Κυριε Πανοπουλε, γεια σας και καλο μηνα

Αυτη την πρωτη νυχτα του Οκτωβρη, που το μυαλο μου δε κλεινει απο τις πολλες σκεψεις και οι φωνες μεσα δεν ησυχαζουν, ωθουμαι να σας γραψω λιγα λογια..Το site σας, μου σταθηκε σαν φαρος στις σκοτεινες μου τρικυμιες τους τελευταιους μηνες..Οι προβλεψεις σας, στην αρχη, μου φανηκαν δυσκολες να τις κατανοησω, αλλα στην πλειοψηφια τους επεφταν και συνεχιζουν να πεφτουν τοσο μεσα, που η λεξη εκπληξη ειναι μικρη για το τι μου προκαλει η διορατικοτητα σας και η γνωση σας..και ακομα βαθυτερα, η πνευματικοτητα σας, που διακρινω στα γραφομενα σας και οχι μονο στις προβλεψεις..

Η χρονια αυτη, του Τοξοτη οπως λετε οι αστρολογοι, αρχισε και συνεχιζει με αναριθμητες εκπληξεις,  δραματικες εναλλαγες συναισθηματων, ανεξηγητες συμπτωσεις, βαθεια ενστικτωδεις πραξεις, ριζικες αλλαγες, και μου χαρισε γεγονοτα στην ζωη μου που εγιναν/γινονται και τρεχουν ραγδαια..Μου αλλαζει την ζωη και εμενα την ιδια -κυριολεκτικα και χωρις υπερβολη-, και με κανει να συνειδητοποιω, πως και ποσο αλλαζω τις ζωες καποιων ανθρωπων γυρω μου τοσο ξαφνικα..

Οι καταστασεις που περναω με φτανουν στο να πιστευω πως οταν ειναι κατι γραφτο να γινει -και ισως τελικα ολα να ειναι γραμμενα και να περιμενουν εξω και μεσα μας να τα ανακαλυψουμε και να τα ζησουμε σε ολο τους το μεγαλειο- θα γινει..Και το γραφτο, θα το ζησεις και θα το πραξεις χωρις να ξερεις το γιατι και το πως..γινονται τοσο ενστικτωδως αυτοματα και αυθορμητα οι κινησεις που ουτε το ιδιο το μυαλο δε χωραει τον αποηχο των πραξεων αυτων..

Γεννηθηκα στις 27/11/75 στις 3 το μεσημερι, ημερα Πεμπτη στην Αθηνα.. Στις 5/7/77 με εδωσε η βιολογικη μου μητερα για υιοθεσια σε μια οικογενεια (μητερα κριος, πατερας υδροχοος), η οποια ειχε ηδη πληρωσει στον βιολογικο μου πατερα το αντιτιμο των 50 χιλιαδων που ειχε ζητησε ως ανταλαγμα..Η βιολογικη μητερα ηταν ηδη εγκυος στο δευτερο παιδι της, το οποιο και εφερε στον κοσμο στις 23/7/77 στις 2.15 τα ξημερωματα, ημερα Σαββατο επισης στην Αθηνα..Οι βιολογικοι γονεις (κριοι και οι δυο), ανθρωποι φτωχοι οικονομικα, μεγαλωμενοι σε μικρα χωρια και κοινωνιες της επαρχιας, χωρις καμια μορφωση, (παντρευτηκαν 18/9/73) χωρισαν, πριν την γεννηση του δευτερου παιδιου, διοτι ο πατερας εμαθε πως η μητερα ειχε μια σχεση πριν τον παντρευτει, και με την παροτρυνση των γονιων του, αμφισβητησε την πιστη της μητερας σε αυτον, και πιστεψε οτι και τα δυο παιδια δεν ηταν δικα του..