Που απασχολώ ρωτώντας για τον εαυτό μου,

Όμως τον τελευταίο χρόνο, έζησα όσα δεν είχα ζήσει τα προηγούμενα 44.

Νιώθω κατάκοπη και φοβισμένη, αλλά δε θα ήθελα με τίποτε να γυρίσω εκεί που άφησα σέρνοντας το παλιό μου δέρμα.

Νομίζω πως βλέπω φως στην άκρη του τούνελ... ή μήπως είναι το τρένο;

Αν κάποιος θέλει, ας κάνει τον κόπο να κοιτάξει τον χάρτη μου, χρειάζομαι μια δεύτερη (και όχι μόνο) γνώμη...

Ευχαριστώ πολύ

(Αθήνα, 27/11/1967 ώρα 3:15 π.μ.)