Έχω ένα φίλο, μουρλοκομείο.
Τώρα που το σκέφτομαι, δεν έχω κανέναν φίλο που να μην είναι μουρλοκομείο.

Ο εν λόγω όμως, κρατά τα σκήπτρα.

Μεταξύ άλλων, έχει έρωτα με τις μοτοσυκλέτες, και τα ταξίδια.....μαζεύει παλιές μοτοσυκλέτες, σίδερα άχρηστα, σκουριασμένα, πεταμένα....κλείνεται με τις ώρες στο παλιό τους πλυσταριό, που το έχει κάνει γκαράζ, και φτιάχνει, μαστορεύει, μερεμετίζει. Με υπομονή, με μεράκι, με γνώση και αγάπη αφάνταστη...και κάτω από τα χέρια του, τα σκουπιδάκια ξαναγεννιούνται και τα κουρέλια τραγουδάνε...έτσι βγήκε μια κούκλα Norton Commando του '59....έτσι μια Enfield με το καλαθούνι για το συνοδηγό από δίπλα...έτσι τόσα και τόσα άλλα...

Πόσες φορές δεν είμαστε εμείς οι ίδιοι αυτό, όσα "οι άνθρωποι βαριούνται και πετούν"...

Καθόμουν χθες μεσημεράκι με αρκετές φίλες. Με διαφορετικές πορείες, διαφορετικές ευτυχίες ή δυστυχίες, διαφορετικές επιλογές...ηλικίες από 27 έως 40...κάποιες ήδη μαμάδες, κάποιες μόνες, κάποιες διαζευγμένες, κοινός παρονομαστής η αναζήτηση του εαυτού, του σκοπού,του άλλου...

Πράγμα παράξενο για μένα το κελαηδιστήρι, σώπαινα...κρατώντας αγκαλιά την βαφτισιμιά μου (μικρή ξωτικοπριγκήπισσα ετών 4)..σώπαινα γιατί ανάσαινα τη μυρωδιά της (καραμέλα βουτύρου) και γιατί μιλούσε εκείνη. Μουρμουριστά, μόνο για να την ακούω εγώ, σχολίαζε τις γυναίκες της παρέας.

Η μία είχε πολύ όμορφα μακριά κόκκινα μαλλιά. Η άλλη ήταν πολύ αστεία και γελούσε  συνέχεια. Η άλλη ήταν χοντρούλα και όμορφη σαν τη μαγείρισσα στο παραμύθι της. Η παράλλη έμοιαζε με την Παναγία.

Καμμία μα καμμία δεν ήταν άσχημη.

Όλες αυτές τις κοπέλες, λίαν προσφάτως κάποιος - όχι ο ίδιος, θα μας είχατε διαβάσει στο αστυνομικό δελτίο - τις είχε απορρίψει. Με φράσεις όπως "γιατί δε σκέφτεσαι τη λιποαναρρόφηση;" "αυτή τη ρυτίδα δεν την είχες, την είχες;" "πότε επιτέλους θα χάσεις τα κιλά της γέννας;" "μην τρως παγωτό" "Αμάαααν η Γκουίνεθ Πάλτροου, αυτή είναι γυναίκα, να τη βάλεις κάτω και να.."

Η μικρή ξωτικιά όμως, της οποίας τα νήματα με τον παράδεισο δεν έχουν ακόμα κοπεί, έβλεπε μόνο την ομορφιά. Έβλεπε μόνο καλό, έβλεπε μόνο ό,τι όμορφο υπήρχε. Κι έβλεπε, τελικά, τη μοναδική αλήθεια....έβλεπε το πως οι γυναίκες αυτές μύριζαν, μόλις ξεφουρνισμένο αυγοκούλουρο ανάκατο με το πρωινό αφρόλουτρο...έβλεπε το πώς γελούσαν, ξαφνικά παιδιά, ξαφνικά ξανά δεκατετράχρονες επειδή ήταν όλες μαζί...έβλεπε την αντανάκλαση του ήλιου στα μάτια και στα μαλλιά, δεν έβλεπε ρυτίδες, έβλεπε τα χαμόγελα που τις δημιούργησαν, φωνές καθησυχαστικές, αγκαλιές ζεστές, γεμάτες, πλάσματα φτιαγμένα για να γεννάνε και να ταίζουν παιδιά..

Για όσους οι άνθρωποι, οι άλλοι άνθρωποι, δεν θέλουν, και πετούν, υπάρχει άραγε κάποιος σαν τον κολλητό μου; Κάποιος μετασχηματιστής ενέργειας, κάποιος που βλέπει την ομορφιά κάτω από η σκουριά και τη σκόνη; Κάποιος που φιλτράρει τα πλάσματα μέσα από την οδύνη, τηναπόρριψη, τον πόνο, και τους ξαναδίνει πίσω αλλιώς...αλλά πάντα ίδιους; Ένα πεδίο όπου οι ρυτίδες και τα παραπανίσια κιλά είναι τα παιδιά που γεννήσαμε, τα χαμόγελα που χαρίσαμε, τα τραπέζια με φίους που απολαύσαμε, το παγωτό με το οποίο πασαλειφτήκαμε, η πάστα στη οποία δεν αντισταθήκαμε; Υπάρχει κάποιο πεδίο όπου αυτό που είμαστε μέσα μας λάμπει ορατό και ξεκάθαρο;

Αυτό το πεδίο έχουμε διδαχθεί να το σκεφτόμαστε ως παράδεισο..μα χθες, ήταν βαθύ καστανό, στο χώμα της σοκολάτας γάλακτος, και στεφανωμένο με πελώριες βλεφαρίδες σα φτερά ξεσκονίσματος. Ήταν τα μάτια ενός παιδιού 4 χρονών, που το βλέμμα του, από την ώρα που γεννήθηκε, με βρίσκει κατευθείαν στην καρδιά - και τα ισιώνει όλα.

Καμμία παρεξήγηση, καμμία παρεννόηση. Ναι, τελικά, ΚΑΙ μπορούμε να μετρήσουμε άστρα, και ΝΑΙ, μπορούμε να το κάνουμε και ΣΩΣΤΑ.