ειδικα εγω, γιατι δεν βγηκα σαν πρωτο παιδι αγορι, και δε του εμοιαζα απο την γεννα.. Διολου συμπτωματικα, και ο πατερας του αμφισβητουσε κατα τον ιδιο τροπο το αν και τα 5 παιδια που εκανε, ηταν δικα του γιατι δε του μοιαζαν εξ αρχης..Η μητερα ζητησε να γινουν τεστ για να φανει η αληθεια της πατροτητας, πραγμα που η αλλη πλευρα δεν δεχτηκε, την εξεβιασαν ψυχολογικα και σωματικα η οικογενεια του πατερα και ο ιδιος για να δωσει τα παιδια, και η δικη της οικογενεια την απεριψε απο την ντροπη ολης αυτης της καταστασης..Εν ολιγης, πανω σε αυτα βασιστηκε η αποφαση της δικης μου υιοθεσιας, και η πιθανη υιοθεσια του δευτερου παιδιου, η οποια ομως δεν εγινε ποτε..Ετσι εγω βρεθηκα να μεγαλωνω σε μια αλλη οικογενεια, και το δευτερο παιδι, αγορι, το κρατησε τελικα η βιολογικη μητερα, η οποια μετα απο μερικα χρονια ξαναπαντρευτηκε και εκανε ενα ακομα παιδι. 

Στα 3 μου χρονια εγω ειπα μονη μου στον θετο μου πατερα πως δεν ημουν το πραγματικο παιδι τους.. Ζητησαν βοηθεια ψυχιατρου για το πως και γιατι μπορει να συνεβη αυτο και τι να κανουν, και με την εξηγηση πως δεν ενιωθα το "δεσιμο", μου αποκαλυψαν σιγα σιγα την ιστορια της υιοθεσιας μου, οποτε μεγαλωσα γνωριζοντας καποια απο τα γεγονοτα που προανεφερα, αλλα διαστρευλωμενα απο και για διαφορους λογους..Παντα ομως με ετρωγαν τα ερωτηματικα, παντα ενιωθα αποκομμενη απο ολους και ολα, και πως δεν ανηκα πουθενα, αλλα παντα ενιωθα την αναγκη να ψαξω για την αληθεια, το γιατι, και το Κατι..Εζησα μια ζωη πολυ δυσκολη και παραξενη, σουρρεαλιστικη θα ελεγα, ως το μοναχοπαιδι μεσα σε αυτη την θετη μητριαρχια, αλλα και αργοτερα εξω απο αυτην..Ο πατερας ηταν αναπηρος και εξαναγκασμενος να ειναι αβουλος εως αηχος, και η μητερα ψυχολογικα ασθενης και παθολογικα μυθομανης, οποτε ειχα παντα τις αμφιβολιες μου για το καθε τι που ελεγε η μονη πηγη πληροφοριων..Με τον βιολογικο πατερα δεν ειχα ποτε καμια επικοινωνια, εξαλου μεγαλωσα στο ακουσμα του "αγνωστου πατρος" για να το θεσω ευγενικα, παρολο που το ακουγα απο ολους με την κοινη του λεξη του πεζοδρομιου..Παρολα αυτα, ειχε επιτραπει καποια ελαχιστη επικοινωνια στην βιολογικη μητερα, και ηξερα ποια ηταν η "κυρια Ταδε" στην οποια μιλαγα λιγο καθε τοσα χρονια..Την ειδα απο κοντα μια και μοναδικη φορα στα 14 μου σε μια συναντηση ενηλικων μονο, εκτος εμου, απο την οποια δεν ειχα συγκρατησει απολυτως καμια δικη της εικονα, συνομιλια η αναμνηση..Απο τοτε δεν της ειχα ξαναμιλησει ουτε τηλεφωνικα παρολο που αυτη κρατησε αραιη επικοινωνια με την θετη, εγω εφυγα τελειωτικα απο το σπιτι εξαλου απο τα 17 μου, οποτε δυσκολο να με ξαναπετυχαινε..

