Κουράστηκα…

 Κουράστηκα να κάνω όνειρα για δύο όταν το δωμάτιο σφύζει από σιωπή και το μόνο που ακούγεται είναι το ράδιο που παίζει…

Κουράστηκα να φτιάχνω εικόνες με τη μορφή σου,  όταν εσύ κοιτάζεις άλλα τοπία κι άλλα μάτια…

Κουράστηκα να περιμένω και να σκορπάω το χρόνο σε χιλιόμετρα…

Να υποπτεύομαι παίζοντας το θύτη και το θύμα, να δημιουργώ χαρές και λύπες, χαμόγελα και δάκρυα, μίση, αγάπες, υποθέσεις… και συμμάχους…

Απόψε,  βαφτίζω τις αυταπάτες Ερινύες ! θυμάμαι το μελαγχολικό βλέμμα σου από την τελευταία φωτογραφία που είδα και σε κρατάω εκεί… μείνε εκεί… μην ακούσεις το κάλεσμα της σκέψης μου… το είναι μου που θέλει να γνωρίσει…

Απόψε με δικάζω! Κι αν ακούσω βήματα θα πω πως είναι αυτές…

Αν μπορούσες μόνο να καταθέσεις υπέρ μου…

Αλλά όχι, δεν θα σε βάλω μες στην αίθουσα! Θα σε αφήσω να διαλέξεις που θες να είσαι… θα είσαι ελεύθερος να αποφασίσεις… θα σε σεβαστώ γιατί… ίσως γιατί είμαι δειλή - Εγώ το ονομάζω γυναίκα- ίσως γιατί είσαι αδύναμος!

Τα πάντα αλλάζουν γύρω μου! Γιʼ αυτό δεν ήρθες ακόμα;

Μηνύματα, μαθήματα, στιγμές, αισθήματα, ανθρώποι…

Δεν ήθελαν… δεν μʼ άφησαν…

Τώρα θα κοιμηθώ για λίγο… καληνύχτα!!