. Που βλέπει σινεμά.
 
Η κολλητή μου, που από τότε που αποφοίτησε είναι ουσιαστικά άνεργη. Και τώρα που η κρίση χτύπησε και την πόρτα των γονιών της, περνά κάθε χρονιά με τα χρήματα που βγάζει αυτόν τον ένα μήνα. Που έχει προσαρμόσει τις ανάγκες της σε όσα χρήματα της δώσουν. Δεν ρωτά, εκτελεί εντολές.
 
Αυτό είναι. αυτά τα χρόνια. Δεν ρωτάμε πια.
 
Εμένα μου λείπει. Μου λείπει να της μιλάω για όλα, να διαφωνούμε, να γελάμε, να φωνάζουμε. Να μη χρειάζεται να της υποτιτλίσω τη ματιά μου, ή τη στάση του σώματος μου. Μου λείπει να σχολιάσω μαζί της το επεισόδιο με την Κανέλλη, και να εισπράξει την απελπισία μου και την οργή μου, μόνο και μόνο από τον τόνο της φωνής μου.   

Θέλω να συζητήσω για τις εκλογές μαζί της, γιατί και αν διαφωνούμε πολιτικά, ξέρει εξαρχής πως η θέση μου εδράζεται σε ιδανικά και με αντιμετωπίζει «καλή τη πίστη».

Μου λείπει, γιατί μαζί της συζητώ ό,τι ακόμα κρύβω κι από τον εαυτό μου. Ακουμπάω πάνω της τις χειρότερες σκέψεις μου, τις μεγαλύτερες κακίες μου, όποιο μικρό συναίσθημα με ταλανίζει. Κι εκείνη ποτέ σε κανέναν καβγά, δεν μου «χτυπά» τίποτα. Τα «άπλυτα μου», εκείνη τα καθαίρει.
 
Σήμερα είναι η τρίτη μέρα που λόγω φόρτου δουλειάς, δεν πρόλαβε να μου απαντήσει στο τηλέφωνο.

Και τώρα, πείτε μου, με ποιον να τα μοιραστώ όλα..?

 

 http://www.youtube.com/watch?v=OB_OMyzzURE

 

και ενα μικρο σχόλιο απο εμένα,

 Λένε οτι η σημερίνη κρίση ειναι ίσως η αφορμή να ερθει ο κοσμος πιο κοντα,να συμβάλλει στην  σύσφιξη των ανθρώπινων σχέσεων,να απομυθοποιηθουν οι ''τεχνιτες μας΄΄αναγκες.Εγω γιατι πιστεύω οτι όλη αυτή η κατασταση απλα βγαζει σε ολους τον χειροτερο μας εαυτό?