"...κι όσο θυμάμαι εκείνο το ασύλληπτο βράδυ...
Ασύλληπτο που έμεινα ασύλληπτος και δε με μπαγλαρώσανε....

...βράδυ Μαϊου, μεγαλοβδόμαδο, όλες οι εκκλησίες φωτισμένες να κλαίνε το Χριστό, κι εμένα να μου φταίν τα ρούχα μου, τα σεντόνια μου και το πετσί μου το ίδιο.

Να πνίγομαι.
Και να λυσσάω σε κείνο το εντουράκι που 'χαμε φτιάξει του θανατά με το Γιάννη.

Η ανηφόρα, η σαβούρα η απίστευτη, ο ουρανός τ' ανάσκελα, το σούρουπο, η εκκλησία, χριστοί - παναγίες, το δικό σου το μισοκοροϊδευτικό γελάκι των 20 χρόνων, όλα μαζί ρε Παναγία μου...

Γδαρμένος ολόκληρος, καθισμένος στην κουζίνα, η μάνα μου να ωρύεται περί ανευθυνότητας, ανήλικης οδήγησης  και ηλίθιου σκοτωμού κι εσύ γονατισμένη μπροστά μου να μου βάζεις μπεταντίν και ιώδιο, και να χεις ρίξει το μαλλί στο πλάι για να μη σε βλέπουν οι "μεγάλοι" που γελάς, συνένοχη.

Σε κοιτώ στα μάτια, για ένα λεπτό. Για ένα λεπτό που ισιώνουν όλα. Με το χέρι το λιγότερο μπανταρισμένο, απλώνω πίσω στο σβέρκο μου, λύνω την κοτσίδα...κρεμιούνται στο πλάι και τα δικά μου τα μαλλιά, μακριά σχεδόν σαν τα δικά σου...μέσα στα μάτια σου, από αντανάκλαση αστράφτει τώρα, σαν του λύκου, και το δικό μου το γέλιο."