Τον Μαρτιο φετος, η θετη μητερα με ενημερωσε πως η βιολογικη επικοινωνησε μαζι της και λιγο αργοτερα την ιδια μερα, καποιος νεαρος, προσπαθησε ανεπιτυχως να βρει απο την θετη μητερα το κινητο μου, ως καποιος παλιος φιλος. Αυτη το συνδιασε πως ο νεαρος πρεπει να ηταν ο γιος της. Απο εκεινη την ημερα, αρχισε μια αναζητηση απο πλευρας μου..Ασκησα τρομερη πιεση στην θετη για να μαθω τουλαχιστον τον τοπο που μενει η βιολογικη, και ετσι βρηκα μεσω οτε διευθηνση και τηλεφωνο..Δεν εκανα καμια κινηση, ουτε το ξανασκεφτηκα απο τοτε, μεχρι που βρηκα το site σας τον Μαιο και αρχισε να με τρωει το θεμα του ωροσκοπου που δεν εβρισκα, εφοσον δεν γνωριζα την ωρα γεννησης μου. Στις 30 Ιουλιου, ενω ημουν στο εξωτερικο για δουλεια, ενα τυχαιο -οπως μεχρι τοτε νομιζα- γεγονος απο τον συντροφο μου, με ωθησε τοσο εκτος εαυτου και μου εβγαλε εναν πρωτογνωρο εκνευρισμο σε βαθμο εγκεφαλικου (ευτυχως ανοιξε η μυτη μου), δεν μπορουσα να αντιδρασω πανω του εκεινη την στιγμη, και απο το πουθενα και εντελως ξαφνικα αποφασισα να την παρω τηλεφωνο, οσο τρελλο και αν ακουγεται, μονο και μονο για να την ρωτησω τι ωρα γεννηθηκα..Και ετσι εγινε η πρωτη μεγαλη επαφη..Εκεινη η μερα φυσικα χαραχτηκε..Τοτε καταλαβα πως το μπαλακι ηταν παντα στο δικο μου χερι..Απο εμενα επρεπε να γινει αυτη η κινηση επανασυνδεσης και οχι απο αυτους..Της ειπα πως καποια στιγμη, οταν γυρισω Ελλαδα, θα παω να την δω..Τρεις φορες μιλησαμε, απο εκεινη την πρωτη φορα..Γυρισα αρχες Σεπτεμβριου..Παρολο που ειχα την αντιληψη πως οταν κανω το βημα αυτης της πρωτης φορας θα επρεπε να ειμαι με καποιο δικο μου ατομο να με περιμενει εξω να με "σηκωσει" οταν βγω απο εκει μεσα, στις 23 Σεπτεμβριου, Κυριακη, ανοιξα το κουτι της Πανδωρας..Χωρις αφορμη και σκεψη απλα νιωθωντας μια ανησυχια απο την ωρα που σηκωθηκα, χωρις να παρω κανεναν μαζι μου, και χωρις να της το πω καν, πηγα το βραδυ και την βρηκα.. Οι κινησεις μου ηταν αυτοματες, και απιστευτα γαληνιες..Οπως και οι αντιδρασεις μου εκει..Δεν εριξα ουτε ενα δακρυ..Και σαν να ειχα απολυτα εγω και μονο εγω τον ελεγχο του χρονου, τον σταματησα και τον γυρισα πισω, ξανασυληφθηκα, ξαναγεννηθηκα, ξαναχωριστηκα, και ξαναενωθηκα..