Είναι όλα τόσο ψυχρά που δεν σου αφήνουν περιθώρια ονείρου.

Είναι όλα άσκοπα και γελοία η εικόνα που βγάζεις, αυτό που βλέπεις στις ενδοσκοπήσεις σου, τόσο που αναρωτιέσαι  αν θα σαπίσει ή αν απλώς αυτή είναι η λειτουργία του …το να φυτοζωεί. Είναι παιχνίδι και συ δεν έμαθες να παίζεις. Όλα τα πράγματα έχουν τον καιρό τους αλλά εσύ πήγαινες πάντα ανάποδα.

Τα βραβεία δίνονται σε αυτούς που τα κερδίζουν. Σε αυτούς που έχουν γνώσεις και φέρνουν αποτέλεσμα. Δεν σου χαρίζεται η ζωή μήτε η αγάπη. Χαοτική η κατάσταση εντός σου και θες μια τάξη. Άνθρωπος εσύ των άκρων και κοίτα που κατάντησες, να θες ισορροπία παλεύοντας τα απάλευτα. Μα τι νομίζεις κάνεις και ποιόν θα ξεγελάσεις;

Εκείνοι έξω ξέρουν και θα προδοθείς μόλις τους κοιτάξεις παιδικά. Σαν το ζυμάρι θα σε πλάσουν για να παίξουν. Γιατί αυτοί ξέρουν να παίζουν, τους το μαθαν όσο εσύ προσπαθούσες να αποκτήσεις μια θέση στον κόσμο γιατί εκεί έξω ένιωθες πως κάτι είναι διαφορετικό, κάτι δεν κολλάει. Εσύ δεν κολλάς.

Το βλέμμα τους το άσχημο επάνω σου έχει κολλήσει και δεν βγαίνει. Έγινε βίωμα. Τόσο διαφορετικός πάντα. Η μάνα σου σε κράταγε από το χέρι για να σε προστατέψει, μα ήταν μάταιο. Το βλέμμα πάντα διαπερνάει το πετσί.

Μεγάλωσες σε μέρη που σου έλεγαν να φύγεις και πίστεψες πως φταις. Άνθρωποι πέρναγαν μπροστά σου και ο καθένας φώναζε ότι ήθελε αλλά τα δικά σου πόδια ήταν καρφωμένα εκεί . Μόνο τους άκουγες, μόνο τους έβλεπες κι αναρωτιόσουν. Ώσπου μεγάλωσες. Γιʼ αυτούς θα είσαι πάντα το ίδιο , για σένα όμως αλλάζεις. Ναι, ξέρω πόσο δύσκολο σου είναι, μη δειλιάζεις.

Δεν είναι όλα για καλό και τώρα πρέπει να διαγράψεις. Μα πόσο επώδυνο.

Δεν είσαι αυτό που θέλησαν να είσαι. Είσαι αυτό που ήθελαν να είναι, δεν το βλέπεις;

Αν δεν κουνήσεις τα χέρια και τα πόδια θα βουλιάξεις. Κούνα τα , προσπάθησε.

Τίποτα δεν κουνιέται. Ρίζες βγάλαν τα πόδια σου στη γη και συ κρατάς τον άξονα σου κοιτάζοντας ψηλά. Μα τι καρικατούρα…

Όχι, μην αγριεύεις, δεν βγαίνει τίποτα. Αν μόνο έβλεπες αυτό που εκείνοι βλέπουν…