"...δεν πίστευα στα μάτια μου, ώσπου μου το επιβεβαίωσαν και οι άλλοι δασολόγοι!..."

Ο φίλος μηχανικός περιβάλλοντος της wwf άστραφτε - καλοκαίρι του 2008, κι είχε μόλις περάσει από τη φρυγμένη γη της Ηλείας για επί τόπου γνωματεύσεις. Η φωτιά είχε περάσει την προηγούμενη χρονιά, και είχε σαρώσει τα πάντα - στα μούτρα ολονών φυσούσε ο αέρας ακόμα κι ακόμα μόνο τη στάχτη της επιθανάτιας πυράς, το μόνο που μας αξίζει.

Ωστόσο...
...ωστόσο κάποτε, τα πολύ πολύ παλιά χρόνια, η Ελλάδα καλυπτόταν από κάτι άλλο...εκεί που περπατούσαν και θήρευαν λιοντάρια, κι έτρεχαν αγρίμια - εκεί, δεν υπήρχε πεύκο, υπήρχαν δάση σκιερά κι ατελείωτα οξιάς και βελανιδιάς.

Κι αυτό...
....λοιπόν, αυτό ήταν κάτι που το υπέδαφος θυμόταν, που το θυμόταν η Γη. Γιατί η Γη, είναι μήτρα και τάφος. Γιατί η γη θυμάται όσα οι άνθρωποι ξεχνούν, επιλέγοντας καθημερινά, συνειδητά ή ασυναίσθητα, να ζήσουν σαν ουδενίες, σαπίζοντας ζωντανοί. Όμως η Ήλεια Γη θυμόταν. Κάτω από το ψημένο της δέρμα είχε τα μάτια της κλειστά, την ανάσα κρατημένη, κι ονειρευόταν. Θυμόταν τα λιοντάρια της και τα νερά της, θυμόταν τα ρυάκια της και τα πουλιά της, θυμόταν ίσως αχνά και τα μουρμουρητά των ανθρώπων στον Κρόνιο Λόφο...

...κι αντί να δώσει πεύκο, στράφηκε μέσα της κι έψαξε βαθιά. Κι ανέσυρε όχι πεύκο, παρά τα κοιμισμένα μωρά της βελανιδιάς και της οξιάς, κι αυτά ευτυχισμένα, καινούργια και νεαρά, φύτρωσαν στη θέση του παρασιτικού πεύκου. Σπόροι που κοιμούνταν μακάριοι βαθιά στο τρίτο υπέδαφος ανάσαναν και πήραν να φυτρώνουν, κι έγιναν πράσινες μικρές άχνες που χωρούν στις χούφτες μας, και που χαιδεύουμε με τρυφερότητα μάνας.

Κι αφήσαν άλαλους τους δασολόγους και τους επαϊοντες.

---

Υπάρχει πάντα χρυσάφι. Στην άκρη των ουράνιων τόξων, και στα έγκατα της καμμένης γης. Καμμιά φορά, καμμένη γη είμαστε εμείς, η ψυχή μας, ό,τι μας κάνει ουράνιους κι ό,τι μας καθιστά Ερωτεύσιμους.

Καιγόμαστε ζωντανοί, ουρλιάζουμε, βιαζόμαστε, ματώνουμε. Αλλά πάντα, υπάρχει χρυσάφι. Χρυσάφι, ακόμα κι αν είναι τρεις οργιές βαθιά - στο πιό ψυχρό, υγρό και σκοτεινό υπέδαφος - υπόγειο - μνήμα...Μήτρα. Κι αν το μπορεί η γη, τότε μπορούμε κι εμείς, που έχουμε τα πέλματα σ' αυτήν και το βλέμμα στον ορίζοντα. 

Μπορούμε να  σκάβουμε βαθιά, και όταν ανοίγουμε τις χούφτες μας να έχουμε να δείξουμε στα έκπληκτα μάτια των αδαών που επέλεξαν για μας την πυρά, ανέλπιστο χρυσάφι.

(...για τη Χριστίνα. Μου θυμίζεις κέδρο στη γεναριάτικη λιακάδα.)