Μου τα ειπε ολα, και της τα ειπα ολα.. Εδεσαν πολλα κομματια ενος παζλ 30 χρονων εκεινο το βραδυ..Της μοιαζω αρκετα εμφανισιακα..Αλλα μοιαζω με ολο το σοι κατα ενα περιεργο τροπο, λιγο απο ολους..Αργοτερα το ιδιο βραδυ γνωρισα και την ετεροθαλη αδερφη μου..Κατι ομως εκει μεσα, βρισκοντας την μανα και την αδερφη, δεν με καλυπτε, και δε με αγγιζε και δε μπορουσα να το εξηγησω..Το περιεργο της υποθεσης ηταν ο αδερφος μου, ο οποιος δεν μενει πια εκει, αλλα σε αλλη πολη 6 ωρες μακρια, και για τον οποιο δεν ηξερα πολλες πληροφοριες εκτος απο καποια λιγα που μου ειπε η μανα εκεινο το βραδυ..Με το που μπηκα στο σπιτι της και ειδα την φωτογραφια του, τις φωτογραφιες μας μαζι, παρολο που δεν τον ειχα ακουμπησει ποτε, παρα μονο μεσα στην κοιλια της, παρολο που δεν ειχα δει ποτε το προσωπο του για 30 χρονια, ηξερα.. ηξερα πως δεν υπαρχει αμφιβολια για το αν ειμαστε πραγματικα αδερφια η οχι..Ακομα πιο παραξενο και πραγματικα με εκανε να αναρωτιεμαι, ηταν το οτι οσο κοιταζα την φωτογραφια του, εβλεπα εμενα και εβλεπα και κομματι του συντροφου μου στο προσωπο του, και δε μπορουσα να καταλαβω, γιατι να βλεπω σε αυτον κατι ασχετο με το οικογενειακο μας περιβαλλον, παρολο που ο συντροφος μου ειναι η αιτια που εκανα το πρωτο βημα στο τηλεφωνο (και εχει αλλη μια περιεργη θεση, στο πως εμφανιστηκε στην ζωη μου τον Ιανουαριο φετος, αλλα αυτο εχει να κανει με τον συγχωρεμενο θετο μου πατερα, εμενα, και αυτον)..Και ξαφνικα ολα οσα περνουσα εκει μαζι με αυτες τις δυο γυναικες, εγιναν μικρα.. και το μονο μεγαλο βημα πια ηταν να παω να βρω τον αδερφο μου.. αλλα χωρις αυτος να το ξερει πως θα παω.. Ενιωθα πως τελικα το να βρω την μανα, ηταν μονο η γεφυρα, για να φτασω εκει που επρεπε να φτασω ανεκαθεν, και το εκει, ηταν αυτος.. Δε μπορουσα να το εξηγησω, αλλα αν μπορουσα να φυγω αμεσως να παω να τον βρω, θα το εκανα, μα οι σωματικες μου δυναμεις με ειχαν εγκαταλειψει..Γυρισα το αλλο πρωι αυπνη σπιτι μου, και καθε λεπτο υπνου και ξυπνου που περασε, δε σκεφτομουν τιποτα παρα αυτον..Ενιωθα πως ολη μου την ζωη, δεν ημουν απλα μονη αλλα και μιση.. και πως πρεπει να τρεξω να τον βρω..να τρεξω ομως..

