Ξεκινάει από παλιά με τη φράση «Μανία να αφήνεις πάντα την τελευταία σου μπουκιά! Κατάρα έχεις!»Συνεχίζει ανοίγοντας στη ζωή σου πόρτες κι άλλες πόρτες , τις οποίες δεν κλείνεις ποτέ, μέσα σε μια τρομακτική αναζήτηση των θέλω σου! Μια κατάρα που δεν σταματάει ποτέ στο χρόνο απλώς συνεχίζει…

Διαλέγεις πάντα τους λάθος ανθρώπους… γιατί? Γιατί είναι το κάρμα σου αυτό! Έχεις έρθει σε αυτή τη ζωή να ξεπληρώσεις… Θα σου πάρουν την ψυχή σου! Και το χειρότερο? Θα τους την δώσεις μόνη σου ! Έχεις έρθει σε αυτή τη ζωή για να δοκιμαστεί η αντοχή σου και η πίστη σου! Θα αποκτήσεις αν παλέψεις! Με μία λέξη ΥΠΟΜΟΝΗ…

Κι όταν επιτέλους φτάνεις να κλείσεις την πρώτη σου πόρτα με κόπο και πολλή δουλειά… δεν μπορείς να το χαρείς! Μα τι γκαντέμω και μίζερη που είσαι? Γιατί δεν χαίρεσαι?? Τι σκατά έχεις στο κεφάλι σου? Το ανικανοποίητο… «Είμαι λυπημένος πατρόνα…»

Έχεις κάτι μοναδικό… μια ειλικρίνεια και μια ευθύτητα που ενώ την εκτιμούν και την αναγνωρίζουν… τρομάζουν! Ήρθα να βοηθήσω και να βοηθηθώ! Άσε με να υπάρξω… μην με φοβάσαι, μόνο στο βλέμμα μου πλανήσου, εκεί που τʼ όνειρο υπάρχει και κάποια μέρα θα το βρω…

Δεν μπορούν να απαντήσουν με τον ίδιο ευθύ τρόπο! Και όλο αυτό ενώ έχεις βρεθεί να παρακολουθείς το διπλό άξελ και την πτώση με τα μούτρα του Άλλου… ξέρεις πού πας! Ξέρεις τι να περιμένεις! Το περίμενα… γιατί με επιβεβαίωσες??  Μια βρωμιά που κουβαλάει ο κόσμος… «Γιατί οι πουτάνες για τα λεφτά την υποφέρουν αυτή τη μυρωδιά.» αλλά εσύ είσαι ταπί και ψύχραιμος (που λέει ο λόγος).

So now what? So now what? «Δεν υπάρχουν λέξεις. Δεν υπάρχει τίποτα να πούμε. Θα έπρεπε να σταματήσουμε να διδάσκουμε τις λέξεις…»

Γιʼ αυτό και εσύ απόψε θα περπατήσεις τη λύπη σου, φορώντας τη «μάσκα» που σου έδωσαν εκ γενετής! Χωρίς γιατί… έτσι απλά…

Υ.Γ. Κι όταν έρχονται στη ζωή σου άνθρωποι που αξιζουν, τότε μιλάνε οι δεύτερες αναγνώσεις...αυτό είναι αγάπη!