Αναρωτιέμαι μερικές φορές:
Είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία;
Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν;
Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;
Μούτρα… Ν’ αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Τη μέρα, την κάθε σου μέρα.
…Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις.
Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό,
να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές.
Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές…
Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.
Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.
Και να μη βλέπεις πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους.
Σ’ εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται. Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους.
Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου,
την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.
Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά. Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα.
Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς.
Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.
Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω.
Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους
Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους.
Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.
Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν.
Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.
Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά
πάντα, πάντα θα ‘ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.
(“Παράπονο” Οδυσσέας Ελύτης)
λίγα τα λόγια γιατί ο Γκλέτσος μπορεί να φάει μόνο ένα lays...
όσο για το love story, είναι ολοφάνερα love history και για την ακρίβεια απλά history. τα 4 χρόνια το κάνουν και φαίνεται σκληρό, αλλά κάποιοι άνθρωποι θέλουν ελεεινά πολυ χρόνο για να καταλάβουν. το reunion δεν πιστευω ότι έγινε απο κίνητρα αγάπης whatsoever, απλά τους κίνησε η ανάγκη για το προδερμ και την ασφάλεια της σχέσης-που τους τύφλωνε 4 χρόνια και που δεν έχουν βρει 4 μήνες... βρέθηκαν out of stock και πετάχτηκαν μέχρι τον γείτονα για λίγη ζάχαρη κάπως...i know its sad, but true...
Παρορμηση της στιγμης,οποτε?
Θα δειξει!
Ασε,γιατι ειχα μπλεξει και εγω με εναν ομοϊδεατη,καρκινο δηλαδη,και αστα να πανε,δεν καναμε χωριο μαζι!
Εγω,εχω ωροσκοπο τοξοτη!
αλλα οι καρκινοι δεν ειναι σαν και αυτον!
τεσπα...
και εγω ξενερωσα...ρεεεεε...πολυ!
Και τι εννοω?
Οτι,το βλεπω και εγω οπως και εσυ μαλλον το θεμα,δηλαδη μετα απο 4 χρνια σχεσης,το επιπεδο επικοινωνιας κατεβηκε στο αν βαζουν προφυλακτικο με τους αλλους?
Ερωτας ,δεν υπαρχει μεταξυ τους!
Οσον αφορα το αρχικο ερωτημα,ως καρκινος,φυσικα και θα επιλεξω την δευτερη επιλογη!
και τα δύο αλλά με μέτρο
δεν θέλω να ζώ για να δουλέυω
όσον αφορά το γκομενουάρ θέμα
επειδή εμένα μου γυρίζουν όλα σε film noir
φαση
ε εχω φοβηθεί λίγο και λέω στην παρούσα περίοδο....
"μπαστα σενιορίτα stardust"....
απαισιος ηταν και ειναι..αλλα πως θα τον ριξω και αλλο..αμα δεν τον ανεβασω λιγο?
γιατι χανεις την τοξοτοσκονη???
ps:οι καρκινοι εχουν ενα θεμα..με τον υπερσπιζονται....by the way
για ποια ισορροπια μιλας?αναμεσα....?
Πραγματικά αρχίζω να απορώ: "Μήοως να πάω σε άλλη φυλή;" Που είναι τα στοιχεία του Τοξότη οεοοοοοοο.....;;;;;
Ε βρε Φεφε όχι και γκομενάκι ο Γκλέτσος!!!! Θα φάω τις κοτσίδες μου....Καρκινάκι by the way......
Τι θα προτιμούσα; Την ισορροπία μεταξύ αυτών των 2....Με έχει πιάσει η απληστία μου τώρα τελευταία...