Στις 25 Σεπτεμβριου, Τριτη, ξεκινησα για να τον βρω..Για αλλη μια φορα, οι κινησεις μου ηταν σαν γραμμενες μεσα μου και εγω απλα τις ακολουθουσα.. Και οταν εφτασα τελικα εκει, αυτο που βρηκα, γραφετε αλλα δεν εξηγητε με λογια..Το ενιωθε πως θα πηγαινα να τον βρω εκεινη την μερα παρολο που δεν το ειχα πει σε κανεναν για να μπορεσει να του το μεταφερει..Ολη μερα πριν φτασω, ενιωθε ποσο μισος ηταν ολη του τη ζωη..Πραγματικα, τα λογια ειναι τοσο λιγα και το αδικουν αυτο που ζησαμε εκει μαζι..Εσπασα στην αγγαλια του..Μαρτυρας αυτης της μοναδικοτητας ηταν η κοπελα του που ηταν θεατης και δεκτης μιας καταστασης που εχει καταριψει ολα τα ρεκορ σουρρεαλισμου της ζωης μου και της δικης του..Και ευτυχως που ηταν εκει, γιατι τσιμπουσαμε ο ενας τον αλλο για να δουμε αν αυτο που ζουσαμε ηταν πραγματικα αληθινο..Εκατσα εκει 3 μερες..Δε σταματησαμε να μιλαμε..Και η μια εκπληξη διαδεχοταν την αλλη απο αυτα που λεγαμε..Ζησαμε τοσο παραληλες ζωες που ειναι πραγματικα τρομακτικες οι ομοιοτητες..Φτασαμε και οι δυο τελικα στο ιδιο σημειο απο σχεδον ιδιους αλλα και διαφορετικους δρομους..Ανατριχιαζαμε απο τις συμπτωσεις που βρισκαμε στο τι περασαμε και πως..Αυτο που με εξεπληξε για μια ακομα φορα, ηταν πως απο ενα σημειο και μετα, οσα μου ελεγε για την ενηλικη ζωη του, σημαντικα γεγονοτα, ηταν καρμπον απο την ζωη του συντροφου μου!! Δηλαδη, τα μισα που περασε ηταν τα δικα μου, και τα αλλα μισα, ηταν τα δικα του....Σε μερικα σημεια, μεχρι και λεπτομερειες ηταν ιδιες..Δε ξερω αν εχει να κανει με το οτι εχουν 6 μερες διαφορα στην γεννηση.. (29/7/77, 8.10 το πρωι Λιβαδειά ο συντροφος)..Η μηπως με το οτι η βιολογικη μας μανα και ο πατερας του συντροφου ειναι και οι δυο στις 6/4ου με ενα χρονο διαφορα νομιζω..Το σοκ παντως που περασαμε ηταν τεραστιο.. Βρηκαμε κατι τοσο μοναδικο και υπερανω αιματος και εγκοσμιων δεσμων.. Τα δυο εγιναν ενα.. Ενα Κατι πολυ δυνατο, που δε χωραει τιποτα αλλο αναμεσα του.. Ενα Κατι που ειναι τοσο ανεξηγητα λυτρωτικο..Η επικοινωνια που εχουμε μεταξυ μας ειναι στο πιο βαθυ επιπεδο..Και μας ενωνει και στην ανθρωπινη αλλα πιο πολυ στην πνευματικη μας υπαρξη..Νιωθαμε πως μια ζωη ψαχναμε να βρουμε καποιον να μας καλυψει.. Αυτος νομιζε πως θα το εβρισκε σε καποιον φιλο, και εγω νομιζα πως θα το εβρισκα σε καποιον συντροφο..Δε μπορουσαμε ποτε να φανταστουμε πως θα το βρισκαμε μεταξυ μας και μονο εκει, και θα ειναι τοσο ολοκληρωμενο, γιατι αλληλοσυμπληρωνεται ακριβως..Ειναι μια ενωση τοσο εγκεφαλικη, τοσο ψυχικη, τοσο καρδιακη, τοσο υπεροχη, τοσο εντονη, τοσο γαληνια, τοσο ζωντανη,  τοσο.. πραγματικα η μονη λεξη ισως που την φτανει, ειναι μια ενωση θε'ι'κη.. οσο υπερβολικο και αν ακουγεται αυτο..

