"Αγαπημένη μου, για σένα που μου λείπεις !

Δεν περνά στιγμή χωρίς να νιώσω την απουσία σου! Τίποτα δεν μπορεί να την γεμίσει! Τίποτα δεν αναπληρώνει ΕΣΕΝΑ! Δεν έχω λόγια να σου πω, δεν έχω λόγια να γράψω σ' αυτό το άψυχο χαρτί, λόγια που θα σου δείξουν πόσο πολύ σ αγαπώ! Είσαι για μένα τα πάντα. Είσαι το γέλιο μου και ο πόνος μου! Είσαι ο ήλιος μου και η συννεφιά μου! Είσαι η ανάσα μου και ο χτύπος στην καρδιά μου !

Ήσουν τότε 16 χρονών και εγώ 22, έλαμπες ανάμεσα στις άλλες! Ακόμη λάμπεις μέσα στο μυαλό μου! Σαν με κοίταξες, ένιωσα ένα ρίγος να με διαπερνά, αυτό το ρίγος ακόμη το νιώθω όταν σε σκέφτομαι. Καλοκαίρι ήταν, μα ήρθε και ο χειμώνας αλλά εγώ ένιωθα πάντα σαν να μουν στην άνοιξη! Σου έφερνα πάντα λουλούδια στην γιορτή σου! Μόνο τα λουλούδια ταίριαζαν κοντά σου λουλούδι μου!

Για σένα αγάπη μου ακόμη και τώρα γράφω αυτό το γράμμα, για σένα καλή μου, με λόγια που τα γράφω όπως μου κατεβαίνουν, αλλά με λογία αληθινά! Καμία φορά θέλω να πάρω τον δρόμο να έρθω να σε βρω. Μου λείπουν τα μάτια σου, μου λείπει το γλυκό χαμόγελο σου, τα κερασένια χείλη σου!

Όχι δεν θα αφήσω άλλο τον χρόνο να μας κρατά μακριά! Θα έρθω γιατί δεν αντέχω αγάπη μου μετά από 40 χρόνια γάμου να μην είμαστε μαζί! Μαζί ζήσαμε χάρες και λύπες, μα πάντα πιασμένοι χέρι - χέρι, κοιτώντας πάντα ο ένας τον άλλο με αγάπη, δίνοντας ο ένας στον άλλο πάντα κουράγιο και δύναμη! Όχι καρδιά μου, δεν υπάρχει η καρδιά μου από την μέρα που δεν σε έχω εδώ δίπλα μου! Ναι, δεν ντρέπομαι να το φωνάξω ακόμη και τώρα ..Ήμουν Είμαι Και Θα Είμαι ερωτευμένος με Εσένα ζωή μου!

Τώρα όμως που χάθηκες δεν έχω ζωή, δεν έχω ανάσα, δεν έχω ΤΙΠΟΤΑ! Αχ, εκείνα τα μαλλάκια σου, μαλακά, απαλά σαν μετάξι ήταν! Ακόμη και όταν άσπρισαν μαλακά, σαν το χιόνι ήταν χιονούλα μου!

Συγχωράμε Γυναίκα μου, συγχωράμε αγαπημένη μου, μα δεν αντέχω άλλο να είμαι χωριά σου! θα έρθω εκεί μαζί σου! Θα έρθω εκεί στην αιωνία ζωή, δίπλα σου!

Συγχωρά τον γέρο άντρα σου που δεν αντέχει, γιατί πονά πολύ η απουσία σου, συγχωρά με, αλλά σ' αγαπώ κοριτσάκι μου.Σ ΑΓΑΠΩ και χωριά σου δεν αντέχω, δεν μπορώ!

Σε σένα αγάπη μου, που για 40 χρόνια ζήσαμε ο ένας για τον άλλον! Σ' αγαπώ, για αυτό έρχομαι κοντά σου άγγελε μου!

Φιλάκια στα κερασένια σου χειλάκια.

Σύντομα κοντά σου ... Σ' αγαπώ!

Ο γέρος σου! "

Αυτό είναι ένα μικρό δείγμα από ένα μεγάλο και μακροσκελές γράμμα, που έγραψε κάποτε ένας κύριος 68 ετών για την γυναίκα του που την έχασε στα 60 της. Έφυγε μετά από 2 χρόνια, από καημό, μαράζωσε είπαν οι γιατροί, ήταν σαν να μην ήθελε να ζήσει, έφυγε ... για την αιώνια ζωή, γεμάτη ... από την αγάπη τους!

Αφιερωμένο στην αληθινή αγάπη, στην αιώνια αγάπη! Εύχομαι σε όλους μας να την ζήσουμε!

Και ίσως να πέρναμε και κάποιο μάθημα απο τους παλιούς στα θέματα σχέσεων..