Θεωρούμε πως τα νιάτα είναι για πάντα. Εγώ τουλάχιστον, το κάνω.

Βλέπω μεγάλους ανθρώπους γύρω μου.

- μεγάλοι για την ηλικία μου είναι και οι 40ρηδες no offence -

παράξενους, λες και τα χρόνια τους κάνουν ζημιά.

Λες και μεγαλώνοντας χαλάνε.

Σου λένε πάντα " αν ήμουν στην ηλικιά σου θα έκανα πολλά και δεν θα έκανα τα περισσότερα από αυτά που έχω κάνει."

Όλοι τους ρε, όλοι.

Γονείς παππούδες γνωστοί άγνωστοι που συναντώ στο δρόμο

- την ευχή μου να ´χεις παιδάκι μου αχ και να ´χα τα χρόνια σου -

Άρα τι συμπέρασμα βγαίνει;

Κανένας μεγάλος σε ηλικία δεν είναι ικανοποιημένος με αυτά που έπραξε στα νιάτα του.

Όλοι θα έκαναν τα πάντα αλλιώς.

" αν είχα το μυαλό που έχω τώρα.. "

Κ εκεί αρχίζω και βιδώνω - γιατί τα νιάτα είναι και ευέξαπτα.

Πως είναι δυνατόν να έχεις στα 22 σου το μυαλό που έχεις στα 50 σου;

Κ εγώ θέλω να έχω τώρα τη γνώση και τις εμπειρίες που θα έχω στα 40 μου. Να μη κάνω τα λάθη που κάνω να μη συμβιβάζομαι γιατί " έχω τα νιάτα και αν ξεκινήσω από τώρα τους συμβιβασμούς μεγαλώνοντας θα υποχωρώ διαρκώς "

Τώρα είναι η ώρα να κάνω λάθη, να πηγαίνω με τα μπούνια, να μην κάνω πίσω, να απαιτών αυτά που θέλω και να μην δέχομαι τίποτα λιγότερο απο αυτό που μου αξίζει.

Μμμ υποκειμενικό αυτό και επικίνδυνο.

Τι μου αξίζει... Μεγάλη κουβέντα.

Πόσοι από εμάς που είμαστε μικροί σε ηλικία έχουμε αντιληφθεί σε πόσο προνομιούχα θέση βρισκόμαστε.

Με ένα κινητό στο χέρι η νεολαία μέρα νύχτα.

Μας ζαβλάκωσε το μήλο.

Χωρίζουμε από μηνύματα αγαπάμε ηλεκτρονικά κόψαμε την επαφή, την ανθρώπινη ρε. Το "είμαι κάτω από το σπίτι σου κατέβα" το "θα βρεθούμε στη πλατεία μόλις νυχτώσει" τα παιχνίδια της παρέας.

Γίναμε αναίσθητοι. Κοιτάμε το μέλλον με βλέμμα άδειο.

Γράφει η άλλη : έρωτας είναι να περιμένεις το "παραδόθηκε" να γίνει "διαβάστηκε".

Τι λέτε ρε;! Να "ερωτεύομαι" μια οθόνη; Κρατήστε το δε μου κάνει.

Νιάτα σου λέει μετά..

Βγαίνεις για καφέ και κάνεις τσεκ ιν και σου κάνει λάικ ο διπλανός σου..

Που πήγαν τα γέλια τα πρόστυχα αστεία;

Τα χάσαμε. Χαθήκαμε ρε. Εμείς θα είμαστε αυτοί που όταν μεγαλώσουμε πραγματικά θα έχουμε μετανιώσει για πολλά.

Και καλά θα κάνουμε. Γιατί δεν θα έχουμε κάνει τίποτα.

Τίποτα δεν θα ´χουμε ζήσει.

Κάτι μέτρια αισθήματα κάτι ξεχαρβαλωμένες αγκαλιές. Κάτι φιλίες που σβήστηκαν με ένα block στο facebook.

Έτσι κάνουμε και delete στα συναισθήματα. Γιατί η πολλή τεχνολογιά σε κάνει και σενα ηλεκτρονικό και δεν είναι της μόδας πια να σκίζεσαι για τη καψούρα σου ή για τη φιλιά σου.

Τώρα όλα κουλ.. Δε θα πεθάνουμε κιόλας, n'est pas?

" νέο παιδί είμαι δε θα κάτσω να σκάσω "

Εκεί το θυμάσαι, όταν σε βολεύει.

Πόσο ψεύτες είμαστε,αλήθεια;

Πόσο υποκριτές;

Όταν θα το καταλάβουμε θα είναι αργά.

Όταν θα " καταντήσουμε " να λέμε

" αχ να ´χα τα νιάτα σου " θα είναι αργά μάγκες.

Ας κάνουμε κάτι για τον εαυτό μας. Να μαζέψουμε εμπειρίες.

Να νιώσουμε τα βήματα μας. Να περπατάμε και να τρίζει η γη. Να έχουμε χιούμορ και όρεξη. Να τσακωνόμαστε από κοντά, με φωνές και κλάματα.

Να ερωτευόμαστε με ματιές και λέξεις.

Να κάνουμε φίλους με αγκαλιές και πειράγματα.

Παραλίες, διακόπες. Απογοητεύσεις.

Όλα δικά μας είναι.

Γιατί καθόμαστε σε μια καρέκλα;

Θα έρθει κάποια στιγμή που δεν θα έχουμε τη δύναμη να σηκωθούμε...

Είσαι νέος – το ξέρω – και δεν υπάρχει τίποτε.
Λαοί, έθνη, ελευθερίες, τίποτε.
Όμως ε ί σ α ι. Και την ώρα που
Φεύγεις με το ‘να πόδι σου έρχεσαι με τ’ άλλο
Ερωτοφωτόσχιστος
Περνάς θέλεις – δε θέλεις
Αυλητής φυτών και συναγείρεις τα είδωλα
Εναντίον μας. Όσο η φωνή σου αντέχει.

Πώς της παρθένας το τζιτζίκι όταν το πιάνεις
Πάλλονται κάτω απ’ το δέρμα σου οι μυώνες
Ή τα ζώα που πίνουν κι ύστερα κοιτούν
Πώς σβήνουν την αθλιότητα: ίδια εσύ
Παραλαμβάνεις απ’ τους Δίες τον κεραυνό
Και ο κόσμος σού υπακούει. Εμπρός λοιπόν
Από σένα εξαρτάται. Τάχυνε την αστραπή

Πιάσε το ΠΡΕΠΕΙ από το ιώτα και γδάρε το ίσαμε το πι. -Ελύτης-

αναφορά περιεχομένου