... ήμασταν οι κοπέλες δύο κολλητών. Οι σχέσεις μας ήταν παράλληλες - η δική τους τέλειωσε άμεσα μετά τη συγκατοίκησή τους, με τις μπογιές ακόμα νωπές στους τοίχους. Πέρασα όλο το καλοκαίρι του 2004 να τη μαζεύω σε κομμάτια και να προσπαθώ να την ξανακάνω άνθρωπο. Το όμορφο πρόσωπό της τσακισμένο, κόκκαλα στο στέρνο της να φαίνονται..είχα την αίσθηση πως δεν θα ξαναγελάσει ποτέ.

Στην πορεία χαθήκαμε...κανένα μήνυμα πού και πού, κανα τηλέφωνο. Η σκέψη μου όμως πάντα τρυφερή και θετική προς τα κεί.

Χθες, στον Αι Βαλεντινογάμο, την ξαναείδα. Απαστράπτουσα και πανέμορφη. Ευτυχισμένη και λαμπερή - έκανε την ανάγκη φιλοτιμία και την συντριβή εργασιοθεραπεία, φόρεσε με το στανιό ένα Τοξοτίσιο χαμόγελο και είπε "πάμε απ΄την αρχή". Η δουλίτσα έφερε τη δουλειά - κι η μια δουλειά, την άλλη, την καλύτερη, και την ακόμα πιό καλή. Ήρθε κι ο έρωτας, από τα εξωτερικά, από την Ισπανία! Κεραυνοβόλος, καταλυτικός, από αυτούς που δεν αναλώνονται σε "ναι, ίσως, μπορεί, βγαίνουμε, δε ξέρω, θα δούμε"...και σε λιγότερο από πέντε μήνες, η μικρή μας μάζεψε τις βαλίτσες της και στα φτερά του έρωτα μεταφέρθηκε μόνιμα στην Ισπανία, όπου και ο καλός της της βρήκε δουλειά. Κι εκεί ανθίζει, χωρίς να της λείπει τίποτε, όπως μου είπε χθες με μάτια που έλαμπαν!

Το πόσο όμορφη ήταν, δεν μπορώ να σας το περιγράψω.

Κι αυτό που την έκανε όμορφη, δεν είναι το τί της έφερε η καλή της μοίρα...είναι το ότι σηκώθηκε και πάλεψε, όταν όλες οι πιθανότητες ήταν εναντίον της. Όταν άκουγε το ένα μετά το άλλο "βάλε λίγο νερό στο κρασί σου, μόνη θα καταλήξεις, είσαι ....άντα" ακόμα κι από την ίδια της τη μάνα. Και δεν άκουσε κανέναν, πίστεψε μόνο τον καθρέφτη της που της έδειχνε ένα υπέροχο, αστείο μουτράκι και το Μάιο έξω από το παράθυρό της. Και νίκησε.