Και το αδέρφι μου, γιατι ετσι αποκαλουμαστε.. δεν βλεπουμε καν φυλο.. γιατι η ψυχη και το πνευμα δεν εχουν φυλο.. ειναι ο λογος που σας εγραψα ολο αυτο το μεγαλο κειμενο, και συγνωμη αν αρχισα για λιγα λογια, και μου βγηκαν πολλα στην διαδρομη αυτης της μικρης καταθεσης ψυχης..Ξεγυμνωθηκα για μια νυχτα, χωρις να ειμαι επιδειξιας, σε ολους που θα το διαβασουν εκτος απο εσας, μιας και δεν ειχα τροπο να το δωσω μονο σε σας, και ετσι το μοιραζομαι..Νιωθουμε πως το οτι τον βρηκα, και ενωθηκαν επιτελους οι ζωες μας, ειναι η αρχη για κατι πολυ μεγαλο.. Δε ξερουμε τι..Δε ξερουμε πως, ουτε που..Ξερουμε μονο πως μια απο τις αμεσες επομενες κινησεις ειναι να παμε να βρουμε τον βιολογικο πατερα που δε μας εχει δει ποτε μαζι..Αυτος ξαναπαντρευτηκε και εκανε αλλα 3 παιδια..Και δε ξερει οτι ετοιμαζομαι, ουτε οτι θα παω να τον βρω..Σε αυτον, εγω κλεινω -με το αδέρφι μου διπλα μου-  τον κυκλο που αυτος ανοιξε, και εδωσε σε ολους μας τον δρομο που περπατησαμε.. Δε ξερω αν εχουν τα αστρα απαντησεις.. Ειναι και αυτα μερος της ολοτητας μας εξαλου, και πιστευω πως και αυτα κρυβουν καποια μυστικα αρκει να μαθεις να τα βρισκεις, και εγω σε αυτον τον τομεα, δεν ειμαι ειδικη, αλλα εσεις ειστε.. Θα εκτιμουσα βαθυτατα αν κατανοουσατε την αναγκη μου για μια αστρολογικη εξηγηση του τι εγινε και τι μπορει να γινει.. Διοτι αυτο που ζουμε, ξεπερναει τα ορια της κοινης λογικης.. Μεταξυ μας τα ορια δεν υπαρχουν..Φτασαμε ο καθενας τα δικα του ορια μεχρι τωρα χωρια, πηγαμε στην κολαση και γυρισαμε, ωστε επιτελους να βρεθουμε και να ενωσουμε τις δυναμεις μας..Δε ξερω αν μπορω να δω τον προορισμο, και ουτε αν θελω να τον δω... Το ταξιδι που θα κανουμε ομως, θα ηθελα να ξερω αν το κοιταν τα αστρα, και αν το εχουν κατα νου να γινει προς τα εκει που ειναι να παει.. Πιστευω πως σε αυτα φαινεται τι περασαμε, τι περναμε, και τι μπορει να περασουμε..Μακαρι να μπορεσω να δω απο αυτα, οσα δεν ειδα τα τελευταια 30 χρονια που ζουσαμε χωρια.. Να μου δειξουν γιατι ειναι αυτος που ειναι, γιατι ειμαι αυτη που ειμαι, γιατι φτασαμε ως εδω και τι εχει το μελλον μας μαζι, αλλα ειδικα το δικο του..Μηπως δω κατι παραπανω απο αυτα που ειδα τις 3 πρωτες μερες μας μαζι..Δε ξερω καν αν αυτο που ζηταω απο εσας ειναι πολυ, αλλα δεν εχω βρει πιο καταληλο ατομο να το ζητησω.. Ελπιζω να με καταλαβαινετε.. Ειπα πολλα, αλλα ειπα και πολυ λιγα, πιστευω πως πολλα απο οσα δεν ειπα, μπορειτε να τα δειτε αν μας κοιταξετε..οπως μπορειτε ισως να δειτε και αυτα που εμεις ακομα δεν βλεπουμε..Ξημερωσε πριν λιγο, και ουτε το καταλαβα.. Νομιζω ειναι ωρα να κλεισω αυτο που αρχισα στο σκοταδι, τωρα που ηρθε το φως..

Καλημερα σας ευχομαι..Ελπιζω να ακουσω κατι απο εσας..

Σας ευχαριστω, εστω που με διαβασατε, και συγνωμη αν σας κουρασα..